Γιώργος Καφετζής

Ίσως οι αποστάσεις μεταξύ ανθρώπων είναι που της επιτρέπουν να διατηρεί τις ψευδαισθήσεις της ακέραιες, αλώβητες. Κάπως έτσι και διαρκώς αναμεταξύ τόσων όσων, διασχίζει μονόδρομους διαθλώμενη: διάγει ζωή θανάσιμα ανιαρή για άλλους μα εξόχως ενδιαφέρουσα για την ίδια, μια συνθήκη μυστηριωδώς αναγκαία και ικανή για κοινό παρονομαστή αδιάλυτης διαίρεσης. Οι συνθέτες λέξεις κοστίζουν ακριβά μα […]

Ή αλλιώς, της φρουράς το φλουρί. Κάθε που η ημέρα τελείωνε, εγώ κινούσα νήματα και διέσχιζα δρόμους, ο τυχαίος περίπατος ενός στη μέθη εθισμένου. Ενώσαμε τελείες με γραμμές μα δεν καταλάβαμε τίποτα, εσείς νομίζω θα καταφέρετε καλύτερα. Ταξιδέψαμε πολύ στο χρόνο, λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω από εσάς. Στο τέλος, στο χώρο, ανταμώσαμε. Σώζομαι σημαίνει […]

Ο Γιώργος, γεννηθείς στην Καβάλα, συγγραφέας επιστημονικών δημοσιεύσεων και πεζογραφημάτων, λάτρης και περίτεχνος χειριστής του λόγου. Ο Γιώργος σπούδασε Ιατρική, Ψυχιατρική και Νευρογλωσσολογία, μα έμαθε πολλά από εσένα, και συνειδητοποίησε, έπειτα από χρόνια πολλά, πως κατά την αναμονή ανυπομονεί σε λάθος αποβάθρα. Άφησέ με λοιπόν να σου διηγηθώ μια ιστορία, η οποία. Χάρη σε ένα […]

– Πώς θα ξεκινούσες μια ιστορία; Αν και είναι σίγουρη πως η ερώτησή του δεν απευθύνεται στην ίδια, την πιάνει εξ απήνης. Σηκώνει ακαριαία το βλέμμα της από το κείμενο ελπίζοντας να αντικρύσει το δικό του, καρτερικό και ατόφιο, όπως τη στιγμή της πρώτης γνωριμίας. Φευ. –Χμ δε ξέρω, μα ενδεχομένως να μην έχει σημασία, […]

Αποφασισμένος απόψε ο άνεμος, λυσσομανάει και θερίζει. Μου θυμίζει τα πνευστά του Sexton και τις πελώριες, ατελείωτες μωβ κουρτίνες της σκηνής του κινηματογράφου πίσω του. Τρεις του Σεπτέμβρη, μερικές ριπές χρόνου πριν σε γνωρίσω, σε μια πόλη που έμελλε να στοιχειωθεί. Ή μάλλον να δεις που στοιχειωμένη ανέκαθεν υπήρξε, απλώς απέμεινε για τα διαδικαστικά η […]

Με το συνεχές κατακερματισμένο ένα πολυπόθητο μέλλον δε διαφαίνεται πουθενά. Ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Αναμφίβολα, αν αδυσώπητα παρέλαυνε εμπρός, ο χρόνος θα προσέφερε περισπασμούς θα κολάκευε τη ψαθυρότητά μου, ένας μετρονόμος προσαρμογής στη δική σου αναχώρηση. Αλίμονο, πού τέτοια πολυτέλεια. Έπειτα της αναπάντεχης εξόδου σου οι σκέψεις αναδύονται μελανιασμένες αδράνεια μιας ζωής νωτισμένης σε χρόνο […]

Βάλε μου λίγη μουσική. Κι αν όχι, τουλάχιστον γράψε μου μια αράδα λέξεις, χόρτασα από εικόνες και οθόνες. Να τις σεβαστείς, να τις διαβάζω, να μου ανοίγουν την πόρτα και να είσαι κήπος άγριος και άγαρμπος. Να χαμογελάω όσο θα πέφτω. Σε μια πραγματικότητα με τις εκκλησίες κλειστές, θα επιτρέπεται αναμφίβολα να ασπάζεσαι πίνακες στα […]

Εκκωφαντικά Εξώκειλα Σκόπευε να καταφέρει πολλά. Να ακούσει ιστορίες ανθρώπινες, και να τις μεταφέρει ατόφιες πλην ανάκατες, απρόσωπες, καθολικά πλεγμένες με δικές του ερασιτεχνικές κριτικές μουσικών κυκλοφοριών. Ήθελε να μεγαλώσει και να γίνει μπάρμαν. Η ζωή ωστόσο έχει άλλα σχέδια, και αυτός, αυτός δυστυχώς το συνειδητοποίησε νωρίς. Έκτοτε αγοράζει αδιάβροχα ημερολόγια και τα αφήνει να […]

Όταν μου ζητηθεί να συνοψίσω την πολιτεία μου σε ένα τετριμμένο μα αυστηρά προσωπικό απόφθεγμα, αναντίρρητα θα καταφύγω στο εξής: “Η όραση, όπως και η ζωή, είναι υπέροχη.“ Πώς είναι δυνατόν στο βάθος του οφθαλμού και σε μερικά χιλιοστά χώρο να στριμώχνεται και να λειτουργεί ένας εγκέφαλος, υπεύθυνος για την αίσθηση, την κωδικοποίηση, και τη […]

Χωρίς να μπορώ να εκτιμήσω τον αντίκτυπο στη ψυχολογική μου υγεία, έχω καιρό να γράψω. Ίσως οι λέξεις μου παραμεγάλωσαν Σταύρο, και ούτε καν βιβλίο δεν μπορεί πλέον να τις εκπορνεύσει σε μια απέλπιδα ύστατη ατίμωση. Ίσως από την άλλη βέβαια απλώς να κουράστηκα να συγκινώ τη μνήμη μου κάθε φορά που προσπαθεί να ξεχάσει, […]