Δημήτρης Καρπέτης

Με τα ακροδάχτυλα ακούμπησα το δέρμα σου με ανάσα κομμένη άκουσα τις φλέβες να σαλεύουν. Θα ήθελα να ανταλλάξω όλο τον κόσμο με την έκσταση που μου πρόσφερες. Σε ένα μαβί ουρανό οι αγριοτριανταφυλλιές ακόμα αναρριχώνται. Ο κραδασμός της ζωής αντηχεί στην ατμόσφαιρα. Τα πρωινά γλιστρώ πάνω στο σώμα σου, μια περιπλάνηση ατέλειωτη σε ακρογιάλια […]

Η πόλη κοιμάται, μικραίνει και χάνεται στο φεγγαρόφωτο. Γύρισα το βλέμμα μου να δω το ανοιχτό παράθυρο… εκεί καθόσουν. Μια σκιά με νυχτικό μισάνοιχτο περιπλανιόταν στο δωμάτιο. Αποπλανημένος απ’ το σχήμα της μορφής σου ξεθάβω τα ένστικτα της ζωής. Χώρα αχαρτογράφητη η όψη σου. Σ’ έναν κόσμο ερωτόληπτο τα κύτταρα μου αναζητούν τα αδιάκριτα πάθη. […]

Άγρυπνος υποδύομαι ρόλους. Το ελιξίριο της ζωής ξεβράστηκε, σβήνουν οι σταγόνες του πάθους. Η μνήμη κάνει κύκλους πνίγει το ασυνείδητο. Το κατεστημένο ενοχλείται από τις ωραίες στιγμές της ζωής. Έργο που εκτυλίσσεται σε τοπίο μουχλιασμένο. Η μεταμέλεια ζωντανεύει τα κομμάτια της αμνησίας. Στη νέα όψη του πάθους η ηδονή χτυπάει την πόρτα,  εισβάλλει στα πρωινά […]

Μια απόκοσμη χαρά μεσουρανεί στις σκέψεις. Ο ιριδισμός καταστρέφει τα μαύρα φύλλα της καρδιάς. Στις παρυφές των δακρύων διακρίνω την ισχνή παρουσία των ονείρων. Τρέχω, οι ανταύγειες της αδρεναλίνης σκόρπισαν στον ορίζοντα. Μια ζωή μέσα στην ψευδαίσθηση, οι όμορφες στιγμές ξεμακραίνουν. Οι χαρακιές στο σώμα εισπνέουν ένα φως αμυδρό , ο κόσμος της σήψης αρχίζει […]

Τα δέντρα άπλωσαν τον ίσκιο τους. Πέρασα ώρες πίνοντας καφέ, ήταν πραγματικά όμορφη. Αυτή η ακατέργαστη ομορφιά με ζάλισε, με έριξε στην άβυσσο. Κάθισε δίπλα μου έγειρα πάνω της. Χωρίς συνεννόηση σφίχτηκαν τα χέρια μας. Όλα είχαν ειπωθεί, αφεθήκαμε στη σιωπή στο όνειρο που καρτερούσε. Ένα φιλμ που άρχιζε κάθε πρωί που η αυγή ξεπρόβαλλε […]

Ακούμπησα το μόχθο μου σε μια βροχή απότομη. Ξεπλύθηκαν τα κατεστημένα και οι αποτυχημένες συνευρέσεις. Καταλυτική η κυριαρχία ενός κόσμου γκρι. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που θέλουν να τα ζήσουν όλα μέσα σε μια στιγμή που δεν λένε κοινότυπα λόγια. Η εποχή των ταξιδιών είχε φτάσει. Μεσάνυχτα οι βόλτες άρχισαν στις φτωχικές συνοικίες της πόλης. […]

Ταξιδεύοντας στις ερημιές του κορμιού σου, γεύομαι τ’ αλαφιασμένα κύματα την αρμύρα της σάρκας. Με κρατάς πεισματικά μέσα σου η λάβα να ρέει στα σωθικά . Κρεμιέμαι απ’ τα συγκεχυμένα λόγια των επιθυμιών. Όλο το βράδυ μένω ξάγρυπνος εντός σου. Το χάραμα η αίσθηση της αφής ανάμεσά μας αποτύπωσε τα ένστικτα στην άδεια κάμαρα. Εκτροχιάστηκα, […]

Έμπηξα τα βήματα στο δρόμο έτοιμος για φευγιό. Ένας αποχαιρετισμός το κόκκινο σούρουπο. Τα πρόσωπα μας αλλόκοτα χαμένα στην παρεξήγηση. Με το χέρι κάτω απ’ το φόρεμα αναζητώ ένα νεύμα. Το δέρμα ελάχιστα αντιστέκεται σε χάδια προσφιλή. Στα κοντινά πλάνα που ακολουθούν μια γυναίκα γαντζωμένη πάνω μου με τα μαλλιά της λυτά. Τα μάτια χάνονται, […]

Διάφανοι με σώμα άφθαρτο επιβιώνουμε σε τόπους ταριχευμένους. Η απαγκίστρωση από την τυραννία αργεί. Έκπληκτοι αντικρίζουμε σημάδια ανεξίτηλα στα σκοτεινιασμένα μας κύτταρα. Προκαθορισμένη η πορεία προς στα αδιέξοδα. Η λαιμητόμος του φόβου αιωρείται μέρες πάνω από την προσμονή της ζωής. Στον τοίχο κείτεται καρφωμένο το κάδρο του δράματος. Χωρίς ψεγάδι κανένα απεικονίζει ανάγλυφα τη συνθηκολόγηση […]

Η μελωδία της ομορφιάς δονεί τα τοιχώματα της καρδιάς. Τα ψέματα καρποφόρησαν τρώνε το φως, η θλίψη διογκώθηκε, τα αυθόρμητα χαμόγελα τσαλακώθηκαν. Εκμυστηρεύθηκα τα παραμιλητά της νύχτας σε πρόσωπα απόντα. Ταυτίζω τα χρώματα της ζωής με τις αποχρώσεις των νεκρών. Επιθυμίες που ενταφιάστηκαν στην άβυσσο της μνήμης. Στα οπτικά πεδία απλώνεται το χάος. Η ομορφιά […]