Μαργαρίτα Παπαμίχου

Οικειοθελώς κλείστηκα μέσα στο χάρτινο σπίτι μου μετρώ τις βάρκες που δένουν στον κήπο μου και πάντα λείπει μία γαντζώνομαι από τα δίχτυα των ψαράδων που ξέρουν το τραγούδι της φάλαινας κοιτάζω τους τοίχους κι αυτοί μου επιστρέφουν θάλασσα με τα κοχύλια της με τα στρείδια της με τα ωραία της τα ψέματα έχω φτιάξει […]

Σε μια στιγμή μόνο πρόλαβα κι έζησα εφτά ήλιους εφτά φεγγάρια μια μεγάλη εβδομάδα είχα πάθει ήδη πολλά μου έταξαν ανάσταση ανέβηκα στην κορυφή του Γολγοθά μου πούπουλο ήταν ο σταυρός στον ήδη φαγωμένο ώμο μου τα χέρια μου έσταζαν μελωδικά σχεδόν μωρουδιακά στάθηκα εκεί ψηλά για λίγο με μιαν ανάσα κατάπια όλο το βαρύ […]

Τόσο πολύ εγέρθητι για μιαν άνοιξη τόσο πολλή καρδιά για έναν άνθρωπο * Άνοιξε μου λέει κι εγώ άνοιξα καθόλου βολική αυτή η μέλισσα βουτάει στις λίμνες του καφέ μου λικνίζεται στα νέφη του τσιγάρου μου βασανίζει το πρωινό μου σκεπάζει τη μουσική  γίνονται όλα δεύτερα μπροστά της μου επιβάλλει διαρκώς καινούριους όρους σίγουρα ήρθε […]

Τόσο κοίταξα το ποτάμι τόσο ξέρω αυτή η κίνηση δε βρίσκει ένα τείχος να χτυπήσει πίσω το νόημα να μου γυρίσει πώς να τελειώσει δε θα τελειώσει και φοβάμαι μην τελειώσει κι αν νεκρή πια τα λόγια μου θα λένε άλλοι με άλλα λόγια αυτό το ανείπωτο θα ρέει και κανείς δε θα το λέει […]

Πως σε αγαπώ όταν εξαφανίζεσαι και σε αναζητώ ξεθάβω την ανάμνησή σου από τη σκληρή άνυδρη γη και σου συστήνομαι ξανά σκουπίζω το μέτωπό σου από τα χώματα φυσάω τη σκόνη του χρόνου από τα βλέφαρα τότε πραγματικά ψάχνω το ένα σου χέρι πως θα τραβήξει όλο το πλέγμα του ουρανού και το άλλο πως […]

Εγώ ήμουν Με είδα που χόρευα στη σκεπή του τρένου Μέσα οι επιβάτες της ζωής μου κοιμόντουσαν αμέριμνοι με ένα σκοπό καρφωμένο στο κεφάλι τους δεν έβλεπαν αυτό που έβλεπα εγώ το αίμα του χρόνου όπως κυλούσε στα τζάμια έκρυβε το τοπίο κι εκείνοι το πήραν για ηλιοβασίλεμα Είδα μετά έξω Πίσω από το τζάμι […]

Ελπίζω να μη διαβάσεις ποτέ αυτό το γράμμα νιώθω μισή χαρά που δε θα το διαβάσεις και δε θα λυπηθείς και μισή λύπη που το γράφω γιατί μάλλον σε αγαπώ τελικά κι όλα μισά σε αγαπούσα από παιδί με μια αγωνία να σε μάθω σε φανταζόμουν όπως τις γυναίκες στους πίνακες του Μοντιλιάνι λεπτές στενόμακρες […]

Κράτησε πολύ εκείνο το ράψιμο μ’ έραβες πάνω σου και πέρναγαν δε θυμάμαι ακριβώς αν ήταν κάποιες ώρες ή χρόνια ολόκληρα καλοκαίρια σίγουρα κάτι μισά τσιγάρα βουβά κοχύλια κι η άμμος να κλείνει  τα αυτιά μας κι εσύ όλο και πιο πολύ μ’ έραβες πάνω σου οι κλωστές θύμωσαν ώσπου δε σου έκανε το νούμερό […]

Και μπαίνεις στη ζωή όπως το μολύβι στην ξύστρα πας και λιγοστεύεις ταΐζοντας το αύριο με όλα τα χθες που είναι τώρα θέλεις να του δώσεις σχήμα και χάνεις το σχήμα σου δεν το ήξερες πως οι βεβαιότητες έχουν μυτερές προεξοχές για να σπάνε το λευκό σου τσόφλι γι’ αυτό τις ακονίζεις και ζητάς αναβολή […]

Έχουμε πειραχτεί από ένα αλλόκοτο μαύρο σύννεφο ξελογιασμένοι διαγράφουμε με το δείκτη διαδρόμους στον ουρανό δεν έχουμε που να πάμε γι’ αυτό πάμε παντού διυλίζουμε τα νέφη βουτάμε στο κενό πιάνουμε το τίποτα πως θα το κάνουμε κάτι κι είναι το τίποτα ένα κενό γυάλινο μάτι πίσω του φαινόμαστε εμείς πιο καθαρά η ηλιοφάνεια διαβάλλει […]