Κώστας Κωνσταντινίδης

Κοιτώ το μαχαίρι, όπως το γεύμα ο νηστικός όπως η ξαναμμένη το σκληρυμένο του αντρός και όπως ο αρσενικός τη ξέστηθη κοιτάει· με δέος και πόθο το κοιτώ κι αυτός κι ο λόγος που απορώ. Επιδέξια στο χέρι μου τ’ αριστερό το περιστρέφω και ας μην είναι το καλό, πέντε χειμώνες πια λειτουργικό τούτο μονάχα… […]

[Απογοήτευση και θέαμα] Η πορεία Καθυστερούσε ασυνήθιστα, Τα μπλοκ Παραταγμένα ώρα, Ανέμενε σκεπτικός Ψιλόβροχο, υγρασία, αφεγγιά Στις ομάδες περιφρούρησης Ως συνήθως Χρόνια στο κίνημα Ακεραιότητα, συνέπεια, οξύνοια Τον ανέδειξαν Ξεφυσώντας, Απρόσμενα αναφώνησε «Άντε ρε παιδιά να τελειώνουμε και μ’ αυτήν τη πορεία!»   [Μελαγχολία] Διαρκώς κουρασμένη Η μόνη, Ριάλιτι και σίριαλ, Ειδήσεις; Σπάνια Θάνατοι, δυστυχία, […]

Τούνελ ανήλιαγο μπορεί Ξεθωριασμένων εννοιών Ο βίος μας. Ανήλιαγο και μιαρό Έρημο ανηφορικό Και δύσφορο. Αθώα ζερβά και δεξιά Άγουρα σώματα νεκρά Κι ερείπια. Σε αχυρώνα αλλονών Αχόρταγα αρπακτικά Τσακώνονται. Κροίσων παχύσαρκες καρδιές Δίπλα σε μελαμψές κοιλιές Διόγκωσης. Οι ήλιοι που ‘χαν οι παλιοί Οάσεις στη διαδρομή Ψευδαίσθησης. Τετράποδων τη λογική Αφού ορίζοντας ουδείς Θυμόμαστε. […]