Φεύγουν τα νιάτα και σκορπάνε στην ξέρα και στη λησμονιά κι αυτοί, τον πόνο τους μετράνε, δεμένοι στο άρμα του φονιά… Λαύρα που στέγνωσε τα χείλη, δίψα που στοίχειωσε το στόμα, κει που ξυπνούν ξανά οι θρύλοι, στου παιδεμού το άγιο χώμα. Ηλιοκαμένοι και λιτοί με αίμα γράφουν ιστορία, σαν να ‘ναι άλλοι κι όχι […]
