Για να διαβάσετε το περιοδικό κάντε κλικ εδώ: Περιοδικό Μονόκλ | Τεύχος #2 Για να κατεβάσετε το περιοδικό σε Pdf μορφή κάντε κλικ εδώ: Μ ο ν ό κ λ #2 Για να διαβάσετε κάθε κείμενο χωριστά κάντε κλικ εδώ: Περιεχόμενα δεύτερου τεύχους
Νικήτας Δεσποτίδης
Περιεχόμενα δεύτερου τεύχους
Περιεχόμενα: Αντώνης Τσόκος: Η απειλή της άνοιξης Απόστολος Θηβαίος: Ο κύριος Λώρενς Το Τελευταίο Ποίημα του Lawrence Ferlinghetti (1919 – 2021) / JE SUIS, TU ES / Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης Εσμεράλδα Γκέκα: Δεν σε πιστεύω Αναστασία Γκίτση: Απορίες Ελευθερία Θάνογλου: Μάτια στραβά Στέργια Κάββαλου | Ένα ποίημα Λένα Καλλέργη: Δωδώνη Αλεξία Καλογεροπούλου: Υστεροφημία Αγγελική Κορρέ […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Η καμπίνα
Έχω πάρει δύο παυσίπονα και προσπαθώ να κοιμηθώ εδώ και μια ώρα. Κουνάει, έχω ναυτία και τα σεντόνια μυρίζουν απλυσιά. Η καμπίνα είναι εξωτερική και μπορώ να κοιτάζω κάτω από το φεγγάρι τα άσπρα κύματα να βρέχουν το τζάμι. Σηκώνομαι και ανάβω το φως. Δεν έχω συνεπιβάτη στην καμπίνα, είναι κάτι για το οποίο είχα […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Θερινό ευχολόγιο
Είναι Ιούλιος και η ζέστη είναι ανυπόφορη. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δε θα ξαναέμενα καλοκαίρι στην Αθήνα, κι όμως λίγο οι δουλειές, λίγο η ανικανότητα μου να οργανώσω διακοπές, με έκαναν να ξαναβρεθώ κολλημένος εδώ. Πρωί και μεσημέρι δεν γίνεται να βγεις, όλα λιώνουν και είναι και αυτή η υπνηλία, ο ιδρώτας του […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Αντικατοπτρισμός
Είναι πήχτρα σκοτάδι, και έχει χαλάσει η μεγάλη σκάλα στα φώτα μου, και παράλληλα νυστάζω. Παρ’ όλα αυτά, οδηγώ γρήγορα. Ξέρω τον δρόμο. Έχει αέρα και έχω ανάψει τη θέρμανση. Ακολουθώ την άσπρη γραμμή και ξέρω πως στην άκρη του δρόμου η μπάρα είναι σάπια και από κάτω τα μαύρα βράχια και τα κύματα. Ακολουθώ […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Κατάθεση στο τμήμα
Κατάθεση στο τμήμα, δύο το μεσημέρι. Η αλήθεια είναι πως δε μου έφταιγε αυτός. Πάνε τρεις μήνες που δεν του απάνταγα στα τηλέφωνα. Τελευταία φορά τον είχα δει. Τον είχα δει να κάθεται έξω, στα μάρμαρα μιας μονοκατοικίας. Είχε ήλιο και γέλαγε. Μετά, έμαθα πως δεν έβγαινε. Η Μαρία του πήγαινε κάθε μέρα καπνό και […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Υπέρ Αδυνάτου
Έχετε ποτέ σας αγγίξει τσιμεντένιο τοίχο ή άσφαλτο μετά τις πρώτες ζέστες του Ιούλη; Ο πατέρας μου, που η Αθήνα πάντοτε τον πνίγει, όταν η μέρες αρχίζουν να γίνονται μακρόσυρτες συνηθίζει να λέει πως το πρόβλημα με τον πόλη μας είναι πως άπαξ και το τσιμέντο αρπάξει ζέστη. Άπαξ και ο πρώτος ήλιος το ποτίσει, […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Οργή για μια χαμένη δεκάρα
Η ιδέα της δεκάρας -της απουσίας της δεκάρας- δεν είναι η ίδια μία έλλειψη. Το ντιν που ακούγεται στα μέταλλα του υπονόμου, το ασταθές χέρι, το βάθος, η επαναληπτικότητα της απώλειας μιας δεκάρας, κάθε δεκάρας. Άρα δεν είναι η δεκάρα ή και δεν είναι τίποτα. Ίσως είναι σε έναν φωτερό πεζόδρομο γεμάτο ζωντανά καφέ, που […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Κάθαρσις
Στα χρόνια που θυμάμαι αγάπαγα πάντοτε τα πλοία. Αυτή η γραμμή της άσπρης θάλασσας που μένει πίσω μου φτιάχνει την μέρα. Τα δειλινά στο κατάστρωμα με τους ήχους και τις οσμές των ανθρώπων, του σιδήρου και του κακού καφέ, καθισμένος σε μια καρέκλα μπορείς να δεις σε ένα φευγιό τα πάντα όσα παράτησες κατά καιρούς. […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Συναλλαγές
«Λοιπόν, τι προσφέρετε καλέ μου κύριε». Ο κύριος δίπλα μου, με ύφος τρανού επιχειρηματία ώρες τώρα με τυραννούσε να προχωρήσουμε σε κάποιου είδους συναλλαγή, ή ανταλλαγή τέλος πάντων. Είχε έναν καλό αέρα, καθόμασταν κάτω από μια συκιά σε ένα μικρο χωραφάκι ακαλλιέργητο. Τα σύννεφα τρέχαν σχετικά κοντά μας και φαινόταν σα να πήγαινε για ομίχλη. […]