Σοφία Πολίτου-Βερβέρη

Έλαβα ακόμα ένα νιουζ λέτερ από τον πλανήτη Άρη, ψάχνουν οικόπεδα να στήσουν δήθεν νέο παράδεισο, κι εδώ στα μέρη μας ο έρωτας βασανισμένος χάνεται στα άσυλα κι ο θάνατος, σαν το ψωμί που κόβω, μοιράζεται δίχως να τελειώνει, όλοι παίρνουν το κομμάτι τους. Το σπίτι μου δεν έχει χέρια και κλειδιά, μα πάει καιρός […]

Είμαστε από αυτούς που θα χαθούν σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο ή στα «αγοράζω χρυσό», όπως τα χρυσαφικά μας. Θα λιώσουμε, ανθρώπινη πλάκα πάνω στην πλάκα, μαζί με δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και χρυσές ταυτότητες. Κι αν κάποτε οι υπερκαινοφανείς αστέρες δούλευαν εκρηκτικά για την αυγή του πολιτισμού τώρα η ανθρωπόκαινος ένδεια τα θάβει όλα στο σκοτάδι. Εμείς είμαστε […]

  Το κορίτσι είναι ντυμένο πορσελάνη, στο ένα χέρι κρατάει το υπερσύγχρονο  μικρόφωνο, ενώ με το άλλο κρατιέται στην καρότσα του αυτοκινήτου που το έστησαν για να τραγουδήσει. Το κορίτσι βρίσκει την ευκαιρία και ξεδιπλώνει τη συνηθισμένη μελωδία -της έταξαν πληρωμή γι’ αυτήν της την παράσταση- όμως, τελικά, ουδείς γνωρίζει τους στίχους.   Το κορίτσι […]

Ο παράξενος θόρυβος των πολύχρωμων πουλιών ανακατεύει τις σημειώσεις των καπεταναίων την ίδια στιγμή που οι μούμιες τους ανακατεύουν τα είδωλά μας στην επιφάνεια του νερού. Εμείς, ανήλικοι με υποτροφία στην περιπλάνηση, θέλουμε να ταξιδέψουμε δίχως να κοροϊδέψουμε κανέναν. Κι όμως, ο πυρετός της βροχής -γνωστός από τις αφηγήσεις ταξιδιωτών- τρομοκρατεί με το διαπεραστικό του […]

Το κορίτσι που περνάει κάτω από την καρέκλα μου είναι βιαστικό. Η τίγρης του καθιστικού το καρφώνει με τα μάτια της μα γρήγορα αναιρεί την πρώτη της σκέψη. Το κορίτσι δεν είναι θήραμα. Το κορίτσι δεν αιφνιδιάζεται. Κάθε πρωί στις έξι και πέντε το κορίτσι που περνάει κάτω από την καρέκλα μου με ένα πριόνι […]

Οι γυναίκες μπορούν να αγαπήσουν; Οι γυναίκες μπορούν να αγαπήσουν, δεν χρειάζονται για γαμήλιο δώρο ομοιώματα αγίων παίδων για φροντίδα, έχουν τα ίδια χαρίσματα και τις ίδιες δυνατότητες με τους στενούς συγγενείς του θείου. Συνένοχες των καλλιτεχνών αποκαλύπτουν τον κόσμο τους, την αρμονία του μικρού με το μεγάλο, του ανθρώπου με τον κόσμο. Ο ελεύθερος […]

Έχω τον ουρανό μέσα μου, ανοίγω το παράθυρο να τον φωτίσω. Μια αγριόγατα ορμάει καταπάνω μου. Μην μπερδεύεσαι, της λέω, δεν είμαστε σε σαφάρι. Στέκεται έκπληκτη. Από πίσω μου ακουγόταν η μουσική του αγαπημένου μου τραγουδοποιού, για να καταλάβετε τις αποστάσεις εγώ ήμουν δώδεκα όταν εκείνος έκανε παιδιά. Η αγριόγατα κουνάει την ουρά της ρυθμικά. […]

Οι τελευταίες γκαΐλες κείνου του τόπου πετούσαν ματωμένες πάνω απ’ τα κεφάλια μας σαν να μη μας έφταναν οι κρωξιές τους. Κάθε τόσο μου ’λεγε η μεγάλη μου αδερφή μην ξεβγείς πέρα απ’ την καμάρα, και τις έστελνε στον αγύριστο, μα εγώ έβαζα για καλύπτρα μπρος στα μάτια μου τη χοντρή πλεξούδα των μαλλιών μου […]

Είμαστε τα τελευταία φώτα του Νείλου μετρώντας τη διαδρομή του με βήματα απατηλά από τη θάλασσα προς τη στεριά, μέσα πέρα μακριά. Η ισχύς μας ασταθής, αναβοσβήνουμε σχεδόν συνθηματικά το ερωτικό μας νυχτέρι μέσω των τεχνητών διακλαδώσεων. Είμαστε μικρές θυρίδες λαμπυρίζουσες, ηγεμονίδες του υγρού στοιχείου που ξεδιαλέγουν στολίδια από τις βυθισμένες πολιτείες του. Με τα […]

Οι παράφρονες του πλούτου δήλωναν πιστοί προστάτες του ποιητικού του βίου και της χλαίνης της αγάπης. Κι ήταν τέτοιος τους ο ζήλος που πισώπλατα μαχαίρι στα πολιτισμένα μέρη έβγαζαν για να γιορτάσουν. Ο Λαυρέντης των Μεδίκων του νεκρού Τζουλιάνο αδέρφι χάρισε μπογιές και τίτλους στον ζωγράφο Μποτιτσέλι, και παράγγειλε με πάθος τους ενόχους στην κρεμάλα […]