Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος

– ξύλινο – ξενυχτώ πάνω στα δέντρα χωρίς προσανατολισμό έχω ξεχάσει την γεύση του ξύλου δαγκώνω το τραπέζι καταπίνω τις ώρες το “δώδεκα” ακούγεται κούφιο το “τρεις” είναι ρίζα κάτω απ’ το μαξιλάρι τα κλαδιά με ανθίζουν συνωμοτικά ως το πρωί θα πνίξω κάθε σου άρνηση με νέκταρ οι μελλούμενες νύχτες θα είναι στο χέρι […]

Ζουν καλοκαίρια κάτω από τις νυχτικιές μου βαθαίνω μαζί τους ξοδεύω την ύλη μου σε φτηνά αναμνηστικά είμαι γυμνή για σένα που θα ‘ρθεις για σένα που λείπεις για σένα που με χάνεις το οπτικό σου πεδίο στενεύει ο ύφαλος στο στήθος μου εκπέμπει όσα θέλω να σου πω λόγια ξυπόλυτα τι ήθελες δηλαδή να […]

τον προσκάλεσα να βαδίσουμε στον πάγο το βλέμμα του γλίστρησε επάνω μου μπλέχτηκε στα πόδια μου του έτρεχαν τα σάλια σε μια λεκάνη σιωπής η απορροή τους άφηνε θαυμαστικά και πληγές στο δέρμα κάτω από το σαγόνι του γραφόταν μια ιστορία με αναπνοές και ιδεογράμματα όσο με πλησίαζε τον κρατούσα σφιχτά απ’ το τέλος της […]

[Νυχτερινό] για μια νύχτα μαζί σου θα έφτανα μέχρι τα περίχωρα του ύπνου σου θα έμπαινα σε τροχιά γύρω απ’ την αγρύπνια σου θα γινόμουν θηλιά στου κρεβατιού σου το πόδι θα σκότωνα τα κουνούπια για να ρουφώ μόνο εγώ τα μάτια σου ως το μεδούλι του ονείρου θα μπορούσα ακόμη και να περπατήσω ως […]

[Οι λέξεις]  Πώς το κάνεις αυτό; Πυροβολείς με τα δάχτυλα Η σιγουριά στο πρόσωπό σου είναι μια τρίχα που γλίτωσε απ’ το ξυράφι σου Οι κλέφτες κι οι αστυνόμοι σου είναι θαμμένοι από καιρό στις γλάστρες της αυλής Σημαδεύεις Θα το μετανιώσω Όμως την επόμενη θα μπω μπροστά στο σμήνος των πουλιών και θα την […]

(Η πόρτα του διαμερίσματος μόλις έχει κλείσει. Η νεαρή γυναίκα με τους μαύρους κύκλους στα μάτια, στέκεται όρθια στην είσοδο του σπιτιού. Φορά καλοκαιρινό φανελάκι και μια κοντή υφασμάτινη βερμούδα. Κάτω απ’ το λευκό και σχεδόν διάφανο δέρμα των ποδιών της φαίνονται οι φλέβες. Καθώς διακλαδίζονται στο λεπτεπίλεπτο κορμί της, μοιάζουν με κάποιον μυστικό κώδικα […]