Ξένια Πολίτη

– Επιθυμώ να δω με ποιόν μιλάω… – Επιθυμώ να δω σε ποιόν μιλάω με τι από αυτόν μιλάω…  Ο γραπτός λόγος στο διαδίκτυο εγκαινίασε μια λαμπρή (ή μήπως όχι; εν πάση περιπτώσει, πολύ ωφέλιμη για την λογοτεχνική μας διερεύνηση), δυνατότητα επιστολογραφίας σε άμεση (αντ)απόκριση, πράγμα πολύ δελεαστικό για την εκδήλωση και μεταφορά του μηνύματος της […]

Σύρε απ’ τα μαλλιά την Τέχνη σου εμπρός στο ανακριτικό κάτοπτρο Ρίχνεις σκοτάδι ρίχνεις φως Το είδωλό της άφαντο. Για όσους δεόμασταν, η Σύνθεση ήταν μια Πρόφαση χρονία για τα χρόνια της αγωνίας ημών Των αγγέλων της πενίας. Τότε που της ενοποίησης το αμανάτι, η έγνοια της Θηλυκότητας δηλαδή, ήταν να στέρξει τα έρμα. Βούβα […]

Στόλισε Έαρ μου αυτό το κάτεργο μύρια λουλούδια χώσε έτσι όπως ξεκουμπίζονταν στο  Έρ-γον οι γόν-οι του έρ-ωτος από τους επίγειους Δεσμώτες, πικράθηκε η άνοιξη στο στρώμα των ανθέων   Και το φως ήταν η αντανάκλαση πυρός των ζωικών φλεβικών μόχθων, εκείνη που φούντωνε το φυτώριο. Από εδώ κερνάς τον αρχοντικό σου δαίμονα που πάντα […]

  -Yours till death – Judah-   -I must wait a few days before seeing you. You are too momentous; but remember it is idolatry, not indifference-    – I will never sell you for a piece of silver. I’ll buy you back with red drops, when you go away. I’ll keep you in a casket […]

Κάθε που ο Μηδενιστής ελπίζει πολύ ψηλά από πάνω του, ξεκαρδίζεται ο Θεός χαμογελώ ερεθισμένα κι εγώ η ταπεινή σαν ψυχανεμίζομαι μέσω απόμακρων πομπών του τη θλίψη αυτήν την τόσο Γοτθική γοητευτική μελαγχολία και συντρέχω παρέχοντας σκύφο εναπόθεσης δακρύων, στεναγμών κι όλων των λυπημένων αυνανισμών… Δυτικού τύπου.   Κάθε που ο εναγκαλισμός του με το […]

Έργα και ημέραι  Ωδαί στο Τίποτα, η ωχρή κηλίδα της Κελλιότητάς της. Το υψηλό της κριτήριο είναι εγγενές, δε χρειάστηκε, διάολε, γι’ αυτό να κοπιάσει. Κουφαίνεται και συγκεντρώνεται σ’ ένα σποτ. Τίποτα έξω από αυτό δεν κάνει παρέα. Ένας ρόλος παύσεων που εκείνη τους δίνει ζωή όταν κατουράει ο σκύλος. Είναι ενδελεχής στο να επιτελεί […]

Η κηροζίνη εσωτερικής καύσης ήταν αναμενόμενο Να εδραστεί στο κεφάλι αρχικά, σ’ ένα όργανο στενό, συμπυκνωμένο για τον ζωτικό της χώρο. Και εφόσον το μυαλό έπαιζε σύστημα διπλό κι ενισχυμένο, τύπου, «πάλιδεθασεδωθασεδω;θέλεις;δενπάειθαμπορέσουμεθαβγειπούθαβγει;δεθαβγει», ήταν σύντομο το διάστημα που ο λογισμός απεφάνθη: -Δεν καταπίνω την τέχνη της συγκατάβασης. Κι ό,τι εξόρισε προς τον θώρακα, (όταν για παράδειγμα, […]

Ο ένας καίει λυχναρόλαδο Ο άλλος καίει κηροζίνη   Οι σκύλοι αλυχτώντας ασχημονούν Οι άνθρωποι σωπαίνουν. Κάθε λογής μηχανές μεταφέρουν τώρα τις κραυγές τους Μετασχηματίζουν την ανημπόρια τους Την προσμονή τους Τα υψωμένα χέρια τους προς τον ουρανό, Σε λειτουργικότητα Σε αποτελεσματικότητα Σε στρες παραγωγικότητας. Άσκοπη ενέργεια για θορύβους γενικώς. Με κηροζίνη τα μάτια ανοιχτά […]

Ο Αισθησιασμός του Καβάφη πάει πολύ πιο πέρα από τη λαγνεία, πολύ πιο πέρα από την κάθε εποχή. Διαβάζει κανείς λόγου χάρη το «ΜΙΣΗ ΩΡΑ» όπου χωρίς πολυτονικό και την αγαπημένη μας «διάλεκτο», θαρρεί πως γράφτηκε σήμερα. Θα μπορούσε να το… εκφέρει από μέσα του και «μὲ πολλὴν ὑπόληψι» δηλαδή, ένας χρόνιος πότης, διακριτικά, σε […]

ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΧΡΟΝΩ ΚΟΡΙΤΣΙ ΧΟΡΕΥΕΙ ΧΟΡΕΥΩ ΞΕΦΡΕΝΟ ΡΟΚ ΣΤΟ ΕΡΗΜΟ ΠΛΕΟΝ ΑΚΡΟΓΥΑΛΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΩΡΑΙΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΧΙΑ ΒΟΤΣΑΛΑ ΓΑΜΩΤΟ ΚΡΟΤΑΛΙΖΟΥΝ ΒΡΕΓΜΕΝΑ ΠΙΟ ΜΟΥΝΤΑ Η’ ΠΙΟ ΣΤΡΙΓΚΑ ΑΠΟ Τ’ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΟΛΟ ΧΑΝΕΙ ΡΥΘΜΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΝΤΡΟ ΒΟΤΣΑΛΟ ΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ ΛΙΓΟ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ […]