Ηλίας Οικονομόπουλος

Χτυπήματα ακούσια, στις παρυφές των λογισμών μας, όνειρα μετουσίωσης, θρήνοι δοξαστικοί, και πάντα κείνα τα παιδιά που μας κρυφοκοιτάζουν απ’ τα σύννεφα ελεώντας μας. Τα χρόνια κύλησαν. Κι οι πίνακες δεν έσταξαν τα χρώματά τους, οι τοίχοι δεν γκρεμίστηκαν στο πέρασμα των άγριων ανέμων, οι μυστικοί λαβύρινθοι δεν άνοιξαν σαν ροδοπέταλα, τα σώματα δεν έγιναν […]

Είμαστε δρόμοι που χωρίζονται, θαρρείς μια άγρια άβυσσος προβάλλει εκεί, στη μέση, είμαστε κάμποι που σκοτείνιασαν νωρίς, είμαστε η νύχτα που θεριεύει πριν να πέσει. Είμαστε λόγια που σκορπίζονται στη γης, λίγος αέρας στα κλαδιά που ψιθυρίζει, είμαστε αγάπη κι ευτυχία της στιγμής και δυο φιλιά που δεν μπορεί η ζωή να σβήσει. Είμαστε όντα […]

Μέσα στη νύχτα τίποτα δεν κινείται. Μόνο η νύχτα.   Χτύπησε το ρολόι ώρα δώδεκα. Το μακρύ σκοτάδι του χεριού της νύχτας χάιδεψε τους τάφους με σιωπή.   Το άρωμά σου, λίγη δροσιά, κι αυτό το εξαίσιο δειλινό.   Μάτια χειμωνιάτικα. Μάτια σαν λίμνες από νύχτα. Πλησιάζουν αργά.   Χορεύεις στο μπαλκόνι. Μια ανάσα σου […]

Καθισμένος στο παγκάκι του πάρκου εκείνη την ώρα που το φως της μέρας συνεχίζει να χαϊδεύει τον κόσμο κι ωστόσο ο ήλιος έχει χαθεί πίσω από τα ψηλότερα δέντρα κι αρχίζει να κατεβαίνει. Εσύ είσαι ξαπλωμένη στα πόδια μου, τα μαλλιά σου απλώνονται ανέμελα στο χάδι μου και το χέρι σου μπλέκεται με το δικό […]

Μακρινό τραγούδι Μέσα στην πόλη είν’ ακριβοθώρητος ο άνεμος. Άσπρα γεράνια, κοκκαλωμένα, Φτέρες ακίνητες και σκοτεινές, Πουλιά με σιδερένιους ουρανούς, Σμίγουν το ηλιοβασίλεμα Με το ήρεμο τραγούδι του ύπνου τους. Και ξανά, και ξανά Οι σκιές τους Ίδιες κι απαράλλαχτες Μέρα και νύχτα, Πιασμένες χέρι χέρι Γύρω απ’ τα σύρματα και τους σοβάδες, Προβάλλονται στον […]

Παραμύθι αδυσώπητο οι τελευταίες νύχτες, κι οι αποδέκτες παρωχημένοι εραστές. Συγχέονται οι μορφές μας. Μοιάζουν να ικετεύουν την ύπουλη προσευχή του καταδότη. Όμως ας τις αφήσουμε να γαληνέψουν γλυκά κι ανέμελα, σαν να ’ρθε πια το πλήρωμα του χρόνου, και να σβήσουν. Ας πεταρίζουν τα βλέφαρα -καλύτερα θα ’ναι- από ψηφίδες αρχαίων ονείρων κι ένα […]

1 Εδώ κι εκεί μικρά σημάδια εξαντλημένα, σε πρόσωπα, σε χέρια, σ’ απροσδιόριστες μορφές δίχως πρόσωπο, δίχως χέρια, και μια ερώτηση στις μέσα σελίδες των εφημερίδων που αφήνει μελάνι καθώς διαλύεται. Στο τραπέζι λίγα καθημερινά αντικείμενα, λιγότερο πραγματικά απ’ το όραμα του ημίγυμνου κοριτσιού που πετάει απ’ το κρεβάτι την εφημερίδα και σηκώνεται να φτιάξει […]