Θεοδώρα Βαγιώτη

Χθες μου είπες μυστικά, Φανερά ανίδεος χρησμοδότης κι όμως προφήτεψε το τέλος του κάθε προορισμού μου Σαν επισκέπτης διάβασα το είναι στη σιωπή του· το έκανα νιαούρισμα του πεινασμένου γάτου πέτρα που έσπασε παίζοντας πεσσούς πάνω στο κύμα δυο ποτηράκια γυάλινα που τσούγκρισαν σκορπώντας δηλητήριο στην υγειά μας πιόνια που παραδόθηκαν από νωρίς αγέλαστα στο […]

Ένα χαρτί ζωγραφισμένο με ανθρωπάκια κόκκινα και πράσινα αφημένο στην άκρη του νήματος κρατά τα χέρια μην πέσουν απ’ τους ώμους και σκορπίσουν αγκαθωτές παραιτήσεις Γιατί αυτές, περισσότερο και από το πισώπλατο φονικό του ήρωα που ξέπλυνε το αίμα στις βρύσες των άλλων, εκδικούνται πιο πολύ και απ’ την απάτη και φωλιάζουν στις καρδιές που […]

Ρογήρος Δέξτερ  [Ο δυναμίτης κάτω απ’ τή γλώσσα] •σκοτίστηκα Αν θα με θυμούνται στο μέλλον Εκείνοι και η σκατένια μνήμη τους Που ώρες ώρες ξεθάβει Όλους μαζί τους πεθαμένους Για να θάψει πιο βαθιά τους ζωντανούς•και Αν θα φτάσω στο τέλος όπως λέει το όνειρο Σ’ ένα άδειο χωριό στα βουνά Σ’ ένα σταθμό με […]

Πιστή και άθεη πάνω στον ίδιο στίχο χορεύω τον μαρασμό που δεν τελειώνει ποτέ χορεύω τα απέθαντα γράμματα που έστειλες στον εαυτό σου -αμνημόσυνη δέηση το όνομά μου- συμπορεύομαι με τα γόνατα βαριά σαν ανυποψίαστος σωτήρας· ο βράχος καταπλακώνει την αεναότητα της σισυφικής μου πράξης και σαν την Καλυψώ στοιχίζω τη θεϊκή θωριά μου πίσω […]

Η μάνα μου μοιάζει με πράσινη ξυλομπογιά μπολιάζει το δέντρο μου πάνω στο λευκό χαρτί με χρώμα και φύλλα θαλερά. Καμιά φορά η αιχμηρή της μύτη σπάζει και σκίζει την άκρη στα δύο η μύτη κυλά στο χαρτί χάνεται απ’ τα μάτια του Θεού. Αυτός την ξύνει και την ξύνει, κάθε φορά μικραίνει ώσπου γίνεται […]

[Ο θάνατος του πατέρα] Σκαρφάλωσε τη ζωή σου από τον θάνατο στην ελευθερία, αυτά κάποτε έλεγες και τώρα φρίττεις στο σιδερένιο κρεβάτι που έγινε η ανέλιξη φωτιά ελαφρύτερη από τον αέρα και σου ‘καψε τα σύννεφα τον ήλιο και τη βροχή, σου ‘καψε τα τσίνορα ένα απομεσήμερο με τους μαύρους αγγέλους να πιάνουν δουλειά και […]

Ι Στέκουν τα στήθη μόνα τους στον αέρα τα ψηλαφεί το οξυγόνο που σώθηκε για σένα μα και για μένα είναι αβέβαιο πόσο θα κρατήσει, και μάταιο, μάταιο να το φυλώ στο σεντούκι με τα προικιά μου   ΙΙ Καμιά φορά ο αέρας δεν βοηθά παρασύρει τις τούφες ξέφρενες μπροστά στη ματιά εμποδίζει το τόσο […]