Δημήτρης Καρπέτης

Αινιγματικές φυσιογνωμίες που σε γεμίζουν ψέμματα και πρόσκαιρη ευτυχία αινιγματικές φυσιογνωμίες που σου προσφέρουν απλόχερα τα λάθη και τη δυστυχία άκαιρες απρόβλεπτες οι σκέψεις τους… σου δίνουν τον ψεύτικο τον ήλιο που σε καίει. Ανίκανες να δώσουν λύση χωρίς να έχουν την σωστή την κρίση για τον κόσμο που κρέμεται απ’ τα χείλη τους…! Ανεύθυνος […]

Να σφίγγεις το χέρι του άλλου μια Κυριακή απόγευμα, να ανασαίνεις της έξαψης την τρικυμία. Ότι αγγίζω ματώνει ρουφάω το αίμα απ’ τις χαρακιές, έτσι ποτίζω τα στεγνά μου χείλια. Τι κι αν  παραμονεύει ο θάνατος εμείς ανταλλάσσουμε ματιές, μεθάμε με της θάλασσας το κύμα. Με χιλιόμετρα φαντασίας προσπαθώ να συρθώ, να κρατηθώ, μέσα στο […]

Ο ήχος της λάμας ενός μαχαιριού φτιασιδωμένου με εφιάλτες θολερούς καρφώθηκε σε μια καρδιά που κρατάει μέσα της δάκρυα και λυγμούς πίκρες, χαρές κι ανασασμούς. Αδιέξοδοι οι δρόμοι της νύχτας φιλοξενούν τις στάλες των ματιών μας. Μια φιγούρα που έρπει η θλίψη αναμένει ν’ ανταμώσει κάποια σημάδια ευτυχίας. Οι ώμοι γέρνουν απ’ τα δυσβάσταχτα χρέη […]

Θυμωμένοι ακόμα οι αγέρηδες αγνοούν τα δάκρυα που τρέχουν στον καμβά της ζωής. Αλλοπρόσαλλα συμβάντα καθορίζουν τις στιγμές μας. Στα όμορφα τοπία υψώθηκαν τα κάγκελα της άρνησης. Αναζητούμε τη χαμένη μας γη με χέρια ανασηκωμένα και τυποποιημένες ικεσίες. Μέσα στις παλάμες μας τριγυρίζουν οι πράξεις που δε έγιναν, που απλώς χάθηκαν ανάμεσα στα ροζιασμένα μας […]

Το ποδοβολητό στο νήμα του χρόνου συνεχίζεται. Οι αυτόχειρες των συμβιβασμών κείτονται στα λευκά τους σεντόνια. Κατά “συνθήκην” έρωτες ιριδίζουν σ’ ένα φως χλιαρό κι απόκοσμο. Με βουλοκέρι σφράγισαν τις χαμένες ανάσες και το πέταγμα στον έναστρο ουρανό. Στο λατομείο της καρδιάς το αίμα τινάζεται, ομολογεί αλήθειες. Ακολουθώ την τρικυμία, το φτερούγισμα της ψυχής, την […]

Ξεφυλλίζω τον κόσμο, η σιωπή τρυπάει τα άδεια δωμάτια, μουδιάζει το σώμα. Μέσα στα φθαρμένα ρούχα κρύβονται οι αναμνήσεις. Το εκμαγείο της καρδιάς φορά τον άνεμο, τη θάλασσα το παραλήρημα των συναισθημάτων. Στα μάτια αντικατοπτρίζεται το χάος, κατασταλάζουν οι τρικυμίες χρόνων. Με τα χέρια στις τσέπες ζω την πολιορκία της ψυχής.   Ο Δημήτρης Καρπέτης […]

Αντικρίζω τη θλίψη των ημερών ένας συμβιβασμός στα όρια του κελιού μας. Οι όμορφες στιγμές εξασθενούν κρέμονται στα μπαλκόνια. Καταπίνω το μάταιο, μια γεύση σιωπής να πλανιέται στο άδειο από ηδονή σώμα. Εξασθενεί η ψυχή , ασταθής ατενίζει το γκρεμό. Χειροκρότημα ηδονικό για τις αισιόδοξες στιγμές που κάθε τόσο αναβλύζουν, για τα λουλούδια της Άνοιξης […]

Θολή εικόνα που βρυχάται μέσα απ’ τα έσχατα της φθοράς μας. Κείτομαι καταμεσής του δρόμου, μια μαχαιριά να διαπερνά το πεπρωμένο μου. Ανάμεσα στις ωδίνες του χρόνου ξεστρατίζω γυμνός, παραδομένος στην ηδονή ένα κατάλοιπο ζωής που ακόμα κυλά μέσα στις φλέβες μου. Θολή εικόνα που χάνεται στην ομίχλη των συναισθημάτων. Η λήθη σκεπάζει το κορμί […]

Αγωνιώ για τις στιγμές που φύγαν, με ανοιχτά χέρια ικετεύω να νιώσω την έκσταση του άγνωστου. Αντηχούν τα λόγια των καλοθελητών αυτών που παρασιτούν και ευημερούν στο πλάϊ μας. Υπομένω τη γλοιώδη υφή των λόγων τους ώσπου να ‘ρθουν τα ουράνια τόξα. Αντιστέκομαι στις άκρατη χλιδή μιας ευτυχίας εφήμερης. Η ψυχή μου γέμισε συναίσθημα πλούτη […]

Αγκιστρώνομαι στα ακροτελεύτια λόγια των συνειρμών μου. Επιπόλαια η θλίψη μπρος στα γεγονότα, οι «μικροί» θεοί έτσι καθόρισαν την τύχη μας. Μια προσπάθεια να αγγίξουμε το ιδεατό, αγώνας συνεχής μέσα στον κυκλώνα της ζωής. Τα ερείπια που μας περιβάλλουν αυξάνονται, απόρροια μιας καταιγίδας που συνεχίζεται και εισχωρεί στο είναι μας. Η ελευθερία του νου λιθοβολείται […]