Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Κάποτε νεροκουβαλητάδες ήταν οι ποιητές μας που με τη χούφτα τους δρόσιζαν τα διψασμένα στόματα· σήμερα μες στη μεταμοντέρνα οίηση του πρόσκαιρου και την τυραννίδα της κρόνιας παρακμής είτε νεκροί είτε περιφρονημένοι οι ποιητές τρίβουν νοσταλγικά τις χούφτες τους να ζεσταθεί μια ρανίδα της ψυχής μας. Χειμώνιασε ο τόπος μας και ασθενεί ο αγρός της […]

Κάποτε ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα υπήρξε το αναμφισβήτητο σημάδι της παιδικότητάς μας. Τώρα μένει κι αυτό σαν μισοσβησμένη ταπετσαρία μεσ’ στα ερείπια των κυκλώνων. * Μας έλαχε ο κλήρος της διάψευσης. Κινούμαστε με την ρετσινιά του καμένου χαρτιού. Κληρονομιά του αδελφοκτόνου προγόνου από τα πρώτα αριθμητήρια του γένους μας. * Θα λέμε: μα […]

Δολιχοδρομώ στα σκαμπανεβάσματα των διαθέσεων ανοιγοκλείνοντας σαν βεντάλιες τους στίχους. * Σαν πληγιασμένες αορτές διατρέχουν τις μέρες μου οι σελίδες… * Χειρουργός ο χρόνος κατακρεουργεί τον καρκινικό εαυτό μου. * Ποιο απ’ όλα μου τα πρόσωπα δάγκωσε το μήλο; Ο όφις νίπτει τα χείρας του κι ο κλειδούχος απομακρύνθηκε ήδη από το ταμείο. Ουδέν λάθος […]

Στον Παναγιώτη Ρώνη των υπερβορείων κελαρύζεις αρειμάνιος ύπνε –λάστιχο του χρόνου- τεντώνεις τεντώνεις τεντώνεις τα δάχτυλα και στίχος ογκώδης υψώνεσαι στη χορδή πνίγεσαι χάνεσαι μέσα σε φθόγγους- τατουάζ                      * θάλασσα πνίγεσαι στο στίχο, θάλασσα ανάσα στο στέρνο του χαρτιού· ούτε σημάδι ούτε ρημάδι δε σε […]

Εκ του προχείρου Πεθαμένες ώρες δεν ήθελε να πετάξει στο χαρτί. Τη παρθενιά του λευκού σεβόταν και μόνο ίχνη λινά κατάμαυρα (σαν το κατακάθι της μοίρας) άφηνε πότε- πότε να το διακορεύουν. * Λυπημένες λέξεις κι άλλες πιο λυπημένες. Κι όλη η θρηνωδία του κόσμου μπλέχτηκε στους στίχους του. Ανούσια μουσική μιας διάνοιας κενότατης. * […]

Ι. Μένω εκκρεμής στο μεσοδιάστημα αυτής της σελίδας. Δεν ξέρω από ποια μυστική πηγή χρησμό να λάβω. Ωριγένης ή έστω εμμανής γεωμέτρης, τις ατραπούς μιας έλλειψης προσπαθώ να αμβλύνω. ΙΙ. Επί ματαίω στράφηκε στις λέξεις. Δεν ήξερε ο ανόητος τίποτε για το τραγούδι των Σειρήνων. ΙΙΙ. Νύσταξε η τόση ευφράδειά του και κοιμήθηκε το νόημα […]

Σκιές από χέρια. Ένα μεγάλο αερόστατο φωτογραφίζει δειλά μιαν ανάσα λυκόφως. * Υπήρχε –λέει- ένα μεγάλο πουλί. Δεν κελαηδούσε. Μόνο προφήτευε καρπούς. Το πουλί κάηκε στο δέντρο. Έγινε μανιτάρι. Και πέθανε. * Κοκκίνιζε από το κακό του και φώναζε πως η ποίηση δεν ορίζεται. Ώσπου, η μαύρη γάτα με το ποντίκι στο στόμα μπήκε μέσα […]

Δημοκρατία Άλλοτε με γάζες και γύψους, στο νεκροτομείο τώρα∙ κι οι επαΐοντες εκεί γύρω τριγύρω να εύχονται στους εκπαιδευόμενους καλή σταδιοδρομία.   καμένα χαρτιά κύριε καθηγητά σβήστε παρακαλώ τα ίχνη της σοφίας σας κανείς δεν θέλει πια να γίνει μάρτυρας καμίας ανακάλυψης η εκ του στόματός σας και της πείρας σας απόφανση περί της πορείας […]

[Νέκυια]   Ι. Είδα στον ύπνο μου την αποσύνθεσή μου. Διάλυση γρήγορη και βίαιη. Ήμουν σαν μια μάζα από περιττώματα. Τελικά, καμιάν αισθητική δεν χωράει στο θάνατο. Αλωμένος υποδέχεσαι την αφάνιση. Εκθέτοντας στην απόλυτη γύμνια ό, τι -ελάχιστο- σου έχει απομείνει. ΙV. Φθορά βασίλισσα του άσπρου και του γκρίζου. V. …ονειρώδης ετούτη η παρθένα απουσία…   […]

[Υπόθεση αριθ. 187…] V. Όχι, όχι δε μας ενδιαφέρει η ομάδα αίματός σας κύριέ μου κρατήστε τα των υγρών σας για σας Κρατήστε τις πληροφορίες περί των υγρών σας για δική σας χρήση εμάς δε μας ενδιαφέρουν τέτοια θέματα. Εμείς απλά καταγράφουμε το ψηφιακό σας αποτύπωμα. Εμείς απλά ζητάμε να καταγράψουμε την ύπαρξή σας, τις […]