Δημήτρης Καρπέτης

Απολαμβάνουμε τις αμυχές της νοσταλγίας, οι πνοές της απουσίας δένουν τις νύχτες. Μας αγκυλώνει ο οργασμός της καθημερινότητας, στα δάκρυα έχουμε πετάξει την ανυπαρξία του εσωτερικού μας κόσμου. Αναρριχόμαστε στης μοίρας τα σκαλιά με την ψυχή στο στόμα. Για λίγες μόνο στιγμές ανοίγει η πόρτα  της ευδαιμονίας. Το σκοτάδι καλπάζει αφήνοντας μαύρες κορδέλες στα αβαθή […]

Ατενίζουμε το θαμπό φως, τον άγνωστο βυθό, τα λουλούδια στο βάζο μαραμένα να ικετεύουν για λίγο νερό. Ασθμαίνοντας ταξιδεύουμε μέσα στις νύχτες, ο φόβος αποξένωσε τις ανάσες, το χαμόγελο στα μάτια μας. Μεσουρανούν τα συναισθήματα σπίθες στης ψυχής τα άδυτα. Αυτοσχεδιασμοί στον έρωτα, μια στάλα θηλυκότητας αρκεί για να χωρέσει τα αδιέξοδα χρόνων.   Ο […]

Προσχήματα, υπεκφυγές  ένας λυγμός που πνίγει.  Θρυαλλίδες ελπίδας  εισβάλλουν στα πεπραγμένα. Παράθυρο στο κενό,  κλειδί μες στο σκοτάδι  μία σταγόνα αίμα. Περιφέρουμε το σκονισμένο προσωπείο σε μια αιωνιότητα νωθρή. Στην τρικυμία της ζωής, στα υγρά δωμάτια, δευτερόλεπτα ονείρων αρκούν για να μας θρέψουν. Οι θρυαλλίδες φεγγοβολούν, ταράσσουν όλα τα στάσιμα.   Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε […]

      Έγκλειστος σ’ ένα δωμάτιο κενό       ένας θνητός καταβροχθίζει το χάος.       Απαγορεύοντας την επαφή,       εξαντλημένοι από τις παραισθήσεις,       οι ανάσες μας αιωρούνται       εκτεθειμένες στο φόβο.       Τα μάτια ιχνηλατούν       τον αντικατοπτρισμό της άνοιξης,     […]

Στεκόμαστε χωρίς ομπρέλα στην καταιγίδα, χωρίς ομπρέλα στην επιδημία ενός κόσμου εφήμερου. Μολυσμένοι απ’ τα συναισθήματα ξεπερνάμε τα όρια. Ακρωτηριάζουμε τις αμόλυντες σκέψεις, προσμένουμε τις χαμένες νύχτες. Τις νύχτες ανασταίνονται τα βλέμματα οι φωνές λικνίζονται στην άβυσσο. Τα χέρια σφίγγουν τα κορμιά οι ανάσες πνίγονται, μια ευχαρίστηση να μουδιάζει την κάθε τους πτυχή. Η νύχτα […]

Περπατώ πάνω στα κύματα του ήλιου λίγες σταγόνες αίμα κατρακυλούν το χάραμα στα συντρίμμια των γυάλινων κόσμων. Οι άκρες των ματιών αναζητούν τα άστρα, επαιτούν τον ουρανό για λίγα ψίχουλα ελπίδας, ανάγκη επιτακτική. Ακούμε τις φωνές των πνιγμένων αντικρίζοντας ένα άδηλο αύριο. Τα χορτάρια της θλίψης καίγονται, όνειρα θωπεύουν το κρησφύγετο της καρδιάς. ◊ Ο […]

Κάτι έγινε, ακούγεται από μακριά η κλαγγή των όπλων, οσμή ανθρώπου νεκρού ζωντανού που έδωσε το αίμα του για μια ιδέα ο άνεμος φέρνει κατάματα. Κανένας δε σήκωσε το λάβαρο που κράτησες για χρόνια, κανένας δε σε τίμησε που πρόσφερες το είναι σου γι’ αυτούς τους φοβισμένους. Αδιάφοροι, ακόμα στέκονται και κοιτούν να ‘ρχονται κατά […]

Αναπνέω φως, τις στάλες του ήλιου καθώς φωτίζει την άβυσσο. Ένας ορίζοντας στενός μουδιάζει τις φωνές των σπαραγμών. Τη νύχτα οι πληγές ανασταίνονται λιώνουν οι ανέμελες μέρες. Στη μέση του χειμώνα τα άκρα μας αγγίζουν τον πάγο κρύβονται οι ευωδιές στης απόγνωσης τα υγρά κελιά. Αναπνέω φως, όταν τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν τις νύχτες διαβαίνοντας τους […]

Κεντημένα στον καμβά τ’ ουρανού τα πορφυρά φεγγάρια. Καμιόνια φορτωμένα με τους μόχθους μας κυλούν στις ράγες της ζωής. Χάρτινοι κόσμοι αδειάζουν πάνω μας τις τελευταίες αγκαλιές. Εξανεμίζομαι σαν φιλί, σαν κηλίδα νοσταλγίας πεταμένη στο πάτωμα. Απαλύνω τις στιγμές αιμορραγώντας, περπατώ πάνω στα ρίσκα των χρόνων. Παλεύω με το μαρτύριο μιας επανάστασης ξεχασμένης, καθώς στενεύουν […]

Υπομονή, σιωπή η ελευθερία ξαποσταίνει το βράδυ στο κατώφλι μου. Μια μικρή ηλιαχτίδα ξεπηδά τη χαραυγή. Υπομονή, σιωπή θα εξαγνίσει τους παλμούς στα στήθη μας. Στο κατώφλι στην άκρη του κενού ματωμένα τα αργύρια της προδοσίας μένουν πεταμένα. Η ελευθερία λιώνει τα εφήμερα δοκιμάζει τις αντοχές μας. Τυλιγμένη η κόρη με χιτώνες λευκούς περιμένει το […]