Ιωάννης Λαδάκης

Απόψε ονειρεύτηκα Άγρυπνα παραμύθια Απόψε με ζωγράφισε Μια γαλάζια πλάση Απόψε ονειρεύτηκα Μια αιώνια ήβη. Και τ’ όνειρο μου στάλαξε Το χρώμα του στη γρίλια Το όνειρο μου μύρισε Σαν μια πλάνη Το όνειρο με ξέχασε Έγινε μίσχος. Η νέα νιότη πρόβαλε Με δροσερό φουστάνι Στα πόδια της με ξέβρασε Το κυνικό μου κύμα Στα […]

Ό,τι απομένει είναι μια ανάσα από ζωή μια φλόγα στο κενό μια τάση για φυγή ένα πείσμα σκοτεινό. Ό,τι απομένει πρέπει σαν ίσκιος να σβηστεί δεν πρέπει να πληγιάσει ομορφιά υποθετική των αιώνιων πόλεων φυλακών. Ό,τι απομένει θυμίζει την κατάχρηση μου την αδυναμία μου και τη ζωή μου στο περιθώριο.   Ο Ιωάννης Λαδάκης γεννήθηκε […]

Όλα τα παράξενα Εμμονών είναι το ακρότατο. Η εγωπάθεια παραμιλά Μέσα απ’ τους καθρέφτες του λόγου.  Κι έπειτα είναι ν’ απορείς Πώς τόσο καλός για τον κόσμο αυτό –αποδεικνύεσαι.   Ο Ιωάννης Λαδάκης γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Έχει ήδη να επιδείξει δύο εκδοτικές απόπειρες: τη βραβευμένη από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών νουβέλα του «Τα […]

Τι φλογερή είναι η στιγμή Όταν στου πόνου τη ρωγμή Αγγίζω πάλι τα φιλιά Και γίνομαι διαβάτης. Του έρωτα κάνω προσευχή Πότε μην χάσει τη πνοή Είναι της ζήσης ο ρυθμός Της μέθης ο προστάτης. Τώρα που λιώνει το κορμί Τώρα που θέλει το φιλί Δεν ξέρω πώς να σου το πω Του σ’ αγαπώ […]

Είναι μέρα. Μία από κείνες τις μέρες που θα άνοιγες την αγκαλιά σου και θα ξεχύνονταν από μέσα η γλύκα όλου του κόσμου, τα ζουμιά κάθε λογής μυρωδιάς, αποσταγμένης στο μοναδικό σου άγγιγμα. Είναι μέρα, ακόμα μια μέρα από κείνες που φαντάζομαι ότι είσαι εδώ και σ’ αγγίζω. Φουσκώνει ο αέρας και παίρνει τις σκέψεις […]

Μέρα τρίτη. Αντί για κελαϊδίσματα, αεροπλανικές βουές ανατριχιάζουν τον τόπο. Στο μπαλκόνι μυρίζει γιασεμί κι αστρόσκονη. Γεμίζουν το ποτήρι λησμονιά Και μεθούν. Μέρα τρίτη. Καθάριοι ουρανοί, τα νέφη δεν φανερώνουν τη μαυρίλα τους. Χαμηλά πετούν οι μηχανές, χαμηλά σκορπούν τα λιθάρια τους. Οι γείτονες απογειτονοποιούνται, οι άνθρωποι απανθρωπίζονται Τα όντα μηδενίζονται και επιστρέφουν στο βασικό […]