Γιώργος Αναστασόπουλος

[Μη φεύγεις] Νύχτα κι αυτή, πίσω με γεροντικές συνήθειες. Το τσάι βράζει κι εγώ ξεφυλλίζω τις σελίδες μου… βήχω. Αισθάνομαι το πνευμόνι να ματώνει και μου προκαλεί δυσφορία. Η βροχή δεν κατάφερε να ξεπλύνει τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Οι απουσίες συσπειρώθηκαν μπρος μας και γύρω μας, να μας θυμίσουν την ύπαρξή τους. Σου είπα μη φύγεις, […]

[Πανσέληνος στο Σμόλικα] Στριφογυρίζω με δυσκολία αναζητώντας μια θέση βολική. Ρίζες και πέτρες τρυπούν την πλάτη και τα πλευρά. Μια ανόσια έλξη ταλαιπωρεί το νου, θέτοντας ανούσια διλήμματα. Παρουσίες και απουσίες σε μια στιγμή γίνονται ένα. Νομίζω ότι ξημέρωσε και κάνω να σηκωθώ. Κάνω λάθος! Το φως δεν είναι της αυγής, τούτη η νύχτα είναι […]

[Ραγισμένη καρδιά] Λησμόνησες πια τις χαρές τις ζωής, τους έρωτες, τα παιχνίδια και τα χάδια, θαρρείς πως έκλεισε αυτός ο κύκλος, κι όμως είσαι τόσο νέα ακόμη, σαν δροσερό αεράκι φθινοπωρινής αυγής, καταδικασμένο να μην ανταμώσει το λίβα της δικής μου καρδιάς. Δεν τελείωσε τίποτα, είναι πολύ νωρίς για να το ισχυριστείς. Ο δρόμος έφτασε […]

[Άγριο Τοπίο]   Μια σακούλα σκουπίδια, αξίζει περισσότερο από δέκα ζωές, μετρημένες στα δάχτυλα κι ας πιάσανε στο τέλος χιλιάδες. Σπασμωδικές κινήσεις σε ένα τοπίο εκφυλισμού και σήψης. Δε νοιάστηκε καημένε ποτέ, ποιος τελικά θα ζήσει. Κέρασμα θανάτου που έρχεται με πολλούς τρόπους. Σύγχρονα καμίνια που τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες. Ναζιστικές θηριωδίες σε αργό τέμπο, […]

[Σύγχρονος τρόπος ζωής] Η ζωή έγινε μια σειρά αυτοματοποιημένες κινήσεις χάθηκε κάθε ελπίδα για κάτι σπουδαίο. Το χώμα έγινε σκόνη και κάλυψε τα πάντα. Ελπίδες της μεσαίας τάξης για κοινωνική ανέλιξη, οι ψυχές μας εγκλωβισμένες σε επίγεια φυλακή. Τα κορμιά τις περιορίζουν η όρεξη τρέφεται από την ελπίδα, χαμένη κι αυτή. Το παράθυρο έβγαλε κάγκελα, […]