Δημήτρης Καρπέτης

Κάποιος βυθίζεται στις νύχτες τις πικρές, δρόμοι ανηφορικοί μ’ αναπνοές μικρές. Θλιμμένα πρόσωπα που καρτερούν να ανασάνουν. Κάποιος ξαποσταίνει στην άκρη του δρόμου σιωπηλός μακριά απ’ τα μάτια του κόσμου. Πίσω απ’ τα παράθυρα στέκονται κρυμμένες οι ανταύγειες της ζωής. Κάποιος πέταξε τη μάσκα της μετριότητας, ένας άνεμος που άρχισε να διαλύει τα λάθη της […]

Καθώς η νύχτα χάνεται ακουμπώ την ανατριχίλα της ύπαρξης σου. Αγκαλιές κύματα σκεπάζουν νωχελικά μ’ αισθήματα κορμιά παραδομένα σε πόθους κι αμαρτήματα. Νοθεύουν το ασήμι της καρδιάς τους και πνίγονται από δάκρυα κρυφά, θηλιά πλεγμένα στο λαιμό τους. Μια σιωπή, ομίχλη που απλώνεται και ποτίζει τις σάρκες με λόγια ευάλωτα και χνώτα υγρά, ίχνη ερωτικά. […]

Νύχτα και μέρα μετρώ τους κρίκους της αλυσίδας περασμένης στο χέρι σαν κόσμημα, δώρο για τα χρόνια που θυσιάστηκαν στο βωμό των ισχυρών. Βαριές οι ώρες γεμάτες κόπο και ιδρώτα καμαρώνοντας τη λάμψη τους στον καυτό ήλιο. Ορίζοντας που φτάνει μέχρι την άκρη των κρίκων απαγορευμένος τόπος εκεί που το μάτι αναζητά τον ουρανό. Τόπος […]

Χνάρια της μνήμης που τα σβήνει ο άνεμος γλιστρούν και χάνονται στα μονοπάτια του χρόνου. Σφραγίζω τα μάτια μια στιγμή γαλήνης να ξεχύνεται απ’ τα βάθη της ψυχής. Στα παγωμένα σεντόνια σώματα που θρυμματίζονται ζητιανεύουν το χάδι, το άρωμα της ζωής. Ίχνη συναισθημάτων που στροβιλίζονται στο νου, απαλές πατημασιές στην άμμο να παρασύρονται απ’ τα […]

Τις στιγμές των δακρύων οι αναπνοές μας ακουμπούν την καρδιά. Μυστικά θαμμένα να καιροφυλαχτούν τις νύχτες, να ξεγλιστρούν από την παρακμή της ύλης. Ένας λυγμός, χάδι να σφηνώνεται καταμεσής του στήθους. Μυστικά που θάφτηκαν στα κελιά του χρόνου να βρυχώνται απ’ τα βάθη της ψυχής. Όνειρα που έχουν επιστρέψει στο μηδέν παραδομένα στον ίσκιο του […]

Μέσα στην καθημερινή παρωδία η ελευθερία καίγεται και ξεψυχά. Ξοδέψαμε το υστέρημα της ψυχής μας στις επιταγές της μοίρας, στους αδειανούς καθρέφτες, και σε άστρα νεκρά. Πρόσωπα ξεθωριασμένα αντικρίζουν τις θάλασσες που ολοένα ταξιδεύουν. Παραμερίζουν οι άνθρωποι στο ψέλλισμα των νερών, αφουγκράζονται τον απόηχο της νεανικής παρόρμησης, συνωμοτούν να συντρίψουν το σκοτάδι. Αναδυόμαστε μέσα στο […]

Αναλαμπή ζωής , μια οδύνη από πάθη αφανέρωτα να ξεψυχάει στα όνειρα. Ένα δίχτυ απλώνεται, παγιδεύει τους πόθους που δε χώρεσαν στα στήθη μας. Αναλαμπές στιγμών που πνίγονται απ’ τις κραυγές των ανέμων. Σκέψεις βαριές που αντηχούν στο σιδερένιο πια περίβλημα της ψυχής. Γυαλίζει ο ίσκιος τους καθώς παραμονεύουν τον απόηχο της καρδιάς μας. Φωτεινές […]

Περπατώ καταγής ανιχνεύοντας στιγμές στα χαμένα ξέφωτα του νου. Μακριά απ’ το γκρίζο όταν οι ψυχές ανθίζουν, τα πάθη μας που την αυγή μέσα στον άνεμο γυρίζουν. Ένα φεγγάρι μισό και φοβισμένο μαζεύει στάλα στάλα το αίμα, το ανατρίχιασμα, το φως. Τα πλοία δέθηκαν στον κάβο, το μαύρο πανί τους σκέπασε το φεγγάρι. Μια αστραπή […]

Συγκεντρώνω τις έννοιες μου σε δωμάτιο σκοτεινό ελάχιστο φως διαπερνά τις σκεβρωμένες γρίλιες δώρο από τα χτυπήματα των άγριων καιρών εδώ και χρόνια. Χαμένος σε σκέψεις που δε συμβαδίζουν με τις κοινότυπες υλιστικές αγωνίες μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει έχοντας σαν μόνη έννοια το χρήμα και την αναρρίχηση της με κάθε τρόπο στη λεγόμενη ελίτ. Στην […]

Στα βράχια της σιωπής η ζωή κατρακυλά και φθείρεται. Υποθηκεύουμε τις κηλίδες του αίματός μας για να κρατήσουμε τα ανθισμένα ροδοπέταλα. Κουβαλάμε το χρόνο ξοδεύοντας την άμμο του σ’ έναν χορό αλλόκοτο με τις Σειρήνες που μας καλούν ακόμα. Τα βήματα μας χάθηκαν μέσα στο θρόισμα του χιονιά. Μια διαδρομή ζωής που σημαδεύτηκε με φεγγάρια […]