Όρσα Δρετάκη

Κι η νύχτα, σβησμένη γόπα. Κι ο άνεμος, μια ακροβατούσα σιωπή. Κι ύστερα κατασκήνωσες στο κάστρο. Περίεργα ζεστό είναι το κάστρο. Θα ‘λεγες πως, οι τόσες απουσίες, έγιναν αστροκέντητη κουβέρτα. Νιώθεις την ενθαλπία της. Και το φθινόπωρο που έρχεται, κονιάκ ξεχασμένο σε δρύινο λεπτοσκαλισμένο νου. Θαρρείς πως είσαι λαθρεπιβάτης του χρόνου. Των καιρών. Και των […]

…ΟΡΝΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΤΕ το πτώμα του Έρωντα. Γιατί θα γίνει φως, γιατί θα γίνει αρχέγονο σκοτάδι. Γιατί θα γίνει έκρηξη ενός κοιμισμένου Πάνα. Και θα ξυπνήσει όλα τα κρυμμένα σύμπαντα στον Άδη των αισθήσεων και των βλεμμάτων. Γιατί θα σκουπίσει το δάκρυ των οριζόντων στο πρώτο φως που γεννιέται από το βλέμμα του αγριμιού. […]

…ΚΙ ΕΣΥ ΟΥΡΑΝΕ, ΚΛΕΦΤΗ, πού είναι οι κεραυνοί σου; Χαμογελάς και με κοιτάζεις. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη. Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά, μην τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Ένα δάκρυ που ματώνει την αυγή σου, ουρανέ. Μια ανοιχτή πληγή, που εκείνη κρατά ανοιχτή. Γιατί δεν θέλει την ψεύτικη γιατρειά […]

Μέσα στα μάτια της λύκαινας,  δύει η κραυγή. Και αυτή σωπαίνει. Είναι η ώρα να βγει για κυνήγι. Αρχηγός είναι της νύχτας. Αρχηγός είναι του δειλινού. Όταν τα πουλιά σωπάσουν, το φως και το σκοτάδι συναντώνται, στο καλπασμό της μέσα στους αστερισμούς. Μοναχική και αξιοπρεπής η σιωπή, την συντροφεύει. Πέρα από την άκρη της ανάσας […]

 Ένα τόσο δα φως. Ο καπνός βοτάνου μυστικού τρεμοπαίζει. Μέσα στη κρυφή του λάμψη. Και γύρω, το απέραντο σκοτάδι. Η θαλπωρή της σιωπής. Μακρινό ρόδο. Ζεστασιά που χάνεται στη πάχνη. Κάποτε ήταν ένα άγγιγμα. Που τώρα ακροβατεί στην απουσία. Κάποτε ήταν ένα βλέμμα. Που τώρα περιπλανάται σε πελάγη ξένα. Και σε παράταιρες κραυγές. Ανεπιθύμητων σκέψεων. […]

Πάνω από τη τέντα μου, η βροχή σιγοχορεύει. Πάνω από τη τέντα μου η σιωπή σιγοχορεύει. Είναι οι καιροί σκοτεινοί. Μα ένα φως που ξέφυγε από τη καταχνιά τους επανέρχεται επαναστατικά. Και με κεντά. Όπως οι καβαλάρηδες του Αϊ – Γιώργη, κεντούν τ’ άλογα. Στη διαδρομή που σκοτώνει το σκότος. Εκεί που ανατέλλει ποθώντας να […]

Τριγύρω παλιοί κόμποι ναυτικοί. Λένε, πως δε λύνονται εύκολα. Για ν’ αντέχουν τις θύελλες σε μακρινά ταξίδια. Χάρτες παλιοί, από σκονισμένες διαδρομές. Και σχοινιά από ανακούφιση. Απ’ αυτά που στηρίζουν τα πανιά όταν αυτά ανοίγουν στους ούριους άνεμους. Μια πυξίδα μεταλλική, που έπαψε να δείχνει τον βορρά εδώ και καιρό. Και που, ανατρεπτικά, λες κι […]