Κάτω απ’ τις σπασμένες στήλες ανάμεσα στο κενό και στον ύπνο διασχίζουν τις άγρυπνες ώρες μου οι συλλαβές απ’ τ’ όνομά σου. Η μακριά και πυρρόχρωμη κόμη σου αστροπελέκι του καλοκαιριού δονείται στην πλάτη της νύχτας με γλυκιά δριμύτητα. Ρεύμα σκοτεινό του ονείρου που κυλά ανάμεσα στα ερείπια κι απ’ το τίποτα σε συναρμολογεί: πικρές […]
