Μαρία Βίτσα Σουλιώτη

Φρενήρης Αύγουστος Ψυχές αλαφιασμένες Στα φλογισμένα μάτια δεν είδαμε τον όλεθρο; Τ´ αλύχτισμα του δάσους δεν τα’ ακούσαμε; Ασήμαντοι περαστικοί στα μονοπάτια του την πίκρα περπατήσαμε Μάθαμε στη χαρά να κελαηδά τη λύπη αποκοιμίσαμε να αντέχει τους χειμώνες Εκποιητές των δώρων του μια νύχτα ξάγρυπνη τ’ απαρνηθήκαμε «Εγκαταλείψτε όσα ζήσατε» Μετέωρη προστακτική κι εμείς το […]

5/2018 Βραδιάζει. Στην αμφιλύκη της φθοράς δυο ρυτίδες κρεμάστηκαν στα χείλη απομεινάρια από ξεχειλωμένα χαμόγελα ίχνη μιας παρολίγον ευτυχίας. Άλλες δυο στα μάτια αυτόπτες μάρτυρες μιας ζωής εν θερμώ Τελευταία εκείνη του μετώπου ουράνιο τόξο που του ‘κλεψαν τα χρώματα εν αναμονή μιας ματαιωμένης λιακάδας. Βραδιάζει. Στην αμφιλύκη της φθοράς πυρπόλησα τα ανέγγιχτα και φώτισε […]

Δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ όσοι φεύγουν Δε χάνονται Γίνονται ψίθυροι και μας συντροφεύουν Αύρα και δροσίζουν τον πόνο μας Αναμνήσεις και ξαναζούν μέσα μας Φυλαχτά και μας προστατεύουν Γίνονται όνειρα  και μοιράζονται τον ύπνο μας Τις μέρες κρύβονται στις φυλλωσιές των δέντρων και μας καμαρώνουν Και τις νύχτες ανεβαίνουν κρυφά κι ανάβουν το φεγγάρι να […]

Περασμένες δόξες θυμήθηκες απόψε. Νοστάλγησες τα λουλούδια της Άνοιξης εκεί που τώρα φυτρώνουν οδοφράγματα. Πεθύμησες τα πουλιά της ελπίδας να πετούν ελεύθερα στον ουρανό που άδειασε από όνειρα. Λαχτάρησες τα τραγούδια της ψυχής πίσω από συνθήματα ντυμένα με αδέσποτες νότες. Δάκρυσες για τα παράσημα ανδρείας που τώρα στολίζουν τα κάγκελα των κελιών. Πόνεσες για τα […]

Αντηχούν τα γέλια των Δρυάδων στους καταρράκτες της μνήμης Μπερδεύονται οι αρχαίοι χρησμοί στα βήματα των Σατύρων Κι εμείς κοινωνοί του φόβου  ανάμεσα στα δέντρα διάφανα σώματα γύρω από σκοτεινές μορφές Ανασαίνουμε την αιωνιότητα με μικρές παύσεις θνητότητας Στερημένα φιλιά κρύβουμε στα φύλλα να χορτάσουν πρωινή δροσιά Στα λουλούδια μυρίζουμε  το περίγραμμα μιας αυτόχειρης άνοιξης […]

  Τη  βρήκαμε την Άνοιξη… Στην άκρη ενός παιδικού χαμόγελου. Στο χάραμα μιας νέας ελπίδας. Στις νότες  μιας παλιάς  αγάπης. Στον ώμο που ξεκουράζει  μια πίκρα. Στο χέρι που κρατά μια υπόσχεση. Στο βλέμμα που καθρεφτίζει συγχώρεση. Στον ήλιο οδηγό του ονείρου. Στη ζωή που γεννά προσδοκία. Τη βρήκαμε την Άνοιξη… Μια Άνοιξη ψυχής προσμέναμε […]

Η μικρή πλατεία κατάφωτη! Λουσμένη στο φως, μέρες τώρα! Πολύχρωμα λαμπάκια πλημμυρίζουν εορταστική διάθεση και γλυκιά θαλπωρή την ατμόσφαιρα. Λίγα μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του σταθμού, μια σκοτεινή φιγούρα καθισμένη σε ένα χαρτόκουτο, παραπαίει, μέρες τώρα. Με τα ίδια βρώμικα ρούχα. Με τα ίδια τρύπια παπούτσια. Με το ταλαιπωρημένο χέρι, απλωμένο ακούραστα. Με τα […]

Αδόκιμη ζωή κουβαλάς. Το χθες απαρνιέσαι. Στα χρόνια της υποταγής τα λόγια σε χορταίναν. Τώρα ματώνει η σιωπή της μοναξιάς. Μετέωρος και ασταθής πορεύεσαι χωρίς δεσμά. Ψάχνεις το σκουριασμένο πλέγμα που όριζε το παρελθόν. Αναζητάς τα πέτρινα τείχη που αναρριχούσες το παρόν. Γυρεύεις το σκοτεινό περίγραμμα που ευθυγράμμιζες το μέλλον. Στήριγμα για την αβεβαιότητα που […]

Όταν το βλέμμα πολιορκεί την ύπαρξη όταν η ανάσα τη φωνή παγιδεύει όταν η αφή μαγνητίζει τα κύτταρα τότε τα όνειρα κρατιούνται χέρι χέρι τότε οι ελπίδες διθυράμβους ψάλλουν τότε η αγάπη υφαίνει τη ζωή τότε ο χρόνος το τέλος απαρνιέται τότε το ταξίδι ξεκινά από την αρχή.   Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε […]

Στις χαλεπές ώρες που ξημέρωσαν στις ζοφερές στιγμές που ήρθαν, υμνούμε την τύχη που μας χάιδεψε, τον φύλακα άγγελο που μας φίλησε. Όταν το απρόβλεπτο έκρυψε τον ήλιο μας, όταν το απροσδόκητο ράγισε το χαμόγελό μας, τότε ατενίσαμε τον ουρανό, τότε τινάξαμε τη σκόνη απ’ την ψυχή. Σπείραμε στο μονοπάτι μας χαρά και ευγνωμοσύνη. Δώσαμε […]