Λίλλυ Ιουνίου

Έφυγε ο έρωτας θυμήθηκα ξανά τον κόσμο πώς να αφουγκράζομαι όμηρος τώρα του ονείρου κι όσων με έσωσαν ερήμην τους μαζί με τα λευκά ψέματα του Αυγούστου την ελπίδα την προσμονή κι άλλες λέξεις εθιστικές «αρκεί λίγη ευτυχία για να ξαναρχίσουν όλα» είχε πει ο Ζολά και το άρρητο μόλις έχασε τις μυθικές του διαστάσεις […]

Κρατάμε στα χέρια μας μια πόλη ξεχασμένη ακροπατώντας στην ελπίδα κάθε αρχής μία κενή υπόσχεση αστείρευτου φωτός μάς συντηρεί ο ήλιος που τόλμησε να βγει και σήμερα ο έρωτας στα καταφύγια περιμένοντας έναν Μάη κάποτε ένα με τον κόσμο κάποτε εναντίον του τινάζουμε τη σκόνη των καιρών από πάνω μας πάλι κάτι θα βρεθεί να […]

Κοιμάται ο κόσμος σε παγωμένο στρώμα κι εγώ ξεχάστηκα επάνω στην κόψη του χεριού σου ανατρέχω στον έρωτα -όπως όλοι σε καιρούς πολέμου- επιδίδομαι σε ασκήσεις ονειροπόλησης τα καταφέρνω ακόμα νιώθω στα πέλματα την άμμο ό,τι με αγνοεί δεν το ενοχλώ διώχνω την ψυχή μου από αίθουσες αναμονής την πετάω στον αέρα ελπίζω φοβάμαι αγωνιώ […]

Η νέα ποιητική συλλογή της Λίλλυ Ιουνίου Το «Ωκεάνιο Συναίσθημα» του έρωτα ως ποιητικό υποκείμενο.Τριάντα τρία ποιήματα εξομολογητικής διάθεσης. Κυκλοφορεί από τον Όμιλο Ελκυστής/ κατηγορία Grotesque Εισαγωγικό Σημείωμα Η έννοια του «Ωκεάνιου συναισθήματος» υπήρξε πηγή μελετών από ερευνητές της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης και της ανθρωπολογίας. Ο Γάλλος συγγραφέας Romain Rolland ήταν ο πρώτος που αποκάλεσε […]

Κάποτε νικήσαμε τον χώρο και τον χρόνο με μια ταύτιση ένα κοινό ποτήρι ξέμπλεκα μαλλιά και πόδια γυμνά αναρριχώμενα φυτά Εξόριστοι από το απέραντο σημείο μας αναρρώνουμε από τότε από Το Φιλί το τριαντάφυλλο την ζάχαρη και το αλάτι και το δωμάτιο που τρίζει ακόμα πεινάμε πάντα για τα ασύνορα δικά μας τα μικρά τεράστια […]

Συνυπάρχουμε αρμονικά σε κάθε απόσταση και διάσταση υγρά πολυμορφικοί διατηρώντας αναλλοίωτα μόνο τα συμπλεκόμενα δάχτυλά μας φυγαδευόμαστε σε πίνακες του Μαγκρίτ χτίζουμε τα αόρατό μας κάστρο στο όποιο έδαφος απλωνόμαστε παντού ξεχειλίζοντας ο ένας από τον άλλον ασφυκτιούμε χωριστά αμίλητοι μπροστά στο δέος των ταυτίσεων στάσιμοι φαινομενικά ήρεμα ηφαίστεια που εκρέουν αμείλικτες αλήθειες   Παιδί […]

Μοιραζόμαστε ένα ασπρόμαυρο ποίημα την διαβρωτική μας μεταμέλεια το βάρος των πληγών μας υποκύπτουμε ηλεκτρισμένοι και γλυκόπικροι στους ατομικούς μας χειμώνες κρυμμένοι πρόποση κάνουμε στα ναυάγιά μας ο κόσμος κρύος και βρώμικος χωρίς τα χέρια μας ενωμένα στην τελευταία μας παρουσία θα πλημμυρίσουν οι δρόμοι κι όλα θα γίνουν διάφανα θα μετράμε πόσα κόκαλα μας […]