Δημήτρης Καρπέτης

Στο βάθος αχνοφαίνονται οι χτύποι της. Κύματα ελπίδας να γαντζώνονται απ’ της θάλασσας τα στήθια αναζητούν το νόημα της ύπαρξής τους. Κυματισμοί της καρδιάς που ξετυλίγουν αναμνήσεις. Ανέγγιχτη στο σκοτεινό βυθό αγκαλιάζει τις σκόρπιες πέτρες. Κυματισμοί, βαθιές σκέψεις με μοναδικό καταφύγιο το όραμα. Χτύποι καρδιάς αλμυρές σταγόνες σφηνωμένες στο χώμα.   Ο  Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε […]

Προσέχουμε της θάλασσας το αντιφέγγισμα καθώς το φεγγάρι χαμηλώνει. Στιγμές ελευθερίας, μπροστά τους να χάνονται όλα τα πλούτη του εφήμερου κόσμου μας. Νιώθω το αεράκι της ζωής να μας διαπερνά, πνοές που αγκιστρώθηκαν στα μέρη της καρδιάς. Χέρια που μοίρασαν ψωμί στους πεινασμένους, χέρια χαραγμένα με πόνους και ελπίδες χούφτες γεμάτες με ζωή για της […]

  Μανιασμένα κύματα χτυπάνε στις εσοχές της συνείδησης μου   διαβρώνουν το βράχο της σκέψης μου   τον ρίχνουν μέσα στο πέλαγος τον οδηγούν αλλού   μακριά από τα ύποπτα βλέμματα των σειρήνων.   Κόσμος γεμάτος αναστάτωση ανέξοδη κι εφήμερη   γεμάτος άγχος για καταξίωση υλική   που διαρκεί ελάχιστα μέσα στους αιώνες.   Ύλη […]

Ευχές θρυμματισμένες για το νέο που έρχεται, ευχές τραγούδια , που αγκαλιάζουν με ελπίδα τις καρδιές μας. Λόγια χωρίς πράξεις ομολογούν χωρίς να το θέλουν τη συνέχεια του μαρτυρίου… Επιβεβαιώνουν την ασταθή διέλευση μας μέσα στα μονότονα ευχολόγια των γιορτινών αλλά ανήσυχων ημερών μας. Λόγια κενά που απλώς σε καταξιώνουν λέγοντάς τα στις ευυπόληπτες κοινωνίες, […]

Μερεύοντας τα λόγια τα άγρια, χαϊδεύοντας τις ρωγμές στα χαμόγελα που χάθηκαν, πληγές μέσα στη νύχτα που απλά έχουν ματώσει. Ψυχικές διαδρομές που αυτοακυρώνονται βλέποντας το φάντασμα της σάρκας στον καθρέφτη της αλήθειας. Δρόμοι ζωής εκεί όπου οι θαμώνες του φεγγαριού νοσταλγούν τις θύμισες των χρόνων. Διαδρομές ψυχής που ξετυλίγονται καθώς η ακινησία απλώνεται στην […]

Κύματα συναισθημάτων που κατακλύζουν τα πέλαγα. Το αόρατο νήμα απλώνεται και ανεμίζει το κάθετί που τη ζωή μας έλαχε να καθορίζει. Προσπαθώ να ενώσω τις στιγμές, αυτές που ήρθαν κι αυτές που φύγαν. Όλα κρέμονται και ζωντανεύουν στο αόρατο νήμα της ζωής. Άργησες και γω ακόμα περιμένω οι φάροι κλείσαν και γω ακόμα θα προσμένω […]

Σπασμένες ζωές προσάναμμα στα κρύα βράδια. Πικρά στρωσίδια που καλύπτουν τις διόδους του μυαλού. Μια απόγνωση που ελλοχεύει την ώρα της γύμνιας μας. Ρίγη ξεχασμένα τα χνάρια της ψυχής μας. Μέσα στον ασκό των ανέμων κείτονται τα ακριβά χαμόγελα. Όταν τα χρώματα τελειώνουν η μέρα γέρνει και χάνεται σ’ έναν ορίζοντα κενό απ’ τα ουράνια […]

   Τα σωθικά μου φαγώθηκαν    από τους ανθρωποφάγους στυλοβάτες    της κοινωνικής μας γαλήνης,    πριν να προλάβω τις αχτίδες του ήλιου.    Υπέροχη η γεύση τους    όπως καταλαβαίνω    βλέποντάς τους πάνω μου    να δοκιμάζουν και να χαίρονται    με το φαγοπότι της καρδιάς.    Ανθρωποφάγοι των σωθικών μας    που […]

Χάραμα είναι μα εγώ δε ζω  χάραμα είναι, τα βλέφαρά μου ο ήλιος ήρθε για να ανοίξει  μα εγώ δε ζω. Νεκρό κουφάρι η ψυχή μου που σκυλεύθηκε και σύρθηκε  από τους “δυνατούς” ως λάφυρο  των παγωμένων προσωπείων τους.  Πετάχτηκε στο σωρό των υπολοίπων κουφαριών  εντός των τειχών της πόλης τους! Φαντάζουν υπερήφανοι για το […]

Ψηλαφίζουμε τις χαρακιές ενθύμια νοσταλγικά της σύναξης των παθών μας. Απλά σε ματώνουν τα περασμένα λόγια όπως τα σκουριασμένα παλιομάχαιρα. Μια ψυχή που κάθε βράδυ  σέρνεται ξυπόλητη, καθώς το σφύριγμα του ανέμου αναζητά τις χαμένες προσδοκίες. Προσδοκίες να τρέχουν ανάμεσα στα χαλάσματα της καρδιάς μας. Χαμένες προσδοκίες  που κομματιάστηκαν στα απόκρημνα βράχια. Οι ζωές όμως […]