Μαίρη Γ. Πράσατζη

Αναπάντεχα ήρθες μες στ’ όνειρό μου να με ψάξεις Να εκλιπαρήσεις τη δροσιά του βρεγμένου κάμπου μετά τη μπόρα Μπήκες με τη φλόγα της πιο όμορφης πανσέληνου με τη μυρωδιά της πιο μεθυστικής άνοιξης να με αναζητήσεις Κι ήσουν εκεί μέχρι το χάραμα με τα μάτια καθαρά σαν θάλασσες να περιμένουν Με την καρδιά σου […]

Πάντα θα έρχεσαι σαν μια υπόσχεση που δεν μπορείς να λησμονήσεις Θα επιστρέφεις μέσα στη λήθη μου διασχίζοντας παράξενα λαγούμια Κρατώντας έναν πόνο για να μοιραστούμε Θα μου χαρίζεις το πιο μεγάλο κομμάτι μέσα απ’ τη σιωπή σου Κι όταν θα φεύγεις απ’ τη ρωγμή του χρόνου Δεν θα υπάρχει λύπη στη μέρα Ένα φως […]

Σφυρίζει ο άνεμος και σαν αντίλαλος μακραίνει η φωνή του Κι ανακατώνει της σειρήνας το τραγούδι στα έρημα μουράγια και στα κρυφά της θάλασσας τα βάθη Ξεχύνεται σαν καλπασμός κι απότομα σωπαίνει Στου λογισμού δεμένος το κατάρτι με τα σχοινιά των πόθων μας σφικτά Κλείνω τʼ αυτιά μου στα ανθρώπινα τα πάθη Κι ορθώνομαι μπροστά […]

Σʼ ένα κρεσέντο στεναγμών σιωπηλά σεργιάνισα αναζητώντας τον παλμό του κόσμου, που αναταράσσει ο τόνος από την πληγωμένη του φωνή Γκρίζα μʼ αντάμωσαν ποικίλματα και αποχρώσεις της ψυχής, που φθίνουν αδιόρατα σʼ ένα ατσελεράντο με υπόκωφους συνταιριασμούς και αλαλαγμούς δικούς του -γεννήματα μιας ακαθόριστης πληγής, που μέσα της μας κλείνει σαν ομίχλη.   Η Μαίρη […]

Τριγύρω οι θεοί να ξαποσταίνουν, στις παρυφές καθώς ξαπλώνουν του Ολύμπου Και σιγανά νʼ απλώνεται η φωνή τους σαν φτάνει ως τη θάλασσα· γλαυκή με φως που τρεμοπαίζει στη ματιά μας. Αίφνης Τα σύννεφα μας κλείνουν Καλπάζοντας από παντού αλλαγμένα Γδέρνει ο άνεμος το πρόσωπο της γης Το σώμα της το μαστιγώνει με μανία Τα […]

Γκρίζο το χρώμα που στην πόλη μου πλανιέται. Και τα παράθυρα κλειστά -δίχως ορίζοντα. Μανταλωμένες οι καρδιές. Τυφλά τα βήματα της προσμονής. Στο αδοκίμαστο οι άνθρωποι τρομάζουν. Στης μοναξιάς το πλάνο γίνεται άλλοθι ο φόβος. Μέσα μου μια μουσική επιστρέφει, φτερουγίζοντας, κι εγώ τη διώχνω με μανία, γιατί δε μοιάζει με του κόσμου τη σιωπή […]

Προσδοκία Ο παράδεισος πάλιωσε. Ο Αδάμ γέρασε. Σάπισαν τα μήλα πάνω στα δέντρα. Μονάχα η προσδοκία για ένα καινούργιο όνειρο ακόμα περιμένει, έξω από τις Πύλες.   Πανσέληνος Έχει φεγγάρι απόψε και οι σκιές μακραίνουν στην άμμο. Μεγαλώνουν κι ύστερα ξεθωριάζουν και χάνονται αναπάντεχα. Δεν διαγράφονται τα όρια τη νύχτα και τα όνειρα φαντάζουν πιο […]

Ιστορίες γράφονται συνέχεια. Μπορεί κάποιος να γράψει και για τη δική μου ιστορία, κάποια στιγμή, που ανυποψίαστος θα γράφω για την ιστορία κάποιου άλλου. Καθώς θα κάθομαι στο τρένο απορροφημένος, πάνω από το τάμπλετ, αποτυπώνοντας σκηνές από ξένες ζωές.  Θα γράψει για κάποιον, που γράφει ακατάπαυστα στο τάμπλετ, παρατηρώντας γύρω του, καθώς θα με παρατηρεί, […]

Υπάρχει ένα πλατάνι στη μέση της πλατείας, μετά τον πλακόστρωτο ανηφορικό δρόμο, αφημένο από χρόνια στη μοναξιά του. Λιγόστεψε η φυλλωσιά του στα αραιωμένα του κλαδιά που αντιστάθηκαν στον χρόνο. Γέρικο σώμα, που χώρεσε τόσους χειμώνες και αντέχει ακόμα.  Κατάλαβα αμέσως πως οι ρίζες του απλώθηκαν βαθιά μέσα στη ζωή μου, τόσο, που με τραβούσα […]

Μια μέρα θα σε ξυπνήσει η λαχτάρα σου γιʼ αυτά που να γλιστρήσουν άφησες μέσα απʼ τα δάχτυλά σου. Τις αναβολές. Τις παραιτήσεις. Τον ορθολογισμό, που χάλασε την οπτική σου για τον κόσμο. Τον αυθορμητισμό σου, που θυσίασες στο βωμό της αποδοχής. Τα άνθη σου, που σκόρπισαν προτού να τα συλλέξεις. Θα ξεχυθεί σαν σμήνος […]