Χριστόφορος Τριάντης

Καθώς οι εντυπωσιασμοί λαμβάνουν τέλος (λόγω χρόνου), οι σκέψεις γίνονται ένας μορφασμός, μια βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο. Το μολύβι αποτυπώνει, σκιές δίχως ζωή. Οι υπαινιγμοί θολώνουν τις αλληγορίες, στερεύουν τις γραμμές από φως.   Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του τοπικού […]

Ξεθύμαναν οι λέξεις. Έχασαν το νόημά τους  απ’ την επανάληψη και την ακρισία. Ετερόφωτες ταξίδεψαν, δίχως να γεφυρώσουν μέλλον και παρελθόν. Μερικά ουσιαστικά (αφηρημένα) χάραξαν  στα νεκρά χώματα, σύμμαχα του χρόνου κι ενάντια στην απραξία. Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του […]

Δεν έχει αξία ο θάνατος σε μικρές δόσεις, πασπαλισμένες με απανωτά λογύδρια για γεύματα και καιρικές συνθήκες, κι από κοντά να συμπληρώνονται με μικροθεάματα για καπνούς και αριθμούς. Και να : οι σειρές, οι κατατάξεις, οι μισθοφορίες (ό,τι βρίσκεται πρόχειρο). Οι θεσμοφύλακες ελέγχουν τη δοσολογία κι απαλλοτριώνουν τις λύπες. Τις μεταμορφώνουν σε μικροαπολαύσεις, βαφτίζοντάς τες […]

Ω, οι παραστάσεις βρίσκονται φυλακισμένες μέσα σε πλέγματα. Κι οι αυλαίες στολισμένες με αίματα και επιγραφές αγέννητων επαναστάσεων, στα καθίσματα κυλούν σαν αχλή αρχαίας τραγωδίας. Μα οι θεατές έμαθαν να μην προσμένουν λογοτεχνικές καθάρσεις. Οι εμφανίσεις των λέξεων εκτελούνται αποκλειστικά στα απολιθωμένα δάση ενός άλλου κόσμου, δίχως  να έχουν κάτι απ’ τα δάκρυά μας.   […]

Πολλοί γράφουν ποιήματα και πολλοί είναι που δεν γράφουν. Ετούτοι στέλνουν μηνύματα και γράμματα,   εντυπώσεις από συνεστιάσεις και συνάφειες, διακηρύξεις κι εξομολογήσεις (συν τις διασκεδάσεις). Πιστεύουν ότι κάποτε θα γίνουνε ποιήματα κι οι ρίμες θα συνταιριάξουν με την αθανασία. Μα κι οι γράφοντες ποίηση παρακαλούν τους αναγνώστες  για συνδρομή, εκλιπαρούν για αποδοχή. Είναι οι […]

Δεν υπάρχουν ανάλαφρες λέξεις (για μας). Τέτοιες χρησιμοποιούν οι έμποροι στις δοσοληψίες. Τις κρύβουνε στα υλικά γιατί γνωρίζουνε ότι τα γράμματα και τα πράγματα ζουν περισσότερο από τους ανθρώπους. Άλλες φορές τις κουβαλάνε και στα εορτολόγια. Οι χαριεντισμοί πρέπει να επενδύονται με λογύδρια και σοφίσματα. Μα τ’ ασήμαντα χάνονται, υπονομεύονται απ’ την ανυπαρξία. Έτσι προχωρούν […]

Συνδαιτυμόνες, ο χρόνος αδειάζει τα πρόσωπα από θλίψεις και ρυτίδες. Λερώνει τη θάλασσα (τις νύχτες). Τα όνειρα στενεύουν κι άλλο μπροστά στο παρελθόν, αραχνιάζουν απ’ την προσμονή. Το παρόν συμπληρώνει τις εικόνες   με συναισθηματολογίες και υβρεολόγια (λόγω ανημπόριας). Η  επανάληψη κυλάει στις διαδρομές (ίδιες και απαράλλακτες). Αρρωσταίνουν οι λέξεις απ’ τα προγονικά κύτταρα και […]

Δεν ταιριάζει η εποχή στον ποιητή. Ασύμφωνες λέξεις φυτρώνουν στις ρίμες (επαναληπτικά) και το μέλλον στήνει δικαστήρια για καταδίκες. Συναλλαγές κι επιθυμίες επικάθονται (πανηγυρικά) στους  ταριχευμένους οφθαλμούς, μέχρι να χαθούν στη σιωπή. Οι ώρες  αραδιάζουν λογαριασμούς και νεκρούς (καθημερινά). Η καταμέτρηση  αφορά και αποτυχημένες συνευρέσεις. Κι όλα σκεπάζονται από ύβρεις και συναισθηματολογίες, δίχως ντροπή.   […]

Σήκωσε ψηλά τα μάτια ράθυμε εικονολάτρη, δεν χτίζεται το σύμπαν με πέτρες, παρά με δάκρυα και δρόμους. Ξέχασε τα ευχολόγια που αυγατίζουν τους πόθους και προσπέρασε τους λάκκους με τα νεκρά δέντρα. Άπλωσε τα χέρια σου κι άγγιξε το φως. Είναι τα λείψανα της μέρας που ντύνουν τα όνειρά σου,   για να ‘χουν σιωπή […]

Ω, οι λέξεις είναι ελεήμονες φτιάχνουν καταφύγια, προστασία απ’ τη λογική και τη συνήθεια, (ενίοτε και απ’ το παράλογο). Μα πάλι όμως, η πραγματικότητα είναι απαραίτητη για να αποδελτιώνεις μετωνυμίες και παρωνυμίες   και ν’ αποπληρώνεις την ανυπαρξία με  γράμματα και σημεία (στίξης). Τότε μπορείς να δικαιώνεσαι (λεκτικά) μπροστά στις θλίψεις και να γλυτώνεις απ’ […]