Υακίνθη Στρατοπούλου

Άκρη τα μάτια σου δε βρίσκουν να σταθούν στην πιο γαλάζια γειτονιά ενός κόσμου στενού, μετρούν τις νύχτες τα πουλιά, τις μέρες κάποια σώματα ξεχασμένα. Ξυπνώντας κάποτε δεμένος σε κλουβί στη μέση της Ασίας αναζητάς τον ουρανό και τρία κύματα που διάβασες επάνω τους το ανάστημα της μοίρας, αν τότε γνώριζες πως ήταν ξένη τι […]

Λες κι ήταν πάντα πρώτη η νύχτα / Υπήρξα και σε άλλες στιγμές, έρωτες, χρόνια / Υπήρξα / Ίσως Υπήρξα όπως υπάρχει κάτι πολύ τυχαίο σ’ όλα αυτά / Πλάσματα κατώτερης μνήμης, μυρμήγκια ή ψυχές / Νίκες, επιστροφές, στο παρελθόν κρυμμένα άυλα φώτα / Ανύποπτα ακόμα αντικείμενα, αστεϊσμοί, αστερισμοί και χόρτα να πατάς εσύ / […]

Πέρα από τους ρυθμικούς ήχους της γης, τους δανεισμένους δρόμους και τις λεπτές, λεπτότατες γραμμές των αποστάσεών μας. Πέρα και πίσω απ΄ τα κομματιασμένα χέρια των ανθρώπων που σου ‘ταξαν κάτι, απλώς ξεχάσαν τι, πέρα, έτσι όπως ξέχασες κι εσύ έτσι όπως πια δεν έμεινε κανείς να σχηματίσει ένα τόξο με το δικό σου ώμο, […]

Τίποτα τώρα δε θ’ αντιληφθείς ένα στεφάνι από σάρκα  εξάγνιση της φύσης μας γδέρνουνε τις παλάμες μας σταγόνες κάποιας κίτρινης βροχής οι μέρες σου κοινές, τα ψέματά μου ταπεινά ίσως αυτό το σώμα να ‘ταν το  ολόδικό μας κελί  γιατί να το γκρεμίσουν; Τίποτα τώρα δε θα αντιληφθείς σφάχτηκε ηρωικά και η τελευταία μου ανάμνηση […]

Υπάρχουν θάνατοι πολλοί για να μετράς στ’ αστεία ανοίγεις διάπλατα το στόμα σου, νομίζεις πως γελάς πενθώντας έναν ουρανό δυο τρία όνειρα κι έναν αστερισμό θαμπό μάλλον αυτόν του σκορπιού, συμπορεύεσαι με το άδικο, υποδέχεσαι τον χρόνο κι αρχίζεις έπειτα να ξεφυσάς να σπρώξεις το ταξίδι σου γιατί απόψε βιάζεσαι πολύ. Κρεμάς τ’ αστέρια που […]

Τα κλειδιά γυρίζουν o ήλιος στενός, ταλαίπωρος μετρά οι μετρήσεις αναπαύουνε την σκέψη απ΄ την περιέργεια πάνε χρόνια που επιμένει να σε τυφλώνει ανάμεσα σε τρύπες, ασπίδες στα κρυφά
αχνίζουν οι πνοές του δρόμου που περπάτησες ξανά σκυφτός. Ένας ουρανός, μαύρος, χύνεται σε μερικά εκατοστά δέρμα χωράει τα δάχτυλά μου κι έπειτα τα χέρια μου ως […]

Είμαι ο δείκτης  Ενώνω τα γόνατά μου, χαμηλά Θα ‘θελα η σκηνή να ‘ναι άδεια κάτι τέτοιες ώρες η υγρασία σου τρυπά τη λύπη κλωτσά της νύχτας τη φωλιά στα σκαλοπάτια μας μονάχη και λευκή θα ξεψυχά στο αριστερό μου πόδι Ξόδεψα τόσα γδαρσίματα σε χαίνουσες πληγές λερώθηκε ανεξίτηλα το αγαπημένο σου φουστάνι Ότι χαϊδέψαμε μένει […]