Χρήστος Παπουτσής

Βουλιάζεις Είναι κάτι σάπια καράβια, με ολοκαίνουργια φώτα. Τα θαυμάζεις τη νύχτα. Το ξημέρωμα, μαζί τους βουλιάζεις.   Δίχως χάδι Οθόνες. Οι αναμνήσεις, δίχως χάδι. Προηγήθηκαν ταξίδια για μια selfie.   Για να φτάσουν απέναντι Έφτασαν στην άκρη της προβλήτας, μα συνεχίζουν και η προβλήτα γίνεται γέφυρα για χάρη τους, γι’ αυτά τα βήματα που […]

Ερωτευμένος ταυρομάχος Ο κόσμος ν’ αλαλάζει κι εκείνος, με χέρια κλειδωμένα από το βλέμμα «Μη με σκοτώσεις, τορεαδόρ! Έχω κι εγώ μια αγάπη». Έφυγε πανικόβλητος. Έφτασαν άλλοι, μη ζήσει ο ταύρος που έμαθε. Ποιος, άραγε, κερδίζει απ’ την αρένα;   «Μασίστας» Από του συναισθήματος τις άκρες, μακριά. Εκεί ισορροπεί. Δίπλα του, όλες οι σχέσεις τιθασευμένες. […]

[Ονειροπόλος] Γρήγορα κάνοντας ν’ ανέβει στο πλοίο, λύθηκε η βαλίτσα του κι ένα του όνειρο βούτηξε στον βυθό. Με το όνειρο αυτό η θάλασσα, από τότε, έχει μείνει γαλήνια. [Νομίζεις πως πετάς!] Πέφτεις από ψηλά. Αργείς να φτάσεις στο έδαφος, νομίζεις πως πετάς! Είναι που, απλώς, καθυστερεί η συντριβή σου. Από τις ποιητικές συλλογές:  «Μετά […]

[Ανώνυμος πόνος]  Έμαθα πια. Κάθε μέρα, κοιτάζω στον καθρέφτη το πρόσωπο μου. Ρυτίδες, ρωγμές, ράγες του πόνου. Τις κοιτάζω. Γνωριζόμαστε πλέον. Μα σήμερα, αυτό το σημάδι με τρομάζει. Δεν το αναγνωρίζω, δεν ξέρω πώς να πονέσω, δεν ξέρω τι όνομα να του δώσω. Πώς με τρομάζει αυτός, ο ανώνυμος πόνος!   [Επέλεξα την άνοιξη] Ο […]