Μίλτος Σαχτούρης

Άκου! σου έλεγα τότε την αλήθεια την ήξερα τότε την αλήθεια —Όχι, μου έλεγες τα πουλιά φυτρώνουν τα γουρούνια πετάνε τα λουλούδια περπατάνε οι άνθρωποι, λένε πάντα ψέματα σου έδειχνα ένα πουλί έλεγες —Είναι λουλούδι σου έδειχνα ένα λουλούδι όχι, έλεγες —Είναι πουλί κι οι άνθρωποι λένε πάντα ψέματα τώρα εγώ βλέπω το φεγγάρι αυτό […]

Η Σοφία κάθεται ψηλά σ’ ένα δέντρο με ξερά κλαδιά το χειμώνα πλάι της τα σύννεφα περνούν η Σοφία είναι μια συσκευή   που έσπασε πια δε λειτουργεί κι η Σοφία κάθεται ψηλά τώρα σ’ ένα δέντρο   *Όνομα γυναικείο   Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο – Τυπογραφείο Στέφανου Ν. Ταρουσόπουλου, 1958

Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο ἢ ἕνας […]

Νύχτα σ’ ένα φαρμακείο ένα άλογο γονατισμένο τρώει τα σανίδια ένα κορίτσι μ’ ένα έγκαυμα παράξενο πράσινο γιατρεύεται ενώ το φάντασμα απελπισμένο κλαίει στη γωνιά  

Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον κόσμο είναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα στον ουρανό και να ο μεγαλύτερος με μια ανοιξιάτικη μαύρη γραβάτα που χάθηκε μέσα σε σπηλιές θεόστραβες καθώς κυλούσε παίζοντας πάνω σε ανεμώνες κόκκινες γλίστρησε μεσ’ του θηρίου τ’ άγριου το ματωμένο στόμα ύστερα ο άλλος μου αδερφός […]

Ἡ Μαρία σκεφτικὴ ἔβγαζε τὶς κάλτσες της Ἀπὸ τὸ σῶμα της ἔβγαιναν φωνὲς ἄλλων ἀνθρώπων ἑνὸς στρατιώτη ποὺ μιλοῦσε σὰν ἕνα πουλὶ  ἑνὸς ἀρρώστου ποὺ εἶχε πεθάνει ἀπὸ πόνους προβάτων  καὶ τὸ κλάμα τῆς μικρῆς ἀνεψιᾶς τῆς Μαρίας  ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες εἶχε γεννηθεῖ Ἡ Μαρία ἔκλαιγε ἔκλαιγε  τώρα ἡ Μαρία γελοῦσε  ἅπλωνε τὰ χέρια […]

Για να μη τους ξεχνάμε Σήμερα ας πούμε πως είμαι στη Νέα Ορλεάνη, δεν έχω ούτε ένα τσιγάρο στην τζέπη μου, ούτε έναν παπαγάλο πράσινο στο δωμάτιό μου. Την ίδια εποχή χιλιάδες ποδήλατα τρέχουν εδώ κι εκεί στη βιβλιοθήκη μου, στέκει κι ένας άνθρωπος από χρυσάφι. Είπα στη Νέα Ορλεάνη κι ούτε δεκάρα στην τζέπη […]

Σήμερα φόρεσα ἕνα ζεστὸ κόκκινο αἷμα σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο καρφώνω πάνω στὶς πλάκες τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει ὅλοι μεῖναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα εἶναι […]