Κατερίνα Γώγου

32 Θά ‘ρθει καιρός πού θ’ ἀλλάξουν τά πράγματα. Νά τό θυμᾶσαι Μαρία. Θυμᾶσαι Μαρία στά διαλείμματα ἐκεῖνο τό παιχνίδι πού τρέχαμε κρατώντας τή σκυτάλη -μή βλέπεις ἐμένα- μήν κλαῖς. Ἐσύ εἶσ’ ἡ ἐλπίδα ἄκου, θά ‘ρθει καιρός πού τά παιδιά θά διαλέγουν γονιούς δέ θά βγαίνουν στήν τύχη Δε θά ὑπάρχουνε πόρτες κλειστές μέ […]

Τώρα εἶναι ἥσυχα … Ἡ θάλασσα λείπει μακρυά καί τά κοράκια δέν τρῶνε σάπια συκώτια ἀπ’ το οὐίσκυ. Μποροῦμε νά κοιμόμαστε ἥσυχοι. Τό κόμμα διασπάστηκε στά χίλια κι ὁ Μπερλίγκουερ ἔπλεξε μέ τό βελονάκι κουβέρτα νά κουκουλώσουμε τίς ταξικές ἀνησυχίες μας. Ἡσύχασε. Μέ λίγη ρέγουλα θά τή σκαπουλάρουμε. Ἡ τάξη πού θἄφερνε τήν ἀλλαγή ἀποκοιμήθηκε. […]

Το σπίτι μου όπως και το δικό σας μπαίνει στα σπίτια των άλλων ανθρώπων έτσι στενοί πού ‘ναι οι δρόμοι έτσι πολλοί πού ‘ναι οι άνθρωποι Είναι φορές κολλητά όπως ζούμε που θαρρώ πως κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι πλένουμε τα δόντια μας με το ίδιο βουρτσάκι και τρώμε το ίδιο φαί. Μόνο που όταν φεύγετε […]