π. Παύλος Καστανάρας

Την ημέρα  να ενώσεις τις σκιές να μην ξεχωρίζουν, σε κοιτάζω όπως η μοναχική άλκη στην ασφάλεια του δάσους, εκτεθειμένος σαν τη μύγα στον υγρό μικρόκοσμο ενός τραπεζιού. Οι εργάτριες επιστρέφουν στα σπίτια με σφιγμένο βλέμμα, πατάνε στο θυμό της καθαρίστριας που μόλις σφουγγάρισε. Ο καφές έρχεται αργά κι αβίαστα μετά το δείπνο που στεκόμαστε […]

Στην ιστορία της πλάνης του αληθινού κόσμου μια εκδοχή του ήλιου θρυμματίζει το χρέος μιας πέννας που άσπλαχνα περιγράφει τους σπασμούς των σπλάχνων έχω τις αναλογίες του σωσία του ψεύδους – αληθινός και απρόσιτος- φαρμακωμένος του Πλάτωνος και μη φλεγόμενος στο παίγνιο του cogito ήρθα την εποχή των Εμβόλων να προβάλλω αντιστάσεις στην τελευταία μόδα […]

Στα ομιχλώδη μυθεύματα μιας αδήλωτης στεναχώριας τρύπωσε ένα ανορεξικό βρέφος που άρχισε να καταναλώνει τον χρόνο του οράματος Ο χρόνος τιτρώσκεται με προσευχή άραγε ποιος να μου μάθει ποιος είμαι αφού το θάνατο δεν αγαπώ η φωνή του Δωδέκατου Ιμάμη καλεί σε απόσυρση του είναι – λόγω ομοιόστασης- κι εγώ φοβούμενος μη μείνω αιώνια ανώνυμος […]

Μεσημβρινές κλωστές καλοκαιριού απ’ τις γιαγιάς μου τα στρωσίδια ξεφτισμένες με κόκκινες γραμμές στις γάμπες από βίτσα απ’ την εμμονική επιβολή της μεσημεριανής σιέστας γι’ αυτό μισώ τα καλοκαίρια για την ξερή και περήφανη σκόνη της βλάστησης που κολλά ανεξέλεγκτα στο σώμα για τα μεσημεριανά ισοκρατήματα των θρασυτάτων μυγών που εισβάλουν καταληψίες κάθε χώρου και […]

Η Bαίνουσα  εκάλεσε τη γραφή Κάθοδο και έγραψε τούτο επί της σελίδος της κεκολλημένης  στον ψαλτήρα και εκάλεσε τη γραφή Άβυσσο και έγραψε αυτή υποκάτω της γης εντός ποταμών μεγίστων και κρηνών και άνεμοι διετάραξαν την γραφή οι διακινούντες των υδάτων βούφοι και ξυλόκερκοι εναντιούμενοι πωρόνοια και κατάραν ωδίνη το ποίημα των εξενεγκάτων ως δώρα […]

Η μαύρη λειτουργία ξεκινά με την σιωπή των ζώων εκεί ανήκε ο άνθρωπος αρχικά πριν γίνει “homo rapiens” Με το σφυρί θα σπάσουμε τα σύνορα θα ιδρύσουμε σχολή γήινης φροντίδας θα τρώμε το ψωμί της Σαρδηνίας θα μαζεύουμε ελιές και σταφύλια θα χτίσουμε παντού τα «διλήμματα του Καμύ» θα διδαχθούμε τις διαφωνίες του ψύλλου του […]

Η ζωή μου διαρκεί όσο με διατρέχει το ρεύμα. Τίποτα δεν είναι πιο ζωτικής σημασίας όσο το ηλεκτρικό ρεύμα που με καθιστά ζωντανό. Άρχισα να κατοικώ στην οδό Μέλβιλ 32α μια συστοιχία κατοικιών παλαιάς κοπής. Ζούσα κοντά στο χαμηλοτάβανο πατάρι σε πείσμα των καιρών. Η Ρόουζ ξεκλείδωνε το διαμέρισμα απέναντι. Λέω ξεκλείδωνε γιατί ουσιαστικά έλειπε […]

  [Η καταστροφή] I Σε τούτο τον τόπο, που κάποιοι λατρέψανε από τα βιβλία, φέρανε βάρβαρα άρματα και μηχανές. Αφήσανε τον φόβο τους, κρατώντας τη σκανδάλη με το χέρι. Περνούσε ο καιρός. Γίνανε αγρίμια. Αγρίμια γίναμε και ‘μείς. Μα πώς να σε κάνει ο πόλεμος, να καταστρέφεις ό,τι αγαπάς! [σελ.21]     [Του θανάτου] II […]

τα πυροτεχνήματα που διασπούν τη νυχτερινή πύκνωση και φωτίζουνε την καθαρότητα του δρόμου με λευκές γραμμές στην πιο ευγενική πορεία  του χρόνου   στο δρόμο για την Ανατολή που υπήρξε μέσα τους στο δρόμο για την κατάκτηση της Δύσης στο δρόμο απ’ την «μελαγχολία» στο «μαράζι» στο δρόμο σαν τα σκυλιά… κι ύστερα ο θάνατος […]