Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης

Καίτοι παραμένω λάτρης της φράσης ῾῾Ο Μάκμπεθ σκότωσε τον ύπνο᾽᾽, και ακούω ξανά και ξανά το Rust Never Sleeps, και είχα επινοήσει (και εφαρμόσει) σε συνθήκες πιεστικές (καμία σχέση με τον τωρινό ζόφο, βέβαια) το ηρωικό κατενάτσιο πρόγραμμα 10 ώρες εργασία / 5 ώρες διάβασμα / 5 ώρες κραιπάλη / 4 ώρες ύπνος, κάθε φορά […]

Το γεγονός ότι ήσαν οπαδοί της φράσης ῾῾Φιλημένοι Φίλοι Φιλήθηκαν᾽᾽, της φράσης ῾῾Η Ευγένεια της Κωμωδίας μας᾽᾽, της φράσης ῾῾Εξάλλου εκείνοι που πεθαίνουν είναι πάντα οι άλλοι᾽᾽, της φράσης “When I am talking about the weather I know what I am talking about’’, της φράσης ῾῾Φέξε μου και Γλίστρησα᾽᾽, της φράσης ῾῾Είδα Φως και Μπήκα᾽᾽, […]

Σε συνθήκη ζόφου, γελάμε. Απορρυθμίζεται έτσι ο ζόφος, αερίζεται η ψυχή. Γελάμε με την καρδιά μας. Γελάμε με τα χάλια μας. Αγωνιούμε, ναι. Αλλά και γελάμε. Πολύ και αναπάντεχα. Ο Γιώργος Κακουλίδης επέμενε (γελώντας): Γελάει καλύτερα όποιος γελάει πρώτος. Χθες, πήγα στο  φιλόξενο σπίτι/εργαστήρι του Κώστα Τσώλη και της Ευφροσύνης Μυτιληναίου, με την μόνιμη παρηγοριά […]

Ξυπνάω με τούτη τη φράση να χορεύει μεσοπολεμικό ψυχεδελικό σουίνγκ μες στο κεφάλι μου: ῾῾Τα κορίτσια μας είναι χαρταετοί και υποβρύχια᾽᾽. Στον ύπνο μου, στο όνειρο, είμαι με τον Αντρέα Μαντά στο Αλλοτινό, στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, και πίνουμε ηδύποτα φρούμελ με δύο φίλες. Η Ξανθιά λέει, ῾῾Ζείτε ακόμη μες στο Καταγώγιο της […]

Χθες, 31.03.2020, μου τηλεφωνεί ο Γιώργος Κακουλίδης. Τα λέμε. Ανταλλάσσουμε ευχές. Τρέχει, καλπάζει, το μυαλό μου στο Άλλοτε. 35 χρόνια φιλίας, και δεν βγαίνει στη σύνταξη αυτή η φιλία. Είναι θητεία αυτή φιλία. Από την οδό Καλλισπέρη και την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, γείτονες και φίλοι. Φλανέρ στα σοκάκια της Καισαριανής, σωματοφύλακες του Καρούζου — κινήσαμε […]

Τελευταία μέρα του Μαρτίου. Ονειρεύομαι τους φίλους μου. Κοιμόμαστε σχεδόν ληθαργικά αυτό τον καιρό — όταν κοιμόμαστε, δηλαδή. Ο Μαντάς έρχεται εξοπλισμένος με οινόπνευμα για τα χέρια και οινόπνευμα για το νου. Τρώμε την πιο νόστιμη λακέρδα της δεκαετίας, έτσι μας φάνηκε, και διηγιόμαστε τα όνειρά μας, ενθυμούμενοι και πάλι τον André Breton και τους […]

῾῾Εκδρομή στο Παρελθόν᾽᾽. Έτσι είχα τιτλοφορήσει μια ποιητική μου συλλογή που εξέδωσα στην Ερατώ το 1989. Και τώρα, καίτοι άνθρωπος του απολύτου παρόντος και του ενεστώτος χρόνου, μελαγχολικός συνθέτης αλλεπάλληλων ρέκβιεμ της μόλις προηγούμενης στιγμής και ασύστολος συγγραφέας απανωτών πανηγυρικών για τα διακαή/διηνεκή καμώματα μιας Παλιοπαρέας που επέμενε να βλέπει την bright side of the […]

Άλλαξε η ώρα, και σκέφτομαι ξανά και ξανά τον στίχο του Σαχτούρη, ῾῾Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια᾽᾽. Προσπαθούμε, εδώ στην Κυψέλη, στο Κέντρο του Κόσμου, που έλεγε κι ο αείμνηστος φίλος Χρήστος Βακαλόπουλος, να βγάλουμε από τη μύγα του εγκλεισμού ξίγκι. Το μυαλό έχει γίνει μηχανισμός παραγωγής ιδεών, ταχείας αποδόσεως. Η καρδιά έχει γίνει ένα μέλαθρον […]

Το κυρίαρχο συναίσθημα σήμερα: η ευγνωμοσύνη — για ό,τι μου δόθηκε, για ό,τι μου δωρίστηκε, για ό,τι μου δίνεται, για ό,τι μου δωρίζεται: ευγνωμοσύνη. Το είχε γράψει άριστα ο Alexander Trocchi (μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία που είχε την τύχη να περάσει από τρία κινήματα/ρεύματα, ο μόνος, που άλλαξαν τον τρόπο να δεξιωνόμαστε την Τέχνη και τη […]

῾Ὁι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς᾽᾽, θυμάμαι τον γιατρό και φίλο (από το 1984) Λεωνίδα Κωνσταντόπουλο να σκύβει και να μου ψιθυρίζει βραχνά ένα μεθυσμένο μεσημέρι στο Ουζερί Φώντας, τέλη της δεκαετίας του 1990. Παρών και ο συγγραφέας Δημήτρης Νόλλας (ο οποίος μας μύησε στο εν λόγω ουζερί). Στρώνομαι και γράφω […]