Μαριαλένα Ηλία

Το Ανατρίχιασμα Μεγάλος ανοιχτός διάδρομος (ενός παλατιού). Άνθρωποι περπατάνε βιαστικά και αστόχαστα πάνω στα μάρμαρα και στις στιγμές που πέφτουν στο κενό- ανάμεσα στις φυλλωσιές μια συκιάς με ήλιο φθινοπωρινό και στα καινούρια μοκασίν (και αθόρυβα) παπούτσια τους. Εγώ, κάπου στην άκρη της εικόνας στέκομαι στη μέση και προσπαθώ να καταλάβω – οι σκιές από […]

  Ο Ξένος μένει στην πιο κάτω γειτονιά. Είναι μεσήλικας, γύρω στα εξήντα, αλλά φαίνεται πιο νέος. Κάθε πρωί στις οκτώ, με ένα καφέ στο χέρι, κατεβαίνει τα μεγάλα σκαλιά της πόρτας της πολυκατοικίας του. Δεν με βλέπει. Δεν βλέπει ποτέ κανέναν. Έχει το κεφάλι σκυφτό και περπατά με γρήγορα βήματα, πολύ απορροφημένος με τον […]

Μοναξιά Ήταν πρωί όταν κατάλαβα πως μου έφυγαν. Καθόμουν στη στενή, δύσκαμπτή μου καρέκλα και έβλεπα απ’ το μεγάλο παράθυρο τα σύννεφα του Γενάρη. Μάζεψα μέσα μου όλες τις εκκωφαντικές σιωπές που άκουσα τους περασμένους μήνες- τον Ιούλη με το πορτοκαλί, αχνισμένο ηλιοβασίλεμα, τον Αύγουστο με το πρώτο τιτίβισμα των τζιτζικιών και τον Σεπτέμβρη που […]

Λίγα Λόγια σε Κάποιον που Πενθεί Έφτασε η ώρα που τα λόγια μου δεν έχουν κάτι να σου πουν. Δεν θα μιλήσω. Μοναχά θα καθίσω εδώ, δίπλα σου ή λίγο πιο πέρα και θα τραβήξω τις κουρτίνες απ’ το παράθυρο- για να βλέπουμε τ΄αστέρια που βγαίνουν κάθε βράδυ ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να […]

Ένα πρωί ξύπνησε και βρήκε τα πόδια του κολλημένα σε ένα κρεβάτι ξένο. Οι τοίχοι έγιναν πέτρες ψηλές και κατάλαβε πως κάπως τη νύχτα έφτασε εκεί. Δεν είχε καμιά μνήμη της προηγούμενης ημέρας, παρά μόνο μια λευκή σπίθα που έπεσε στα μάτια του λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του. Τις μέρες πριν, δεν ήταν πολύ […]

  Ομολογίες Ονείρων Πάλι βαδίζω, να μην λυγίσω, λέω και αφήνω το νου μου να λουθεί με αστέρια και νυχτολούλουδα, λευκές πεταλούδες τις νύχτας και τα όνειρα που πέφτω πάντα μέσα τους. Δεν με πειράζει η βουή- μα στη σιωπή ξέρω που βρίσκεται ο ήλιος. Eκεί, ξέρω να κάθομαι κάτω από έναν πεύκο και να […]

Έχω πολύ εαυτό να μοιραστώ και τον μαζεύω μη γλιστρήσει από το όνειρο, τη νύχτα αυτή του Ιούνη. Με την πανσέληνο που παίζει με τα φύλλα της συκιάς και τον αέρα που σιγά μιλά για έναν έρωτα λευκά καράβια. Ακούω να κοντεύουν συνεχώς τα βήματα εκείνου που είναι για να ‘ρθει- που ‘ναι για να […]

Κάτω από τα βαριά τα βλέφαρα είδα τον κόσμο να κυλά μέχρι τα πόδια σου. Μύρισα, μια νύχτα με πανσέληνο, τους υάκινθους μες τα μαλλιά σου και γνώρισα στις καμπύλες του σώματος σου νοήματα καινά, παράξενα. Είδα το φως να αντιφεγγίζει πάνω στα στήθη σου και έσκυψα να τα φιλήσω, να τα πιώ- κόμματι απ΄το […]

[Ο Μονόλος μίας Θλιμμένης] Είχε κυλήσει κάτω από τα πόδια σου η αλμύρα που έπεσε απ’ τα μάτια μου. Εγώ έσκυψα λίγο να μαζέψω τα κομμάτια απ’ τη στάχτη σου. Μα η θάλασσα με έσυρε μακριά και τα φιλιά μου πνίγηκαν μαζί με τ’ άστρο σου.   Οι πορτοκαλιές έλιωσαν τους σπόρους τους στον ήλιο […]

[Θερισμός] “Αποχρώσεις χρυσού” είπες, και με κοίταξες στα μάτια. Μα εγώ δεν έβλεπα παρά μονάχα τα κοράκια που έσερναν φωνές φονικές και τις παπαρούνες που έσταζαν από τις μαργαρίτες σαν αίμα. “Αποχρώσεις χρυσού” είπες, και πήρες τα χείλη μου αγκαλιά. Όμως εγώ δεν ένιωθα τι θέλεις να μου πεις. Δεν ένιωθα, παρά μονάχα τον αέρα […]