Σπάρτακος Αναγνωσταράς

Αναγέννηση Δερύνειας Ο οδηγός του λεωφορείου μου λέει ότι το λεωφορείο φεύγει σε 10 λεπτά. Ο δάσκαλος της λογοτεχνίας μου έλεγε να κάνω τα κείμενά μου προσωπικά για να έχουν απήχηση στο ακροατήριο. Αλλά είναι δύσκολο να κάνεις ένα ποίημα προσωπικό όταν δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο υπάλληλος στην τράπεζα με ρωτάει με απορία […]

Ονοματικός προσδιορισμός Γεννήθηκα από το γαλάζιο Αιγαίο και ψήλωσα περισσότερο από τα ξεραμένα αγκάθια, προτού νιώσω την μυρωδιά από το θυμάρι του θαλασσινού αγέρα. Αρμένισα τη θάλασσα συντροφιά με γοργόνες στεφανωνένες με μέδουσες. Όταν πρωτάνοιξα τα παντζούρια μου, μια γάτα ακούμπησε τον λαιμό της στο παραθύρι μου κι ένα ζευγάρι σπουργιτιών διέκοψε με το τραγούδι […]

Μίκη, την ημέρα που πέθανες είδα δυο αγνώστους να  κοιτάζουν το σπίτι ενός καλλιτέχνη Θυμήθηκα όταν φύλαγες σπίτια όπου οι Εβραίοι προσπαθούσαν να κρυφτούν από τους Ναζί Μια επιγραφή για την ενημέρωση των περαστικών ότι ένας καλλιτέχνης ζούσε σε εκείνο το σπίτι Μίκη, ανέφερες ότι θα προτιμούσες να βρίσκεσαι γύρω από το τραπέζι του οικογενειακού […]

Τα λόγια μου δεν προορίζονταν για βιβλία στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας Τα λόγια μου παλιά ήταν όμορφα λουλούδια και δέντρα που παρακολουθούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην αρχαία Ολυμπία Συνήθιζα να ποτίζω τους στίχους μου με ένα μακρύ λάστιχο κάθε μέρα μέχρι να δω τα θυμωμένα όνειρά μου να μεγαλώνουν Συνήθιζα να κολυμπώ αντιμετωπίζοντας τις σταγόνες […]

Ατραπός  Ο Μάρτης ανοιξιάτικα Λουλούδια μου χαρίζει Χαρταετός στον ουρανό Γνέφει και φτερουγίζει. Έψαχνα δρόμο να διαβώ Κοντά στο ακρογιάλι Καταμεσής στο πέλαγος Έπλεε το φεγγάρι. Αποτροπή στα θέλω μου  Τα πρέπει μου σκοντάφτουν Θανάσιμα αμαρτήματα Αστέρια που αστράφτουν. Παλίρροια με άμπωτη Κι ύστερα πλημμυρίδα  Περπάτησα στον ουρανό  Και το φεγγάρι είδα. Ανατροπή στα πρέπει […]