Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης

ΣΤΟΝ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ Ἀπ’ τὸ γλυκό σου πρόσωπο, πρώτη φορὰ ἰδωμένο –πίδακα ἀστείρευτε ζωῆς, χαρᾶς βλαστάρι, κρίνε–, τῆς καθαρῆς ἁγνότητας τὸ φῶς μεταλαβαίνω τὴν ἅγια τούτηνα στιγμή, μικρέ μου Κωνσταντῖνε. Καὶ τώρα στὴν ἀνάσα σου ἡ ἀκοὴ στυλώνει καὶ νιώθω πὼς δὲν εἶν’ μακριὰ ἡ θεία ἐκείνη ὥρα ποὺ ἡ μεστωμένη νιότη σου τὰ στήθη […]

Δὲν κλαίω αὐτοὺς ποὺ φεύγουνε καὶ ἀπολησμονιοῦνται. Κλαίω γι’ αὐτοὺς ποὺ μιὰ ζωὴ τὸν θάνατο φοβοῦνται! Φεγγάρι Αὐγουστιάτικο τὴ νύχτα κι ἂν χαράζῃ, ἂν τὸ ξανοίξῃς πιὸ καλὰ ἥλιος τῆς μέρας μοιάζει! Τὰ λόγια τὴν καρδιὰ ποτὲ μ’ ἀγάπη δὲν γεμίζουν γιατὶ τσ’ ἀγάπης τὸ δεντρὸ οἱ πράξεις τὸ ποτίζουν! Ποτὲ δὲ βλέπω ὄνειρα στὸν […]

Ὅταν ἄνοιξα τὰ βλέφαρα διαπίστωσα ὅτι ἤμουν τυλιγμένος μέσα σὲ πηχτὸ σκοτάδι. Πρέπει νὰ εἶχα βγῆ ἀπὸ βαθὺ ὕπνο ἢ λήθαργο. Τὰ πρῶτα λεπτὰ βρισκόμουν σὲ μία σύγχυση κι ὅσο κι ἂν προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω ποὺ βρίσκομαι καὶ τί μου συμβαίνει, συνέχιζα νὰ τὰ ἔχω χαμένα. Ὁ νοῦς μου καὶ κυρίως ἡ μνήμη μου ἦταν […]

I Στὰ μάτια δάκρυ κουβαλῶ, ἀστραφτερὸ διαμάντι, ποὺ μοῦ πλουτίζει τὴ ζωὴ γι’ αὐτὸ καὶ τὸ φυλάσσω. Μὰ καρτερεῖ πικρὸ φευγιὸ ποὺ πάντα τό ’χω ἀγνάντι κι ἔτσι θὰ κλάψω, τὸ νογῶ, γιὰ πάντα νὰ τὸ χάσω . . . . II Ἕλενα, τὴν ἀγάπη μου, γιὰ σένανε, τὴν πλήθια δές, μὲ τὶς φλέβες μου […]

— Όχι, όχι και ξανά όχι!.. Αρνούμαι να δεχτώ κάτι τέτοιο! — Μα Θυμιέλη μου, γιατί; Πού είν’ το κακό κι η αμαρτία; — Εσύ να μην ανακατεύεσαι… δεν σ’ αφορά! — Δεν μ’ αφορά; Μα είναι και δικό μου παιδί! — Είναι και δικό σου παιδί αλλά αυτά είναι ανδρικές υποθέσεις. — Και τι […]

  διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν Γένεσις 3:5    Νοτιοανατολικά τής νήσου Έλενας, πάν’ απ’ τη μακρύτερη παραλία της, σ’ έναν πλάτωμα απλωμένο σ’ όλο το μήκος της, η άκρη τού οποίου υψωνόταν περίπου δέκα μέτρα απ’ την αμμουδιά, ήταν χτισμένο το Λευκάρι, ένα ψαροχώρι με όχι παραπάνω […]

Σαν άναψε το εσπέριο άστρο ο ουρανός κι άπλωσε τα μεγάλα του φτερά το σκότος, σε μέρος βρέθηκες πνιγμένο απ’ τη στενοκοπιά κι από της γης της αφιλόξενης τις αναθυμιάσεις που δίχως άχνα χύνονταν μέσα στον άδειο κόρφο σου. Ανήξερα σου βρέθηκες μακριά, πολύ μακριά από το πιο απόμακρο σημείο κάθε ελπίδας, εκεί όπου το […]

Μία ψυχὴ κουρελιασμένη ἀπ’ τὰ συμπλέγματα κατωτερότητας καὶ τὶς στερήσεις μπορεῖ ν’ ἀποβῇ καταστροφικὴ γι’ αὐτοὺς ποὺ θάχουν τὴν ἀτυχία νὰ βρεθοῦν στὸν δρόμο της. Κι ἂν μία τέτοια ψυχὴ ἔχει τὴν ἀρρωστημένη φιλοδοξία νὰ φτάσῃ τὰ ψηλότερα σκαλιὰ τοῦ θρόνου, πιστεύοντας πὼς ἔτσι θὰ ξεφύγῃ ἀπ’ τὴν χθαμαλότητα καὶ τὴ φτώχια της καὶ θὰ […]

nam nunc lenonum et scortorum plus est fere, quam olim muscarum est cum caletur maxime Plautus, Truculentus   Ωραίες μου κυρίες, θεωρείτε ότι η πολύωρη κι η εξαντλητική δουλειά με την τσάπα και το φτυάρι, η έλλειψη ανέσεων κι οι καθημερνές έγνοιες καταστέλλουν στους άντρες κάθε επιθυμία για τσιλημπουρδίσματα και τους στερούν την ευστροφία τού […]

Ὁρισμένοι ἄνθρωποι εἶναι τόσο δέσμιοι τῶν προκαταλήψεών τους ποὺ ὄχι μόνον ἀδυνατοῦν ν’ ἀπαλλαχθοῦν ἀπὸ δαῦτες, ἀλλὰ θεωροῦν ὅτι ἔστω κι ἡ ἐλάχιστη ἀπόκλιση ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀδυναμία ἐκ μέρους τους ἢ μὲ προδοσία ἀπέναντι στὴν ὅποια παράδοση τοὺς τάισε μ’ αὐτὲς τὶς προκαταλήψεις. Γιὰ παράδειγμα, δὲν λὲν νὰ καταλάβουν ὅτι τὸ ὑπηρετικὸ προσωπικὸ ἑνὸς σπιτιοῦ […]