Ντέμης Κωνσταντινίδης

Φθορά Δεν βρίσκεται χώρος να τεντωθούμε και ν’ απλωθούμε. Κολλητά το ‘να στ’ άλλο τα τσιμεντένια πόδια μας. Τι κι αν ψηλώναμε ως τον ουρανό; Τι κι αν φτερά φυτρώναν ως τα χθες στους ώμους μας; Των απείρων στιγμών την απειροελάχιστη σκόνη, που ανεπαίσθητα πάνω σ’ όλα επικάθεται, το μακρύ κορδόνι των βροχών και των […]

Άλλες κορφές Το τραγούδι έλεγε για τον ήλιο. Κάποιος ξεκίνησε να τον συναντήσει. Βάδιζε προς τα ψηλώματα μ’ ένα κουπί στο χέρι. Θα το έμπηγε εκεί όπου κανείς δε μάντευε τη χρησιμότητά του. Μα ήταν πολύς ο δρόμος. Μακρύς και κακοτράχαλος. Κι όσο ανέβαινε τόσο ξανοίγονταν άλλες κορφές. Κι άλλες ψηλότερες κορφές πίσω από κείνες. […]

[Βλάσφημες λέξεις] O Θεός είν’ ένας άγνωστος γέρο καουμπόης μέσα σε μπαρ. Την ώρα που πίνεις το ποτό σου εμφανίζεται από το πουθενά σε ρωτά με τ’ όνομά σου πώς τα περνάς σαν παλιός καλός γνώριμος κατεβάζοντας ένα μπουκάλι Sarsaparilla. Κι έτσι όπως ήρθε γίνεται καπνός αφήνοντάς σε σύξυλο ν’ αναρωτιέσαι μήπως το φαντάστηκες όλο […]

[Το μονόξυλο] Είμαι ο ιθαγενής που πήρε το δρόμο του βαθιά μέσα στο δάσος με την ακονισμένη του μάχαιρα και τη φωτιά με το ρυάκι του και με τον χρόνο του με τα παρθένα ξέφωτα και με τα δέντρα τ’ αψηλά να κόψω και να πελεκήσω –είναι δουλειά που κάνεις μόνος– να φτιάσω το μονόξυλο […]

Κυκλοφόρησε το νέο e-book του Ντέμη Κωνσταντινίδη, «Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες». Μπορεί κανείς να το κατεβάσει ελεύθερα από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη (openbook.gr), όπου διατίθενται δωρεάν και οι υπόλοιπες ψηφιακές του συλλογές. https://www.openbook.gr/oi-psyches-aytes-menoyn-apoylites/ [Φάσμα] Εκείνο το μικρό βιβλιαράκι του Καρυωτάκη φυλλομετρούσες το σύθαμπο. Πάνω στον τοίχο σου άλλαζαν τα χρώματα απ’ το θερμό ως το […]

[Σκνιπών και κουνουπιών] Με τη θρασύτητα πορεύονται της άγνοιάς τους. Καθίστανται απαραίτητες οι προβοσκίδες. Σκνιπών και κουνουπιών κατά προτίμηση. Ρουφιέται αδιάβαστη η ζωή άνετα.   [Στοχαστικό] Ούτε γνωρίζει ούτε που θέλει να γνωρίζει. Ούτε περατώνεται ούτε αρχίζει. Είν’ έτσι ακύμαντος ο θάνατος. Καμιά ενέργεια δεν τον διαταράσσει. Καμία ύλη δεν τον αφορά. Τίποτα δεν τον […]

Όνειρο+πόλος #1   [Φάσμα] Εκείνο το μικρό βιβλιαράκι του Καρυωτάκη φυλλομετρούσες το σύθαμπο. Πάνω στον τοίχο σου άλλαζαν τα χρώματα απ’ το θερμό ως το ψυχρό· έπειτα δίχως όραση ― μαύρο πάνω στο μαύρο. Ήθελες να μιλήσεις σ’ έναν άγιο και το σκοτάδι σού φερε το Λάγιο. Τώρα τηλεπαθητικά μεταμορφώνεις το θάνατό σου σε θάνατο. […]

[Τα ξέφτια] Κάθε που παίρνει να χειμωνιάζει ξηλώνει τις φθαρμένες του φανέλες. Περνάει μ’ αυτές τα βαριά έπιπλα, ξανά και ξανά τις επιφάνειες. Τρίβονται με τη σκόνη, σκορπίζουν οι κλωστές του κάποτε ρούχου. Δεν απομένει συνοχή.   [Ανονείρευτη] Γλυκά που σ’ αγκαλιάζει απόψε η τεμπελιά, σαν μπέρτα υπερήρωα που αποφάσισε ν’ αποσυρθεί, έχοντας μπουχτίσει την […]

[Η ελευθερία των εμπορικών] Μπορείς να περιδιαβαίνεις με τις ώρες τους ευρύχωρους διαδρόμους που σου όρισαν: να δοκιμάζεις “δείγματα δωρεάν” να προστατεύεσαι από τα καιρικά φαινόμενα να παρκάρεις άνετα το υποθετικό αυτοκίνητό σου ακόμα και να πιάσεις κουβέντα μ’ εκείνη την καλλίγραμμη κοπέλα που ξεροσταλιάζει ντυμένη τα χρώματα γνωστής φίρμας χωρίς να παύει το χαμόγελο. […]