Κοντά στη θάλασσα αγαπώ ένα γαλάζιο κιόσκι. Γύρω απ’ αυτό το ειρηνικό παραθαλάσσιο κιόσκι τα μεσημέρια στάζουνε κόμπους ζεστό χρυσάφι δίχτυα απλωμένα αντίστροφα σ’ ωριμασμένους ήλιους. Το δείλι, όταν το σχήμα του βυθίζεται στους ίσκιους, βρίσκουν εκεί καταφυγή φιλέρημα παιδιά, που επάνω από τ’ αντίφεγγα τα δυσμικά του πόντου αφήνουν βάρκες χάρτινες να φεύγουν σιωπηλά. […]
