Δημήτρης Καρπέτης

Ο ήχος της λάμας  ενός μαχαιριού φτιασιδωμένου με εφιάλτες θολερούς καρφώθηκε σε μια καρδιά που κρατάει μέσα της  δάκρυα και λυγμούς  πίκρες, χαρές κι ανασασμούς. Αδιέξοδοι οι δρόμοι της νύχτας  φιλοξενούν τις στάλες των ματιών μας. Μια φιγούρα που έρπει η θλίψη αναμένει ν’ ανταμώσει κάποια σημάδια ευτυχίας. Οι ώμοι γέρνουν απ’ τα δυσβάσταχτα χρέη ενός παρελθόντος […]

Ψηλαφίζω μια καρδιά άδεια ψηλαφίζω τις πληγές που ακόμα ματώνουν προχωράω μέσα στο λαβύρινθο των ημιθανών αναζητώντας τη λύτρωση. Σκιές που χάνονται  στα δύσβατα μονοπάτια ζωές που δοκιμάζονται απ’ το θάνατο. Παγιδευμένη στη δίνη των δακρύων ζυμώνεται η σκέψη μας μια φιγούρα θολή  να έρπει μέσα στους χαώδεις διαδρόμους των ημιθανών.  Ακολουθώ τα νήματα της […]

Ζωή που ξεθωριάζει ζωή που παλεύει με τα εσώτερα της. Απογυμνωμένη από όνειρα  γεμάτη με τα παρωχημένα και τα φτιασιδωμένα χαμόγελα του πρέπει. Ματωμένη απ’ τ ‘αγκάθια γλείφει τις πληγές της. Εκπνέει αθόρυβα συμβιβασμένη  με τα όνειρα που της δάνεισαν οι τοκογλύφοι των ψυχών. Ουράνια τόξα που ακόμα κρατούνται στα κελιά της ασάφειας. Βλέμμα αδειανό […]

Χρόνια τώρα στον ίδιο μονότονο σκοπό χωρίς ρυθμό, χωρίς πνοή, χωρίς ζωή… Λείπει η αλήθεια που γαληνεύει τα όνειρα λείπει το όνειρο που αποζητά η σκονισμένη μας ψυχή… Ατέρμονη προσπάθεια σε λάθος μονοπάτια στα μονοπάτια που ασέλγησαν τα πρέπει. Ο άνεμος πήρε τις στάχτες τους τις σκόρπισε τις σκέπασε με πέπλο σιωπής πικρό… το όνειρο […]

Το βαθύ σκοτάδι θα έχω αγκαλιά καθώς το κύμα θ’ ακουμπά το άρωμά σου, ζωή ανάσα φίλημα του ανέμου μάτια βουρκωμένα μες τα χέρια σου. Σταγόνες βροχής δροσίζουν τους ξεραμένους πόθους μέσα στο πέρασμα  ενός χρόνου αδυσώπητου. Ώρες κενές όπου προσεύχονται βουβοί  οι πόθοι μπροστά στο εικόνισμα της παρακμής. Μια ζωή που το’ βάλε στα […]

 [Μια Χαραμάδα Φως]   Μια κραυγή μέσα στη νύχτα, ένας άνεμος άγριος που βρυχάται σ’ έναν τόπο σαθρό. Ένας ήχος που σφυρίζει  και ξεσκίζει τα σώματα  στους έρημους και σκοτεινούς δρόμους του ακατανόητου κόσμου μας. Μόνο το πανωφόρι της καρδιάς  διακρίνεται από μακριά φτιαγμένο από στάλες αίμα κεντημένες με κλωστή χρυσή. Ντυμένη με αίμα και […]

[Ο Μανδύας της Ματαιότητας…]   Ατενίζω τη ματαιότητα  ένας μανδύας φτιαγμένος με σκοτάδια. Βηματίζω αθόρυβα  ανάμεσα σε δρόμους που διχάζονται . Τραβώ τη σκονισμένη κουρτίνα του χρόνου για να αντικρύσω τα φωτοβόλα φεγγάρια. Μια σιωπή που φωνάζει πάνω απ’τους βράχους των αναστεναγμών. Πατημασιές μεταξωτές  διαβαίνουν ρυάκια μυστικά , αναζητούν τις γιορτινές αναλαμπές που φέρνει το […]

[Λαβωμένες Ανάσες…]   Τα ταπεινά και τ’ ανθρώπινα που έχουν δέσει την ψυχή μας στα φύλλα τα μαβιά κάποιο γκρίζο χάραμα, προσπαθούν να κρύψουν την αδέσποτη γύμνια τους απ’τα μάτια των χυδαίων. Παραδομένοι στην βέβηλη ευτυχία, στην ηχώ της αποπλάνησης, στο σφιχταγκάλιασμα του άγριου πόθου, σφαλίζουμε τη σάρκα μας ατενίζοντας το νόημα της ζωής. Μείναμε […]

  [Σημάδια Ψυχής…]   Σημάδια ψυχής  μιας άλλης ζωής που δοκίμασε την πίκρα αδάκρυτη κι αλύγιστη. Άστεγοι πόθοι , λαχανιασμένοι από την απόγνωση χάνονται σε μονοπάτια απάτητα. Σημάδια που κρατούν σαν βάλσαμο το απόσταγμα της βουβής καρδιάς τους. Πληγές που προσπαθούν να γιατρευτούν καθώς γεύονται σταλαγματιές πόθων που φοβήθηκαν ν’ ανθίσουν. Σημάδια ψυχής ανεξίτηλα πλανώνται […]

Εκλιπαρώ για λίγο φως απ’τους διάττοντες πυρακτωμένα σώματα  που ακτινοβολούν κατά την πτώση τους …όποια κι αν είναι αυτή. Μια ψυχή θολή φιγούρα, στέκεται αόρατη αιώνες τώρα, στο κατώφλι του φεγγαριού. Χαμένη μέσα σε πρέπει μικροαστικά κι εφήμερα. Σμιλεμένη απ’το καλέμι του λιθοξόου χρόνου, υποταγμένη στις τάξεις της λογικής. Μια ψυχή παγιδευμένη στα ερείπια ονείρων […]