Λάζαρος Ζάγκας

Αφού οργάνωσα με το μυαλό την κίνηση μου αυτή, η αναζήτηση που ακολούθησε κράτησε δυο ‘βδομάδες. Περιπλανήθηκα σε διαφόρων ειδών μαγαζιά και μίλησα ιδιαιτέρως με τους πωλητές τους. Έψαχνα ένα σχοινί ανθεκτικό στο τέντωμα που η διάμετρος του να είναι τόση όση περίπου χωράει να κρατήσει η χούφτα μου. Στο τέλος και αφού κατέβηκα στις […]

ΙΙΙ Τα δέντρα που όπως στέκονται αμέριμνα να τους χαϊδεύει ο αέρας τα φυλλώματα τη βραδινή αταραξία διακόπτουν και φέρνουνε στη θύμηση όλους εκείνους που μονάχοι περπατούν με βλέμμα στυλωμένο ευθύ και βάδισμα συγκεκριμένο συνήθως μεταμεσονύκτιοι από μπροστά μου να περνούν κι’ εγώ ν’ αναρωτιέμαι πού πηγαίνουν καθώς και πώς συμβαίνει τη στιγμή ακριβώς που […]

Όταν τελειώνω είτε από μια υποχρέωση είτε από κάποια έξοδο, μ’ αρέσει να περπατώ μπλέκοντας μεσ’ το βήμα μου διάφορους δρόμους κατά βάση ολιγοσύχναστους. Έτσι έχω τη δυνατότητα να σηκώνω ψηλά το βλέμμα μου και να παρατηρώ σε ολόκληρο το μπόι τους τα κτίρια που στριμωχτά το ένα στο άλλο στέκονται. Υπάρχει μια ορισμένη ποικιλομορφία […]

Στο πίσω μέρος του διαμερίσματος, εκεί που βρίσκεται η κουζίνα, ακούγονται κάπου – κάπου κελαηδίσματα. Υπάρχουν ακόμη αυτά τα όντα, τα πτηνά. Κάποιες φορές σηκώνουμε τα μάτια μας ψηλά και θαυμάζουμε την πτήση τους έχοντας το εισιτήριο της αναχώρησης στα χέρια μας ακυρωμένο. Έπειτα ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα μας καχύποπτοι σα να ‘δαμε «μυγάκια» και στους […]

Κάνεις να πιεις έναν καφέ. Μη φανταστείς τίποτα το ιδιαίτερο, ένα φθηνό στιγμιαίο παραπροϊόν είν’ ότι σου ‘χει απομείνει από καφέδες. Έρχεσαι με την κούπα ανά χείρας στο δωμάτιο σου. Μια λίστα με τα καλύτερα του Μπαχ είναι ο,τι περισώζει την κατάσταση. Καθόλου άσχημα δεν είναι. Πάντοτε ρίχνεις λοξές ματιές στη βιβλιοθήκη σου και φαντάζεσαι […]

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα έναν συνηθισμένο χώρο. Κάτι που έμοιαζε λίγο με μπαρ και λίγο με σαλόνι οικογενειακού διαμερίσματος, με χαμηλό φωτισμό κι’ απόχρωση ανάμεσα σε μπλε και γκρίζο. Παρ’ όλο που πρώτη φορά βρισκόμουν εκεί συναισθηματικά μου ήταν γνώριμος. Σε εντοπίζω. Πλησιάζω το σταντ όπου καθόσουν και κάτι έλεγες μ’ έναν απέναντι σου. Η εικόνα […]

Η κυματομορφή ανεβοκατέβαινε κι’ αυτό όσο να πεις μας ανησυχούσε. Τον είχαμε όμως δίπλα μας, υπήρχε με τον τρόπο του, μα βίωνε σε διαφορετικό χρόνο όσα μας έλεγε. Και πόσο ήλιο δεν είχαν οι περιγραφές του, πόσα ατημέλητα μαλλιά. Δεν ήταν υπό την επήρεια παρά μονάχα της πραγματικότητας. Πόσα εκατομμύρια χρώματα και λέξεις – αχ […]

κάπου στο δρόμο κλάμα μωρού ακούγεται τα μάτια μου βουρκώνουν γιατί ; Μια καθιερωμένη Πέμπτη άναψα τον θερμοσίφωνα να κάνω πιο μετά ένα μπάνιο. Με κάτι αφαιρέθηκα, τον ξέχασα να καίει, να προσπαθεί να ζεστάνει το νερό για ‘μένα. Τον άκουσα που ζοριζόταν. Πήγα τον έκλεισα, ξεντύθηκα και μπήκα στην μπανιέρα. Το νερό ήταν καλό, […]

Το κρεβάτι μου ακουμπάει στον εξωτερικό τοίχο του δωματίου, όπου βρίσκεται και το παράθυρο. Με λίγα λόγια όταν ξαπλώνω έχω το παράθυρο ακριβώς στα δεξιά μου μισό μέτρο ψηλότερα απ’ το σώμα μου. Τώρα όμως είμαι καθιστός, το παράθυρο ανοιχτό και έχει λιακάδα. Αφηρημένος σχεδόν κοιτώ το εξώφυλλο του Μοναχικού Ταξιδιώτη. Ανοίγω στη σελίδα όπου […]

Λέω πρέπει να γράψω, όπως ασύνειδα ο οργανισμός μου αποβάλλει την αναπνοή. Το “πρέπει” εδώ που χρησιμοποιώ έχει αξία ζωτική, κανένας εξαναγκασμός δεν κρύβεται από πίσω μήτε κάποιος κανόνας. Εδώ είμαι λοιπόν και σκαλίζω το πως θα γίνει να μην χάνουμε ούτε σταγόνα χρόνου. Προσπάθησα πολλές φορές να μην κοιμηθώ ώστε να αξιοποιήσω ολάκερο το […]