Ο ωκεανός πλάι αχνίζει. Η άπνοια του ατέρμονου κύκλου τους, απλώνεται σαν κούφιον όραμα μέθης. Ο «Σταυρός» λες πετάει. Τόσο “σιδερωμένη” είναι η θάλασσα, που – λες – σχίζει τζάμι, ως την κόφτει. Κι’ αναστραμμένη η σιλουέτα του, μέσα της, φεύγει – μαζί – ρεούμενη ως πνεύμα. Μορφές απατηλές διαγράφονται – ως γελαστά τέρατα – […]
