Όρσα Δρετάκη

Ο ουρανός. Γεμάτος έναστρες απουσίες. Δύει στην αθιβολή. Κι ύστερα το απόλυτο μέλαν. Αδράχτι που περιστρέφεται. Μικρό ψιθύρισμα του νου. Γαλήνη. Από μια σχισμάδα του ολόγιομου φεγγαριού φαίνονται οι σκέψεις. Πιο σκοτεινές από ποτέ. Κύμα που σπάει με δύναμη πάνω στη πεθυμιά. Μεθυσμένη ηδονή πάνω στο μεσονύχτι. Πούθε να γείρω το κεφάλι, για να σε […]

Ένα αγκάθι- δόρυ. Πολλά αγκάθια- βέλη, που σκιάζουν το φέγγος του πόθου. Που απρόσκλητος έρχεται στις εσχατιές της σιωπής. Ως απροσδιορίστου νοήματος μήνυμα, των εσώτερων ερήμων. Πως ο λόγος να γίνει ο κατακρημνίζων τη σιωπή; Όταν δεν υπάρχει αντικείμενο, όλες οι φράσεις φαίνονται άνευ ουσίας. Και άνευ παρουσίας. Και άνευ πεμπτουσίας της αχαρτογράφητης ενθαλπίας. Όλη […]

Και μετά από τη θύελλα, η καθαρότητα του ακαθόριστου. Αυτού που ψυχανεμίζεσαι αλλά είναι άμορφο ακόμα. Αλλά είναι όμορφο ακόμα. Ένας θορυβώδης χαΐνης– άρτος. Που φτιάχνεται κάθε που χαράζει. Κι είναι η μυρωδιά του ζεστού, φρεσκοψημένου άρτου, η δική σου μυστική ενθαλπία. Έχει κάτι το συνωμοτικό το χάραμα. Είσαι εσύ κι εκείνο. Κανένας άλλος. Και […]

Τα τύμπανα ξεμάκρυναν πια. Και το σκαρί, άνοιξε όλα τα πανιά του. Βούτηξες βαθιά αυτή τη φορά. Σε περίμενε για άλλη μια φορά η άβυσσος λυσσομανώντας. Άκουσες το σιτάρ του Μάγιστρου. Κι ύστερα τη λύρα του Ερωτόκριτου. Κι αυτό που έμεινε, ήσουν εσύ. Καθαρός. Στο φουσκωμένο χείμαρρο των σχοίνων, ξανοίχτηκες. Σε κάλεσα. Και ήρθες. Μα […]

Στην αιώρα της νύχτας κρέμεται η σκέψη. Πιασμένη απ’ τον καπνό οπτασίας απούσας. Από το τώρα, το χτες και το αύριο. Δίχως χρόνο πορεύεται τ’ άστρο της σιωπής. Μπλεγμένο στα μαλλιά κάποιας νεράιδας. Που ξέφυγε από τη πάχνη. Και στοιχειώνει τις στιγμές. Του σκοταδιού και των Ερινύων του Έρωντα. Που έχασε το ξίφος του. Μέσα […]

Τις παλιές αγάπες μην τις νοσταλγείς. Δεν τους αξίζει κάτι τόσο λίγο. Είναι ασέβεια στο πρώτο φως, να σκέφτεσαι περασμένα σκοτάδια. Αφεθήκαμε. Στης νύχτας τις θυμωμένες ηδονές. Κι είναι το φιλί της πηγής, ξάστερος φρέσκος νους. Στου κόσμου τούτου τη σιωπή, η κραυγή σου τύμπανα καθαρτήριας καταιγίδας. Μέσα στο εντός σου, όλο το πέλαγο. Στου […]

Μεσάνυχτα. Στις άδειες πλατείες. Μα η ψυχή μου φορά ακόμα, το χιλιομπαλωμένο τζίν σακάκι της. Έριξα όλο μου το σύμπαν προσάναμμα στους Έρωντες. Κι απόμεινα, σκισμένο χειρόγραφο στην άκρη των σκοταδιών μου. Ακροπατώ στα χνάρια της θεάς των δέντρων. Της κρυμμένης μέσα στη τριάδα των βράχων. Και από ‘κει βγαίνω στο φως χιλίων φεγγαριών. Είναι […]

Άλλαξα πολλά βλέμματα πριν σε βρω. Γιασεμί της ερήμου. Κι ήταν όλα, λες, που έβγαιναν μέσα από την ομίχλη. Μακρινών λιμανιών, που δε νοστάλγησα από τότε. Καΐκι σε θύελλα, ο νους. Ψάχνει απάγκιο. Μέσα στις μορφές του Μορφέα. Που έρχονται και φεύγουν, καθώς το φως. Κάθε λιόγερμα. Κι είναι το σκοτάδι, μελάνι, με μια στάλα […]

Άγριο νέφελο, άγρια τραγουδάς. Του Αρχάγγελου το νανούρισμα. Και ‘γω, στρίβω ένα σύμπαν και χάνομαι στο καπνό του. Και η σιωπή, μέλισσα, που τρυγά θυμάρι στα γκρέμνα του νου μου. Μαύρος κύκνος γύρω από το βλέμμα σου. Με ανοιγμένες, ολόγιομες από το λυκόφως, τις σκοτεινές φτερούγες του. Χέρι απλωμένο, ως ικέτιδα ιέρεια, της σκέψη το […]

Ομίχλη. Πάλλεται. Ως η περί πολλά τυρβάζουσα νύχτα. Ως ο περί πολλά τυρβάζων νους. Μακρινό βλέμμα. Στις εσχατιές των καιρών και των χρόνων. Και ένας ουρανός- μελάνι, γράφει. Ότι ειπώθηκε. Και ότι δεν ειπώθηκε. Δούρειος ίππος ο καπνός, τσιγάρου που σιγοκαίει. Όπως η μεταμφιεσμένη μουσική του περιβάλλοντος χώρου. Ήχοι σιωπηλοί. Νομίζεις πως ξεμακραίνουν. Γιατί ξεμακραίνεις […]