Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης

Τις τελευταίες δεκαετίες το ενδιαφέρον για πάσα μορφή διαμαρτυρίας ή πρόκλησης αισθημάτων ενοχής σ’ άλλους με σκοπό την απαίτηση και κυρίως την επίτευξη κάποιας αλλαγής προς το καλύτερο έχει μειωθεί δραματικά. Παλιότερα όλοι συγκινούνταν όταν κάποιος κρατούμενος, καμμία σουφραζέτα, ή τέλος πάντων ο όποιος αδικημένος και καταπιεσμένος προχώραγε σε πολυήμερη απεργία πείνας για να ντροπιάσει […]

  Ο Ταρατάλλας είν’ ένας απ’ τους εκατοντάδες χιλιάδες ιπποκόμους τής αχανούς αυτοκρατορίας μας. Θ’ αναρωτηθεί κάποιος γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί στη χώρα τούτη. Σίγουρα το τεράστιο μέγεθός της θ’ αποτελούσε μια πειστική απάντηση σ’ αυτή την εύλογη απορία. Απλώνεται σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μεγαλύτερη ήπειρο τού μέχρι τώρα γνωστού κόσμου κι αμφιβάλλω αν υπάρχει […]

  Ο Λαέρτης είν’ ένας κοσμοκαλόγερος πού ’χει ξεπεράσει το μεσοστράτι τής ζωής προ πολλού. Έτσι τον αποκαλούν όσοι τον γνωρίζουν καλά, κι αυτοί που τον γνωρίζουν καλά, δηλαδή όσοι τον συναναστρέφονται χρόνια κι εκ των πραγμάτων έχουν καταλάβει, ως ένα βαθμό, την ιδιοσυγκρασία του, είναι λιγότεροι στον αριθμό απ’ τα δάχτυλα τού ενός χεριού.  […]

  Εκείνο το πρωί ο X. ξύπνησε μ’ έναν φρικτό πονοκέφαλο. Παρέμεινε, όμως, στο κρεβάτι κοιτώντας επίμονα το κουρτινόξυλο που βρισκόταν τοποθετημένο ακριβώς στον απέναντι τοίχο, πάν’ απ’ το μοναδικό παράθυρο τού διαμερίσματός του. Οι κουρτίνες κάλυπταν όλο το τζάμι και λόγω της πυκνότητας τού υφάσματος, έν’ αδύναμο φως έφτανε μέσα στο υπνοδωμάτιο δημιουργώντας την […]

Ἄμε καὶ δέξου στὸ γιαλὸ τοῦ δυνατοῦ τὴν κλάψα Διονύσιος Σολωμὸς     Γεννήθηκα στὸ Soudpool, μέσα σὲ ναυτικὴ οἰκογένεια. Τὸ ἐπαγγελματικό μου πεπρωμένο ἦταν ἤδη προδιαγεγραμμένο ἀπ’ τοὺς δικούς μου κι ἰδιαίτερα ἀπ’ τὴν μητέρα μου τῆς ὁποίας ὁ πατέρας ἦταν ξακουστὸς ναύαρχος ποὺ πρωτοστάτησε σ’ ἐκείνη τὴν καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀγώνα […]

Superbia Πάνω στο τσάκισμα της μέρας μία πομπή ξεκίναγε απ’ τη μεγάλη λεωφόρο που οδηγούσε έξω απ’ την πόλη, στη θέση Πύκνα. Μπροστά πηγαίνανε οι δύο ύπατοι κι οι ρασοτυλιγμένοι κι ακολουθούσε η σύγκλητος λυσίκομη κι οι κοτζαμπάσηδες, συνοδευόμενοι από ανθρωπογλείφτες. Σαν φτάσανε ανάμεσα στα δυό υψώματα μπουζιάστηκαν στο Σαραπίδειο, εκεί όπου ήταν ο βωμός, […]

Στὶς παρυφὲς τῆς Κ…, μίας παραθαλάσσιας πολίχνης, ἦταν χτισμένη ἡ συνοικία Σαμπιοναρού. Ἡ ἀνατολικὴ πλευρά της κοίταζε στὴ θάλασσα ἀπ’ τὴν ὁποία ἀπεῖχε μόνον μερικὰ μέτρα καὶ τὴν χώριζε ἀπ’ αὐτὴν ἕνας χωμάτινος δρόμος. Στὸ τέλος τοῦ δρόμου, καὶ μὲ κατεύθυνση πρὸς τὸν βορρᾶ, ὑπῆρχε ἕνας ἔρημος καὶ μὲ ἐλάχιστη βλάστηση γήλοφος ποὺ κατέληγε σὲ […]

Γιὰ τοὺς νεκρούς μας ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ εἴμαστε σὰν τοὺς πεθαμένους· μέσα στὴ μνήμη τους οὔτ’ ἕνας ἦχος τῆς ζωῆς μας δὲν δονεῖται, οὔτ’ ἕνα ἄγγιγμά μας, μία δική μας μυρωδιὰ δὲν νιώθεται. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζωντανοὺς κι ὄχι γιὰ τοὺς νεκρούς μας ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ θρηνοῦμε, γιατί στὴ σιωπηλὴ ἀνυπαρξία τους δὲν ἔχει χῶρο […]

del viver ch’è un correre a la morte Dante (Purg. 33. 54) Α, Ζωή! Πόσο κακοπαιγμένο έργο ήταν αυτό! Κι όμως δεν πάψαμε στιγμή με στόμφο (έτσι, εις πείσμα σου) να αλαλάζουμε πως παίξαμε όμορφα, σωστά και συνετά, πως δεν σκοτώσαμε την ολιγόπνοη ώρα μας λίγο πριν το σκοτάδι πέσει και μας θάψει. Πόσο κακόγουστο […]

Παιδί μου πάει καιρός που έπαψα να σε ξανοίγω πια· μέσα μου ρίζωσε για σένανε του πόνου η στριγκιά φωνή. Αυτή η ζωή που μου την στέρησες ολόδική μου ήταν, πριχού του σκότους τα σαγόνια σε αρπάξουν από εμένα. Σαν τον αστραφτερό λαμπρό καθρέφτη ήσουν που μέσα του φαντάζανε τα γέρα μου ανανιωμένα, καθώς κοντά […]