Κατερίνα Γκιουλέκα

  ΛΕΣΧΗ ΠΟΙΗΣΗΣ ΜΟΝΟΚΛ             Το ημερολόγιο της ΣΤΕΡΙΑΝΗΣ ΖΑΛΗΣ χρονιά δεύτερη λ ι μ ά ν ι  1ο  Οκτώβριος 2024   Ο Ρ Ι Σ Τ Ι Κ Α   Φ Α Ι Ν Ο Μ Ε Ν Α                       […]

ΛΕΣΧΗ ΠΟΙΗΣΗΣ ΜΟΝΟΚΛ             Το ημερολόγιο της ΣΤΕΡΙΑΝΗΣ ΖΑΛΗΣ λ ι μ ά ν ι α της Λέσχης Ανάγνωσης Ποίησης ΣΤΕΡΙΑΝΗ ΖΑΛΗ (Μονόκλ «Βιβλιοπωλείο – Εκδόσεις – Περιοδικό») ε ι σ α γ ω γ ι κ ά Από την άνοιξη ήδη του 2023 ξεκίνησε με πρωτοβουλία του ποιητή Αντώνη […]

Πρώτα η ζυμαρένια ανηφόρα μετά η τούμπα κι η κατηφοριά –ο ήλιος να παρακολουθεί αμέτοχος τάχα– και τότε η θάλασσα  –μακάρια ρωμαλέα– με την υπόσχεσή της –σκοτεινά κυανή– να τυφλώνει τα σπαρτά σε δεμάτια  να δωρίζουν σύνδεση άχρονη να σμιλεύουν τη σκηνή τον κόπο αφημένο πίσω στις πλάτες και το ποδήλατο να παραμένει στη ρότα […]

Απώλειας πένθος πορεία συρτή ακρωτηριασμοί και αντικαταστάσεις μετα-τροπές αναπνέεις εδώ εκεί ακόμα ζεις ταλαντεύεσαι γύρω γνωστές οι ροές μέσα βαθιές οι ρωγμές μια νέα σε αλαφιάζει εμπειρία του χρόνου πλούσια σε π ρ ι ν φτωχή σε μ ε τ ά κούφια κενή -πετρωμένη- τ ώ ρ α   Η Πουπερμίνα (Μηχανικό Μολύβι) γεννήθηκε στην […]

.. και το αρχαίο βουνό ξεπρόβαλε γερμένο πίσω από των αντικρινών κτηρίων την ασπίδα γυάλισαν τζάμια, αντένες και δοχεία διαστολής στην επταώροφη άμορφή της κορυφογραμμή κρύες πια οι ακτίνες πήρανε γενναία κλίση  φωλιές ανθρώπων λούζοντας – πριν αποκοιμηθούν- * Ώρα που το μυαλό ανέπνευσε και ψήλωσε, μ’ αιτία το σώμα, το σώμα λύθηκε, στάση άλλαξε, απ’ το μυαλό, […]

Έξω ο καιρός φόρτωνε κι ετοιμαζόταν για μεγάλες εξομολογήσεις. Ο γάτος ήταν ενθουσιασμένος! Για όση ώρα η γιαγιά άνοιγε το φύλλο στην κουζίνα, αυτός είχε εγκατασταθεί κάτω από το τραπέζι κι εκμεταλλευόταν τις παράπλευρες απώλειες, λίγες σταγόνες λάδι εδώ, κάποιες τουλούπες άλευρου εκεί κι από σπόντα κανένα σβωλαράκι ζυμάρι, κι αλμυρό! Η πίτα – η […]

(για τη Lisl των φοιτητικών χρόνων) Είμαι η Lisl άσπρο πάτο εξαντλημένο το προσδόκιμο ρέστη Dipl. Ing. – δεν ευοδώθηκε έκτοτε η αρχιτέκτων – χειμώνες πριν πάνω απ’ την άβυσσο η ελευθερία αναζήτησε κρυψώνα στον αυχένα μου καταμεσής του κάμπου με ξάπλωσαν στα σωθικά ενός Hochhaus στην κομβιοδόχο πέτυχα αμέσως δεκατριάρι κι εκεί  τα υαλοστάσια face […]

  Έχουν περάσει ήδη επτά φεγγάρια μετά το τέταρτο κύμα. Κάθε που έσβηνε κι ένα, έβαφε μαύρο έναν καθρέφτη. Ευτυχώς κι είχε ξεμπερδέψει τώρα μ’ αυτούς. Να μην χρειάζεται να έρχεται αντιμέτωπη μ’ εκείνη την αλαφιασμένη όψη απέναντι. Ωστόσο το πάλευε ακόμα με τη φυσική της κατάσταση. Είχε πια μπουχτίσει να περπατάει μόνο πέρα δώθε […]