Κώστας Ουράνης

Κάποιες φορές, σα βράδιαζεν αργά στην κάμαρά μας, τ᾿ ωχρὸ κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου απάνω και με θλιμμένο ανάβλεμμα στυλὰ κοιτάζοντάς με, «θα με ξεχάσεις;» ρώταγες «καλέ μου, σαν πεθάνω;» Δε σ᾿ απαντούσα. Τη φωνή την πνίγαν οι λυγμοί μου, κι᾿ έσφιγγα με παροξυσμό τ᾿ αδύνατο κορμί σου, σα να ῾ θελα μες στη […]

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος’ στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μέσα σ’ επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία, θα με βρουν στο κρεβάτι μου. Θε […]