Γιάννης Ευθυμιάδης

Φεύγεις την ώρα ακριβώς που σε σκέφτομαι. Αφήνεις πίσω το λιγοστό άρωμα της μνήμης σου και τα δεσμά του μυαλού και του πόθου μου. Φεύγεις, άρα υπάρχεις. Έρχεσαι, όταν ζητάς να με υποτάξεις, να παίξεις ανασύροντας τη φωνή μου από τα έγκατα του ασύλληπτου. Έρχεσαι, άρα σου ανήκω. Έτσι φτιάχτηκε ο κόσμος για μας. Άφηνέ […]

5-3-’06, στη μνήμη της Α.Α. Στην αρχή η θάλασσα ήταν θάλασσα. Ύστερα έγινε ωραία θάλασσα. Και πριν χαθεί απ’ τα μάτια σου έπεσες μέσα της.   Έγινες θάλασσα ή μήπως πάντα ήσουν; Γιάννης Ευθυμιάδης – Καινός διαιρέτης – Νεφέλη, 2007