Δημήτρης Καρπέτης

Αποκαθηλωμένος από την εκμετάλλευση κρύβομαι στην αποβάθρα της άνοιξης που έρχεται. Απλοί χειρώνακτες της ζωής απελευθερώνουμε τις ανάσες ένα ξέσπασμα αυθόρμητο στα άγχη που εισβάλλουν στα στήθη. Προάγγελος του πόνου η αποπλάνηση των αισθημάτων. Αφημένα σε ράφια σκονισμένα ξεψυχάνε αδύναμα. Το κατεστημένο σαβανώνει το νεκρό μου υπόστρωμα. Μυρωμένα εαρινά απογεύματα καταδύονται στα παγωμένα σώματα.   […]

Αιωρούμενος στο εφικτό δένω τα κομμάτια μου. Μια πάλη αδιάκοπη για να θυμηθώ το χρώμα των ματιών, το ρίγος της ασυδοσίας των συναισθημάτων. Οι εντάσεις του θρήνου αχόρταγες καταπίνουν το νήμα της ζωής. Τις δύσκολες ώρες ενσαρκώνονται μπροστά μου οι μυϊκές συσπάσεις της καρδιάς. Στην οδό διαφυγής ξεμακραίνουν οι ψευδαισθήσεις το αλάτι καλύπτει τις πληγές […]

Εξόριστος απ’ το παράπτωμα του πάθους θρηνώ τα μελαγχολικά πρωινά. Η φαιδρότητα ζει παντού χωρίς σύνορα. Η τέφρα των αισθημάτων σκορπίζεται καθημερινά, μας δένει, καταργεί την κατάφαση της ζωής. Με δυσκολία διακρίνω την αγχόνη της πίκρας. Στα μάτια μου η αποκαθήλωση των παθών εκτυλίσσεται στο διηνεκές. Ο αιμάτινος χιτώνας πετάχτηκε στη γη ένα σκίρτημα ξεπρόβαλε […]

Ο σκονισμένος αέρας, ρόγχος επιθανάτιος απλώνει το πέπλο του. Στα θολά τοπία διακρίνω τα βλέμματα συμπόνιας αγγίζω το ψύχος. Μια συνθηκολόγηση με τα τετριμμένα καταπίνει τις ωραίες στιγμές. Μέσα στη χυδαιότητα των ημερών στεφανώνεται με στεφάνι ακάνθινο η ζωή. Η σάρκα αναδύει τον απόηχο της σιωπής. Στον ορίζοντα εντοπίζεται η γοητεία της επιθυμίας. Μια ικανοποίηση […]

Τραντάζομαι, ξεχύνομαι μέσα σου. Κρέμομαι απ’ τον ιδρώτα γλιστρώ μέσα σου, αναδιπλώνεσαι στην παραζάλη του έρωτα. Μετά τη σκοτοδίνη του πόθου κοιτώ ένα κορμί να πάλλεται να τρέμει ηδονικά. Με κινήσεις αγωνιώδεις εισβάλλω στα σωθικά, οι συσπάσεις σου γαντζώνονται στα κλεισμένα μάτια. Σαστίζω αντικρίζοντας την ομορφιά που μέσα της δέχτηκε τον ίλιγγο της σάρκας μου. […]

Νοιώθω να με παρασύρει η θνητή μου μορφή. Η απουσία του πάθους αυλακώνει το σκοτάδι, η απόχρωση της ήττας διαγράφεται σ ‘ένα πρόσωπο κάτασπρο. Όλο το βιος μου στοίχημα στο σικέ αγώνα της ζωής. Στις παλάμες κρατώ μόνο την ανάσα μου. Προχωρώ ασθμαίνοντας, φορώντας πανοπλία σε όνειρα επικίνδυνα. Η μάχη με τα είδωλα του κατεστημένου […]

Στους γκρεμούς της παλάμης μου κατρακυλά η χαρμολύπη, η θλίψη όσων αισθάνομαι. Αποπροσανατολίζομαι, τεράστιο το βάρος των ψευδαισθήσεων. Η ένδεια των συναισθημάτων αναιρείται λαξεύοντας όνειρα στα καλντερίμια του χρόνου. Τη ροή της βίας επικαλύπτει η συμπόνια. Η αθωότητα παραμένει ασύλητη κρύβεται στα νούφαρα διαφεύγει στο άπειρο.   Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το […]

Τα πορτραίτα καλά στέκουν κρεμασμένα στους τοίχους αναπολούν τα περασμένα τα ενθύμια του νου. Έχω νιώσει αντίπαλος με τις επιδιώξεις των προβεβλημένων προσώπων. Προσπαθώ να γκρεμίσω συνειδητοποιημένα τη ραστώνη της πείνας που χαρίζουν χαμογελώντας οι κατακτητές της ζωής μας. Υπόδουλοι στα νομικά τους τερτίπια προσπαθούμε να ψελλίσουμε την αλήθεια. Στα επόμενα πορτραίτα ονειρεύομαι να απεικονίζεται […]

Τα δέντρα ακίνητα αχνίζουν τη νύχτα, περιμένουν τις σκιές των αθώων να σκαρφαλώσουν πάνω τους. Στα κάτεργα ξεχάστηκαν της καρδιάς τα σκιρτήματα και οι πληγωμένες ανάσες. Μια επανάληψη που πονά κυβερνά τα στόματα, τα μάτια που αγνόησαν την παραζάλη της σάρκας. Περίκλειστοι στο σιωπηλό βυθό νοιώθουμε το κρύο φως να διαπερνά το σώμα. Οι κραυγές […]

Εκτεθειμένοι στη ρηχότητα της εποχής αντικρίζουμε την έπαρση των σκοτεινών σκιών. Στην αγχόνη οδηγούνται οι αθώοι, αναβλύζει το αίμα, η ενέδρα στα όνειρα έχει στηθεί, ποινές που προκαθορίστηκαν γδέρνουν τις καρδιές. Χειμέρια νάρκη απλώνεται παντού. Στη θέαση των χυδαίων πράξεων παγώνουμε μένουμε ακίνητοι. Ακρωτηριάζοντας τη σήψη δραπετεύουμε από την αδράνεια που μας περιβάλει. Ο ιστός […]