Χρήστος Μαγκλάσης

Εργώδης ο ήχος της καρδιάς, μα στο ρυθμό του, ποτέ μου δεν έμαθα να χορεύω.   Πειθαρχούσε στωικά η καρδιά, για να κλέβω εγώ βήματα, κι ας έλεγα τ’ ανορθόγραφα φιγούρες.   Θα φύγω και μια μέρα μαζί της δεν χόρεψα.   Ρημάζει ο αδαής, που εγκολπώνεται κούφιο καρδιοχτύπι. Ο  Χρήστος Δ. Μαγκλάσης,   χρησιμοποιώντας το […]

Κοιτάζει ξανά και ξανά το ηλεκτρονικό ρολόι κι η ώρα μοιάζει κολλημένη. Έξω είναι μέρα φωτεινή, νωρίς το απόγευμα. Ακόμη ο ήλιος είναι κυρίαρχος, χωρίς καμιά σκιά να επιβουλεύεται την πρωτοκαθεδρία του, κάνει ένα υπόκωφο λογοπαίγνιο με τον άλλο του εαυτό. Ο άλλος του εαυτός… Απολύτως υποταγμένος στον Ήλιο. Όσο διαφεντεύει εκείνος, ο άλλος είναι […]

Κάποτε ο Φαίδων είχε ενδώσει στην φορτικότητα μιας τσιγγάνας χειρομάντισσας κι είχε απλώσει το χέρι του. Του είχε πει κάμποσα, που τα είχε ακούσει αδιάφορα. Μόνο του είχε μείνει μια φράση… «Πριν πεθάνεις θα ‘χεις μια ευκαιρία να μάθεις, αλλά δεν θα μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις». Περπατούσε ο Φαίδωνας, περισσότερο από συνήθεια, κι άλλαζε συχνά […]

   Η κοπέλα έχει προσεγγίσει πρώτη, με αέρα νεανικό, τον ξερακιανό πενηντάρη.   –  Μόνος;   Ελαφρύ κατέβασμα στα ματοτσίνορα εκείνος…Τα χείλη κλειστά και σφαλισμένα.   –  Από τύχη ή από άποψη;.   Οι ερωτήσεις ξεσπούσαν σαν κύμα στην μπουκαπόρτα.   Ο χαμηλός φωτισμός στο απόμερο μπαράκι του Σίμου, λες και πασχίζει να κρύψει την […]

Ακατάληπτες κουβέντες βγαίνουν απ’ το στόμα του, δίκην ηφαιστείου. Άλλες κοφτερές σαν μαχαίρι, άλλες γάργαρες σαν νεράκι, κι άλλες σπασμένα βράχια. Ηλίου φαεινότερο πως αυτό που λέει το ζει. Μιλάει για κάτι που τον έχει σημαδέψει. ”Δεν έπρεπε…” ψελλίζει. Κάθε τρεις και λίγο λέει ”δεν έπρεπε…” και μετά λόγια μπερδεμένα σαν ζυμάρι με τον χρόνο. Μουγκρητό, απόγνωση […]