Δημήτρης Καρπέτης

Στην καταχνιά της θάλασσας, εκεί μέσα στο όνειρο αγγίζουμε τους αναστεναγμούς της ηδονής. Ένας κόσμος επιρρεπής στην ασφυξία να πεθαίνει στη σκήτη των ονείρων του. Μπροστά μας να περνά η νύχτα αναλαμπές μνήμης που γλιστρούν κάτω απ’ τα μάτια μας. Ένα δάκρυ που ξεχείλισε, μια απόγνωση που τις ψυχές διάβρωσε, να ταξιδεύουν καταμεσής στο πιο […]

Λείπουν οι στιγμές της αλήθειας. Το προνόμιο της αγάπης χάνεται, παγώνουν οι σταγόνες της στα σκοτεινά τοπία. Μια ψευδαίσθηση ζωής να φτάνει μέχρι το κόκκαλο. Φθονούμε την ώρα της περιφρόνησης τους ψίθυρους της ανθρώπινης ανάγκης. Τα κλωνάρια του χρόνου συμπλέκονται, ο άνεμος κινάει το νήμα του. Κύματα παρασύρουν τις ωχρές αγάπες, προσφέρουν ένα ναυάγιο ακόμα. […]

Άρωμα ζωής εκσφενδονίζεται στα ανατέλλοντα φεγγάρια. Μένουμε ανάπηροι απ’ τις πληγές των παρελθόντων χρόνων. Αντέχουμε τη γύμνια του κορμιού σφαδάζοντας ψυχικά ανήμποροι. Ρίγη ψυχής αγκυλώθηκαν στο πέρασμα κυμάτων στεγνών, πνοές πνιγμένες στη φθορά. Άρωμα λιτό ποτίζει τα στήθη, μύρισε άνοιξη στην παγωμένη λήθη.   Ο Δημήτρης Καρπέτης εργάζεται σε Δημ.Υπηρεσία από το 2000 και κατάγεται […]

Μιλώ στους καθρέφτες παραδίδω το σώμα μου και μένα στο φως. Ζήσαμε φορώντας τη μάσκα, θεατρίνοι, υποδυόμενοι τα συναισθήματα που βγαίνουν απ’ τα σπλάχνα μας. Στα βουνά που σηκώνονται οι ομίχλες τα πρωινά, η ψυχή μας ταξιδεύει, προχωρά, ανάμεσα στις γοερές κραυγές που πλανώνται στον αέρα. Αν αφαιρέσεις τη μάσκα θα κομματιάσεις την τυχαία βεβαιότητα […]

Ελάχιστα τα εχέγγυα για να προσεγγίσουμε την υπέρβαση. Στον ουρανό ‘μείναν πια τα φεγγάρια με μια θηλιά στο λαιμό, να αχνοφέγγουν. Στον καιάδα πετάχτηκαν οι ατέλειες της αγάπης και η αδύναμη εκδοχή του ήλιου. Ελάχιστη η βεβαιότητα που διαχέεται στο σκοτάδι, πως το χάραμα θα ξεπεράσουμε τα όρια. Τεντώνω τη σκιά μου για ν’ ακούσω […]

Το δάκρυ βαθαίνει, διαβρώνει τις ψυχές. Καταμεσής του πιο όμορφου τοπίου χάθηκαν οι ίσκιοι μας. Έγειραν πάνω στην κατάπτωση. Η ψυχή μας σε πλήρη ανακωχή αγνοεί την καθαρότητα των αιθέρων. Δανείσου λίγες σταγόνες ζωής για να νικήσουμε την ερημιά μας. Καθώς κατεδαφίζονται τα όνειρα κρατώ τις εικόνες που αναδύονται απ’ τα υγρά μου μάτια. Ακόμα […]

Ακολουθώ την πορεία του ανέμου, βουλιάζω στης μοίρας τους κανόνες. Ακολουθώ το αεράκι που αγκαλιάζει τους ιδρώτες μας καθώς ξεδιπλώνεται το νήμα του χρόνου. Μια πορεία ανέμου που στιγματίστηκε απ’ τα φθαρμένα σύμβολα της ανθρώπινης ανάγκης. Μια ζωή που στο τέλος τσάκισε απ’ τις ριπές των ανέμων γαντζωμένη στα μισοσκόταδα. Σκιές που αγκαλιάζουν τη νύχτα […]

Μέσα στο μόχθο των αιώνων η ψυχή περπατά στις κορυφές. Υποψίες από φως ατενίζοντας το ανύπαρκτο όνειρο. Έχοντας απαρνηθεί την ύπαρξή μας κουρνιάσαμε στα απόσκια της γης. Δεν ταιριάζει ο θρήνος στα κύτταρά μας καθώς απλώνεται το γκρίζο. Πέρασε στο λαιμό σου το περιδέραιο της αγάπης που σου χάρισαν τα μαύρα μάτια. Μέσα στο μόχθο […]

Μια καρδιά που καλπάζει μέσα σ’ ένα τοπίο γεμάτο καταιγίδες, μέθυσε με το άρωμα της βροχής καθώς αυτή ακουμπά το χώμα. Παραδοθήκαμε άνευ όρων στις προσταγές του εφήμερου, βαλτώσαμε με βήματα μεγαλοπρεπή σε όνειρα λασπωμένα, απόρροια μιας βροχής που συνεχίζει ανεξέλεγκτη. Πάθη σιωπηλές κραυγές στη ματωμένη μνήμη μας να νοσταλγούν το τέλος τους. Τα τρόπαια […]

Χλωμά τα χείλη των ψυχών που ξεστράτησαν. Η βροχή που πέφτει κάλυψε τις λέξεις που καρφώθηκαν στο σώμα τους. Το αίμα κόκκινο μελάνι διαγράφει τα λόγια που ξεχάστηκαν. Χλωμά τα χείλη αναζητούν δροσιά στα ρυάκια της βροχής που συνεχίζει ανελέητα. Άγουρες και συνάμα άηχες οι λέξεις που έχουν ξεστομίσει στα τόσα χρόνια, στα χρόνια που […]