Δημήτρης Α. Δημητριάδης

Η εξίσωση της ανάβασης Είμαι ένας άνθρωπος κλεισμένος στις ίδιες πάντα εικόνες που θα πει κατάμονος έζησα χρόνια. Είμαι ένας άνθρωπος λαχανιασμένος τραυματιοφορέας πληγωμένων πουλιών που θα πει άπειρες φορές κάηκα απ’ τη φλόγα και την πυρά ένας άνθρωπος πολλών προσευχών βλέποντας το φως κάτωχρο τεφρό – μια ατέρμονη νύχτα – που θα πει ταξίδεψα […]

Να σε σηκώνουν τα πουλιά Νοέμβρης κι εσύ να διασχίζεις πρωί την Εγνατία μ’ έναν ήλιο απρόσμενο αφήνοντας πίσω σου την Κατερίνη. Άδειος ο δρόμος να αιωρούνται πλατανόφυλλα πάνω απ’ το λευκό σου Corca σαν λέξεις στον αέρα να πετούν στη χειμωνιάτικη λιακάδα σαν ομορφιά που αγαπά να φανερώνεται σε πάνινες λεωφόρους κι όλα να […]

[Και μίτος ουδείς] Με τον καιρό σκουραίνουν τα πράγματα ασφυκτιούν βαραίνουν τα λόγια σωπαίνουν όσοι αγάπησαν. Κάθε πρωί ξεκλειδώνεις την πόρτα φεύγεις κι είναι ίδια η μέρα. Τώρα στεγνός τριγυρνώ σε νταμάρια πυροβολεία και χάσματα φύλλο που τρίβεται πριν έρθει ο καιρός του με πνιγμένη φωνή σαν φανάρι στην ομίχλη. Τώρα πια δεν μπορώ να […]

[Πάνω σου γαντζώνω την ψυχή μου] Έξαλλη νύχτα ανεξιχνίαστη στοιχειωμένη από αρματωμένα φαντάσματα κι αιματηρές κληρονομιές φορτωμένη ερωτευμένα ξωτικά ματωμένα φεγγάρια και σελώματα   ανικανοποίητη νύχτα η ανάσα μου δίχως αντοχή δίχως αιχμή λυγίζει ξεριζώνεται δεν υπάρχει πια φόβος ένας τρόμος μονάχα ορμά με πιάνει απ’ τα μαλλιά με σέρνει παιανίζει τα εμβατήριά του διατυμπανίζει […]