Χριστόφορος Τριάντης

Στις πολιτείες πρώτα, έκοψαν τις φτερούγες των χελιδονιών για να λησμονηθεί η αγιοσύνη. Μετά, γκρέμισαν τα παλιά σπίτια για να δολοφονήσουνε τις μνήμες. Κατόπιν, έσβησαν τις πληγές από τα πρόσωπα για να λαθεύει η ομορφιά. Ύστερα, έλιωσαν τα ρόπτρα για να χαθεί ό,τι άγγιξαν τα χέρια (με τρυφερότητα). Τέλος , μασκάρεψαν τον πόνο με διατάξεις  […]

Ήμασταν νέοι, στις στοές κατεβήκαμε. Τα μονοπάτια έσβησαν πίσω μας. Και μπροστά μας οι βράχοι έκρυβαν φόβους και κραυγές. Τα δέντρα έχασαν τον δρόμο τους και μας συντρόφευαν, συνοδοιπόροι μας έγιναν στην καταβασία. Οστά σκονισμένα βγήκαν απ’ τους  τάφους να σταματήσουν την πορεία . Μα, οι νεκροί δεν έχουν πια λόγο στη μνήμη. Ορφάνεψαν τα […]

Στα μητρώα γράφτηκαν πολλοί για να πάρουν μερτικό απ’ την αθανασία. Κι αφού τους δώσανε αριθμούς για αναγνώριση (και σωτηρία) στα απολυμαντήρια τους χώσανε, για να βγάλουνε απ’ τα σωθικά τους : ιδέες κι όνειρα . Και  αφού απόμειναν φτωχοί από τρυφερότητα, ετοιμαστήκανε (επιτέλους) στην ερίτιμη αθανασία να τρυπώσουνε, μήπως οι σάρκες τους και τα […]

Ο ποιητής μένει δίχως ηχώ. Μέσα του σβήνουν οι φωνές της γνώσης. Και στους  δρόμους των αναζητήσεων τα ηχεία τού λόγου βουβαίνονται. Οι ιαχές των Φιλισταίων ακούγονται δυνατότερες στην  ιστορία. Ω, η δύναμη τού ποιητή χάνεται, βλέποντας τό αναπόφευκτο να ‘ρχεται πάνω σε εικόνες τού τυχαίου. Η τυχαιότητα αγκαλιάζει τα πλήθη (ολοκληρωτικά). Και οι προγραφές […]

Τα δειλινά, τα σπαράγματα του πόνου γυροφέρνουν τους ανοιχτούς τάφους. Και στα μαυσωλεία των ιδεών ανεβαίνουν για να δώσουν κύρος στις πεθαμένες προσδοκίες. Ύστερα περνούν τα χαμηλά παράθυρα, σπέρνοντας σκοτωμένα όνειρα στα κρεβάτια των φτωχών. Κι όταν καταφθάνουν τα βαθιά μεσάνυχτα, μαύρο χρώμα αφήνουν στο χώμα της μέρας. Υπόμνηση ότι : το σκοτάδι κι ο […]

Τα μεσημέρια του Αυγούστου οι ληθοποιοί στήνουν γλέντια στις ταφόπλακες, καθαρίζοντας τα γένια τους με δάκρυα (κλεμμένα). Και μαυσωλεία χτίζουν να τιμήσουν τους λαμπερούς συνεχιστές του χρόνου. Ω, πλούσια χοροεσπερίδα απλώνεται στον κίτρινο ουρανό, δίχως να λείπουν απ’ τις ορχήστρες    οι συντηρητές της αλαλίας. Και σύμμαχοί στο πανηγύρι: οι λεξιπλόκοι, να γεννοβολούν – συνεχώς […]

Σαν δηλητήριο το αίμα χάραξε  τα μάτια τού ποιητή. Κι ευθύς τη συνήθεια αρνήθηκε . Χλεύασε τους  βαριεστημένους επιβάτες  που στέκονταν στα κιγκλιδώματα των συμβιβασμών,   δήθεν από σεβασμό στο μοιραίο. Στην κόλαση γνώρισε την αλήθεια των ανθρώπων και απέκτησε  -τιμητικά- το δικαίωμα του χλευασμού (και της αυτοκρισίας). Στις συγκεντρώσεις, οι λογοκριτές μόχθησαν τις λέξεις […]

Ω, μοιράζομαι ασημένια φέρετρα και χάρτινα φεγγάρια. Και ό,τι άλλο γεννά το χώμα : μνήμες , πληγές και στάχτες από λουλούδια. Ω,  μοιράζομαι το ψωμί , το λιγοστό νερό και τα όνειρα, όπως φωλιάζουν μέσα στις λυγαριές, έχοντας για συντροφιά παλιά παιδικά παπούτσια.   Και τον πόνο μοιράζομαι. Είναι η λύτρωσή μας, πριν ξανάρθει η […]

Ω , Ανθρωπότητα, δεν πιστεύω ό,τι κι αν πεις , ό,τι κι αν κάνεις. Λίγα άλλαξαν απ’ την εποχή των δεινοσαύρων. Πάλι δόντια μεγάλα και σαγόνια κομματιάζουν : θάλασσες , βουνά κι υπάρξεις. Ω , Ανθρωπότητα, ήρθα στον κόσμο μόνο με γράμματα και μνήμες. Κι αν στάχτη με κάνεις και την τέφρα μου στους  λάκκους […]