Δημήτρης Καρπέτης

Ξενυχτώ ανήμπορος, ανασαίνω δύσκολα σε έναν ουρανό φιμωμένο εκτεθειμένο στις παρανομίες των σπάταλων ψυχών. Το σχήμα της ζωής γκριζάρει, μια πλήρης περιστροφή ανανεώνει τον κύκλο της. Απαγορεύονται οι μεταμεσονύχτιες επαφές εκθέτουν την αξιοπρέπεια του μέλλοντος. Για λίγα δευτερόλεπτα έκθαμβος μένω μπροστά σε δυο κορμιά αποκαμωμένα από την εισβολή της ματαιότητας.   Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε […]

την προσωρινή συνήθεια του χρόνου κολυμπώ γυμνός, κατεβαίνω στο βυθό απομεινάρια ονείρων αφημένα στο τέλμα του πυθμένα ξεχασμένα. Φυλλορροούν οι κανόνες της ζωής, οι χρησμοί των παθών καθόρισαν το σχήμα της πραγματικότητας. Στην επιφάνεια του χρόνου μια ησυχία απλώνεται, καθώς αναδύομαι το φως χάνεται στα βάθη .  Ανάσα ύστατη  πριν να χωθώ στη δίνη  των […]

  Ξημέρωσε δεμένος χειροπόδαρα ακόμα απ’ τη βία των ‘επιφανών”. Ένα κορμί έρμαιο στις εμμονές τους. Μια καρδιά που δεν πρόλαβε να νιώσει τους παλμούς της. Κείτομαι πια καρφωμένος στο σκοτάδι που μας έταξαν, ένα βήμα πριν το χάος. Σιωπηλός πια όπως το ήθελαν να αντικρίζω την καταχνιά των καιρών . Ντυμένος με το θάνατο […]

Καταλαγιάζει η ψυχή αδιαφορώντας για τις εμμονές. Το καρκίνωμα του ρομαντισμού επιμένει, απτή απόδειξη ενός κορμιού που σέρνεται στο τέλος του. Στα στέκια της προκυμαίας υποδύομαι ένα σώμα με συναισθήματα αλλόκοτα, να κυλά στα στήθια η σκιά του ιδρώτα, να χορταίνει με τον οργασμό των κυμάτων… να ομορφαίνει ζώντας την εξαίρεση στους κανόνες.   Ο […]

Μια παλινωδία να με διχάζει, οι προηγούμενες ζωές βούλιαξαν στους ωκεανούς των συστολών. Ονειρεύομαι την απουσία σου , τα χείλη να ζωντανεύουν το ανατρίχιασμα του κάθε μέλους των σωμάτων μας. Οι τελευταίες ανάσες ένα βήμα πριν την έξοδο κινδύνου. Μείναμε αναίσθητοι ακούγοντας την τελεσιδικία των συναισθημάτων, κλεισμένοι στις παρενθέσεις που ανοίχθηκαν και σφιχταγκάλιασαν τους παλμούς […]

Χωρίς φωνή, χωρίς πνοή ο κόσμος στέκεται σ’ ένα παρόν άδειο. Οι θύμισες χαμένες στην ομίχλη. Σώματα απομεινάρια εισπνέουν τις τελευταίες σταγόνες της ζωής. Λόγια κι αναμνήσεις, μας γέμισαν ουλές βαθιές. Ακολουθούμε τον ίσκιο της γυμνής μας ψυχής. Τις νύχτες κουρνιάζουμε στο φως της φαντασίας , δραπετεύουμε απ’ το κελί των αναμνήσεων, κρυφές αναπνοές που […]

Μ’ αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε, να σέρνω το κορμί μου πάνω σου, γυμνοί κι δυο ,αληθινοί. Να τρώω τα στήθη σου, να βυθίζω τον ανδρισμό μου στις συγκλονιστικές καμπυλότητές σου. Απόλυτα χαμένοι στην έκσταση, ένας ιδρώτας, μια ανάσα, μια πνιχτή κραυγή καθώς εισχωρώ μέσα σου από όλες τις διόδους του κορμιού σου.   Ο […]

Τ’ αστέρια ψυχορραγούν στο αδιέξοδο της λογικής. Το αίμα των αισθήσεων καταστάλαξε στους τόπους της καρδιάς, ένα αντίδοτο στο φόβο και στο θάνατο. Μια ανακούφιση πραγματική το άρωμα στα χείλη σου. Τα προσχήματα σωπαίνουν πια μπροστά στην έκσταση. Όταν ξυπνώ γυρνώ το χρόνο πίσω, κάθε λεπτό που περνά ακούω τη ζωή να κροταλίζει καθώς εισχωρώ […]

Το πλεόνασμα των αισθημάτων σβήνει τις απαγορεύσεις, στεφάνια κατρακυλούν στον ουρανό, η ένταση των ανασασμών κατασπαράζει το φόβο. Αφουγκράζομαι τον ιδρώτα στο μέτωπο, οι σταγόνες του ξεδιψούν τα ανεκπλήρωτα της ψυχής. Μέσα στο πλήθος που χειροκροτά χάνονται τα αδιέξοδα τόσων πολέμων. Η ματαιότητα μια συνήθεια χυδαία που δεν με αφορά, ξεπλένω το πεπρωμένο μου με […]

Στα κύματα των παθών οι συστολές γκρεμίζονται. Είμαι τρωτός στις ψυχομαχίες . Πεθύμησα να περπατώ στη βροχή, ν ‘ανατριχιάσω καθώς θα βαδίζω στο βωμό των αισθημάτων. Τα χείλη σκύβουν μετά την καταδίκη απομένει  μια γεύση πικρή , κάνει τις στιγμές να σωρεύονται στα σφιγμένα  χέρια. Το συρματόπλεγμα απλώνεται, καθώς το κορμί πορεύεται στο αδιέξοδο, στο […]