Νικόλας Περδικάρης

Θέλω να σου πω κάτι. Μια φορά, ο Μπέσερ γδύθηκε μπροστά σε όλους και το πλήρωσε. Αλλά ο Μπέσερ δεν έμεινε άνθρωπος. Έγινε ποταμός και γλύτωσε. Η φύση άλλωστε μάς προστατεύει, αρκεί να διαθέτει υψηλό ανάστημα. Αρκεί να θρονιάζεται η μητέρα των πάντων, σα σκιά πάνω από το κεφάλι κάθε πονεμένου, πλέκοντας για χάρη μας […]

Η Μένια δεν σιδέρωνε ποτέ γυρίζοντας το κεφάλι προς την ανατολή. Καμιά φορά, μιλούσε στο τηλέφωνο στερεώνοντας το ακουστικό ανάμεσα στο μάγουλο και στο σαγόνι, αφήνοντας τα χέρια της να ταξιδέψουν αφηρημένα πάνω-κάτω στο ύφασμα. Τα παιδιά, ο σύζυγός της, έλειπαν από το σπίτι για ώρες. Έτσι, δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τη δουν […]

Ποτέ μη με αφήσεις να χαθώ σαν πατημασιά στο χιόνι. Όχι από λύπηση, ούτε από σιωπηλή  παραδοχή μιας δικιάς μου αδυναμίας. Μη με αφήσεις να χαθώ, επειδή απλά δεν μου αξίζει. Η μητέρα πάντα το έλεγε πως θα γινόμουν φτηνή. Καθώς ο αέρας με γυρόφερνε, καθώς μου σκάλιζε νοερά το πρόσωπο, άκουγα στ’ αυτιά μου […]

 Σε νιώθω στα κόκκαλά μου όταν έχει υγρασία, μα και όταν κάνει ζέστη, μεσ’ το κατακαλόκαιρο, σε νιώθω να κυλάς εκεί μέσα, στην οστέινη μάζα κάτω απ’ το δέρμα μου, με επιδέξιες φιγούρες τρυπώνεις… …Πριν να φύγουν για μια τρυφερή βόλτα στο χωριό, οι γέροι γονείς μου, που τώρα ξαναθυμήθηκαν τα νιάτα τους, έδωσαν ευχή […]

Μυστήρια σκόνη με τίναξε ως απάνω, Τσιρού. Δεν ξέρω πώς ευχήθηκα να ήμουν κάτι  τόσο λαμπερό, τόσο αστραπιαία γρήγορο, ώστε να μην αντιληφθώ ούτε εγώ ο ίδιος τη μεταμόρφωσή μου. Τι είμαι; Είμαι χάλυβας;  Αλουμίνιο, σίδερο φτηνό; Μια εξάτμιση μόνο σαν την απόληξη σόμπας;  Να σκεφτείς ότι δεν έχω καμιά σχέση με το διάστημα.  Μέχρι […]

Έχεις δει ποτέ τις μανάδες που στέκονται πίσω από τις κουρτίνες ν’ αποχαιρετίσουν τα παιδιά τους καθώς φεύγουν για δουλειά; Έχεις δει ποτέ αυτούς τους γιους και τις κόρες που σκύβουν διασχίζοντας με βλαστήμιες το πεζοδρόμιο, πέντε ή δέκα λεπτά πριν φτάσουν στο γραφείο; Μόλις τόσο χρειάζεται για να γραφτούν στα κατάστιχα ως αργοπορημένοι. Τόσο […]

Γράφει ο Νικόλας Περδικάρης : Μια λάμπα που κρέμεται από καλώδιο γυμνό. Αυτή είναι η ποίηση του Αντώνη Τσόκου. Ένα δωμάτιο στολισμένο με το τίποτα και με όλα τα καλά του κόσμου. Πρώτη μου σκέψη ήταν να θυμώσω, γιατί ο συγγραφέας δε μου έδωσε τίποτα το χειροπιαστό, να κρατηθώ. Λαβές κομμένες, σκάλες πριονισμένες ως τα […]

Η μέρα αναπαύεται προτού καν αρχίσει. Κουλουριασμένη, άτονη, αφήνει τους άλλους να ξυπνήσουν πρώτοι. Άνθρωποι ψηλόλιγνοι, σαν την δεσποινίδα Φασόλι, που τα ευγενικά της χαρακτηριστικά ξεχειλίζουν στο πρόσωπο. Σου ανατρέπουν από την πρώτη στιγμή τις προκαταλήψεις. Η δεσποινίς Φασόλι δεν έχει πατρίδα. Όμως, παίρνει κάθε μέρα το αυτοκίνητό της· να φτάσει κάπου. Καρούλια λιγότερο ανθεκτικά, […]

Καταχωνιασμένο στη μνήμη μου ένα σκαρίφημα της παιδικής μου ηλικίας. Παιδική ηλικία δεν υπάρχει, θα έλεγα. Μονάχα μικροί άνθρωποι μέσα στο χρόνο,  ανυπεράσπιστοι. Γι’ αυτό και το δείγμα σχεδίου σαν τατουάζ στην πλάτη μου δεν με αναπαριστά στ’ αλήθεια ως ανήλικο αγόρι. Γλυκό, κοντό, χοντρουλό, με φακίδες στο πρόσωπο. Αντίθετα δείχνει, σ’ όποιον μπορεί να […]

Δύο μπουκάλες ξέχειλες, ζεστές σα φρατζόλες, θερμαίνονται κάτω από ένα λαμπερό ήλιο. Η κυρία Φλιξ κατάγεται από το Νότο. Δεν έχει φόβο μήπως λιώσει, γι’ αυτό άλλωστε την λένε και πυροφάγο. Φοράει καπέλο ψάθινο, επενδυμένο με δαντέλα και -καθώς την κοιτάζω από τις γρίλιες- μου φαίνεται κοφτή, χοντρή, μ’ έναν απαίσιο τρόπο γλυκιά, ενώ εμφανίζεται […]